فیلم سینمایی «بلوند» (Blonde) یک درام تاریخی روانشناختی به کارگردانی اندرو دامینیک، برداشتی داستانی از زندگی مریلین مونرو را به تصویر می‌کشد و یکی از آثار بخش مسابقه جشنواره بین‌المللی ونیز ۲۰۲۲ است. «بلوند» که از رمانی به همین نام نوشته جویس کارول اوتس اقتباس شده با حضور ستاره‌هایی چون آنا د آرماس و آدرین […]
فیلم سینمایی «بلوند» (Blonde) یک درام تاریخی روانشناختی به کارگردانی اندرو دامینیک، برداشتی داستانی از زندگی مریلین مونرو را به تصویر می‌کشد و یکی از آثار بخش مسابقه جشنواره بین‌المللی ونیز ۲۰۲۲ است.
«بلوند» که از رمانی به همین نام نوشته جویس کارول اوتس اقتباس شده با حضور ستاره‌هایی چون آنا د آرماس و آدرین برودی همراه است؛ آنا د آرماس نقش مونرو را برعهده دارد. این فیلم سینمایی هم مثل چندین اثر دیگر بخش مسابقه طی سال میلادی جاری از شبکه نتفلیکس پخش خواهد شد.
جدیدترین اثر اندرو دامینیک با زندگی یکی از جسورترین چهره‌های ماندگار هالیوود سروکار دارد؛ از دوران کودکی پرنوسان او تا رسیدن به روزهای شهرت و درگیری در روابط عاشقانه. فیلم تلاش کرده تا حد ممکن خطوط میان واقعیت و داستان را محو کند تا بتواند به کاوشی درون شکاف گسترده میان مریلین مونروی فضای خصوصی و مونرو به عنوان چهره شناخته‌شده عمومی، بپردازد.
اندرو دامینیک پیش از ساخت این اثر ۲ ساعت و ۴۶ دقیقه‌ای، آثاری چون «قتل جسی جیمز به‌دست رابرت فورد بزدل» و «کشتار با لطافت» را کارگردانی کرده بود. دامینیک در عرصه آثار تلویزیونی هم سابقه کارگردانی چند قسمت از سریال «شکارچی ذهن» را در کارنامه دارد.
نگاه منتقدان به فیلم «بلوند» رضایت‌بخش بوده گرچه فیلم را با بالاترین نمرات ممکن بدرقه نکرده‌اند. بلوند در وبسایت راتن تومیتوز از مجموع ۲۶ نقد رضایت ۷۷ درصدی منتقدان را به دست آورده و از ۱۶ نقد وبسایت متاکریتیک، نمره متای ۶۴ از ۱۰۰ را دریافت کرده است؛ این نمره محصول ۸ نقد مثبت و ۸ نقد
میانه است.
ورایتی – اوون گلایبرمن
یک فیلم زندگی‌نامه‌ای خوب مخاطب را دعوت می‌کند تا با نگاهی از درون به بیرون درک کند که سوژه فیلم واقعا چه کسی بوده است. فیلم «بلوند» اندرو دومینیک درباره مریلین مونرو طی زمان بیشتر از ۲ ساعت و ۴۶ دقیقه‌ای خود در چنین سطحی عمل می‌کند. این فیلم که بر اساس رمان سال ۲۰۰۰ جویس کارول اوتس ساخته شده، یک درام روانشناختی آرام و شناور است که به صورت رنگی و سیاه و سفید فیلمبرداری شده و تلفیقی از واقعیت و تخیل را ارائه می دهد. اما می‌توان گفت سهم بخش بیشتر فیلم، از مسیر واقعیت
جدا شده است.
در فیلم «بلوند»، نگاهی کوتاه به دوران کودکی فاجعه‌بار مونرو می‌اندازیم، صحنه‌های کلیدی فیلم‌هایش را تماشا می‌کنیم یا از چشم تماشاگران اولین نمایش این آثار در هالیوود بهشان خیره می‌شویم (وقتی فلش‌های دوربین فرش قرمز صدایی مانند شلیک اسلحه داشتند). او را در حال چرخش و تکان‌های معروف و پراحساس مرلینی‌اش می‌بینیم، او را در گردابی از مواد مخدر، شایعات، نفرت از خود، و قراردادهای استودیویی ناعادلانه گرفتار می‌بینیم و تماشا می‌کنیم که چطور بارداری و افتادن بچه‌ها یکی پس از دیگری او را آب می‌کند. بیشتر از این‌ها، روابط مرلین را با مردانی (جو دی‌ماجیو، آرتور میلر، جی‌اف‌کی) را دزدکی تماشا می‌کنیم که برای او زنجیره ناکارآمدی از ماه عسل‌هایی بودند که به کابوس تبدیل شدند.
هالیوود ریپورتر – دیوید رونی
اندرو دامینیک در اولین فیلم داستانی خود پس از یک دهه، سبک بصری سکرآور و نگاهی چشم‌چرانانه را به رمان داستانی زندگی‌نامه‌ای ۷۰۰ صفحه‌ای جویس کارول اوتس پیوند زده است. یک داستان افسانه‌ای درباره مریلین مونرو به عنوان کودکی ناخواسته که میلیون‌ها نفر خواهانش شدند، زنی که میان مردان در مسیر خودویرانگری به دنبال یک چهره‌ی پدرمانند می‌گشت، شرحی درباره یک سلبریتی و یک نماد جنسی که نه تنها واقعیت را با فانتزی می‌آمیزد بلکه همدلی را هم با سودجویی تلفیق می‌کند. با وجود این‌ها یا شاید اصلا به دلیل وجود این‌ها، دیدن این اثر سینمایی ضروری است.
گاردین – لزلی فلپرین
این برداشت خیالی از زندگی ستاره سینما مریلین مونرو، با نشاندن تقریبا ۳ ساعتی مخاطبان روی صندلی، همان بلایی را که رمان ۷۳۸ صفحه‌ای جویس کارول اوتس سر مچ خوانندگان آورد، سر کمر مخاطبان می‌آورد. این فیلم که به ترتیب جذاب، تکان‌دهنده و آزاردهنده است در تحلیل نهایی تا حدی از هر نظر
زیاده‌روی دارد.
اندرو دامینیک، نویسنده و کارگردان (که بیشتر بابت داستان‌های خشن مردانه مانند «چاپر» و «قتل جسی جیمز به‌دست رابرت فورد بزدل» شهرت دارد) داستان مونرو را به اپرایی در مقیاس واگنری تبدیل کرده است با این تفاوت که آوازخواندنی
در کار نیست.
فیلم پرتره‌ای از مونرو است که رنج و اندوه او را برجسته می‌کند و به یک قدیس فمینیست بدلش می‌سازد که بخاطر گناهان چشم‌چرانانه‌ی ما مرده است تا بتوانیم از زیبایی و استعدادش لذت ببریم. شاید چنین چیزی یک اپرا هم نیست، بلکه شبیه نوعی آیین مذهبی برای عصر مدرن است. بازدید از نقاطی که مونرو آنجا صلیب به دوش کشیده است؛ مصائب مرلین.
اسکرین‌دیلی – فیونوالا هالیگان
در فیلم «بلوند» اندرو دامینیک که مخاطبان مدت‌ها انتظارش را می‌کشیدند، زندگی دشوار منجر به کاری دشوار شده است. جویس کارول اوتس که فیلم براساس اثر داستانی‌اش اقتباس شده کمترین تلاش را برای پوشاندن نقاط تاریک زندگی مونرو به خرج داده است و آثار این بازیگر را اطراف این وقایع پیچ و تاب داده است تا داستان و واقعیت در هم آمیخته شوند.
فیلم از نظر فنی ماهرانه ساخته شده، بازی‌های خوبی دارد و به شکل مرگباری هم طولانی است. سخت است که بلوند را همچون یک وقایع‌نگاری از سودجویی و سواستفاده ]از یک بازیگر[ در نظر نگیریم که خودش هم به شکلی سرخوشانه و با بی‌خیالی به همین سنت ادامه می‌دهد؛ حسی که با بازی تند و تلخ آنا د آرماس در نقش مرلین تقویت می‌شود.
بلندترین تشویق ایستاده برلی فیلم بلوند در جشنواره ونیز
فیلم «بلوند- BLONDE» به کارگردانی اندرو دامینیک – Andrew Dominik استرالیایی بلندترین فیلم بخش رقابتی جشنواره فیلم ونیز در نخستین اکران خود مورد تشویق ایستاده ۱۴ دقیقه‌ای حاضران قرار گرفت که طولانی‌ترین استقبال در میان دیگر آثار اکران شده است.
آنا سلیا د آرماس کاسو نقش مونرو را بازی می‌کند، این بازیگر در حالی که بلوند به مدت ۱۴ دقیقه از سوی حاضران مورد تشویق ایستاده قرار می‌گیرد اشک ریخت. حاضران بازی این بازیگر ۳۴ ساله کوبایی – اسپانیایی را فوق‌العاده توصیف کردند.
کتاب جدید خسرو حکیم رابط منتشر شد
خسرو حکیم رابط از انتشار کتاب جدید خود با عنوان «توانای ناتوان، تئاتر ما» خبر داد. این نمایشنامه‌نویس و منتقد آثار دراماتیک درباره کتاب خود گفت: سال‌ها جزو کسانی بودم که نمایشنامه‌های جشنواره فجر را می‌خواندم، البته مدتی است که دیگر این کار را نمی‌کنم. زمانی این نمایشنامه‌ها را می‌خواندم به آنها پاسخ فنی و تئاتری می‌دادم و به صورت مفصل درباره مشکلات و ارزش‌هایشان می‌نوشتم. از نوشته‌هایم هم دو نسخه کپی می‌گرفتم، یکی را به ارشاد می‌دادم که در مدارک آنجا ضبط کنند و یک کپی هم برای خود می‌گرفتم اما اخیرا و در ۹۲ سالگی به این فکر افتادم، نقدهایی را که نوشتم، چاپ کنم.
او در ادامه گفت: ۱۹۵ نمایشنامه را، خوب و بد، انتخاب کردم. این نمایشنامه‌ها را هم با شیوه تازه‌ای نقد کرده‌ام؛ اگر نقد کتاب‌ها را خوانده باشید، سر خط تا ته خط را در نظر می‌گیرند. اما من وسط سطر را گرفتم. دلیل کارم هم این بود که در هنر تئاتر، کلمه و یا جمله ارزش دراماتیک دارد، برخی از قسمت‌ها کم‌تر است و برخی بیشتر.
حکیم‌رابط با بیان اینکه شیوه‌ای که برای نگارش کتاب و نقدها انتخاب کرده، از نظر ساختار دراماتیک به کسانی که می‌خواهند نمایشنامه بنویسند، کمک می‌کند، توضیح داد: به این کتاب ها که نگاه کنند، می‌بینند نمایشنامه را چطور بنویسند ودنیای نمایش برای‌شان بازتر می‌شود. در واقع چیزی که در این کتاب مهم است، شیوه تفکر درباره نمایشنامه‌نویسی است.
او افزود: نام کتاب «توانای ناتوان، تئاتر ما» است که بخشی از کارهای ۲۰ سال تئاتر کشورمان است است که سال‌ها پیش خوانده بودم و حالا چاپ کرده‌ام.
اعطای جایزه «زن در سینما» به لیلا حاتمی
روزنامه نگاران سینمایی ایتالیا جایزه سالانه «زن در سینما» امسال را در حاشیه جشنواره ونیز به چهار نفر از جمله لیلا حاتمی بازیگر ایرانی اعطا کردند.
لیلا حاتمی که امسال یکی از اعضای هیات داوران بخش مسابقه اصلی جشنواره ونیز است ،جایزه سالانه «زن در سینما» را را به همراه «آدری دیوان»، روزنامه نگار، نویسنده، فیلمنامه نویس و کارگردان لبنانی الاصل «ملیکا آیان» هنرمند و خواننده ایتالیایی، «دریا ترگوبووا» بازیگر و تهیه کننده اوکراینی و «کیارا اوگولینی» روزنامه نگار سینمایی اهل کشور ایتالیا دریافت کرد.
جایزه «زن در سینما»توسط روزنامه‌نگاران سینمایی زن ایتالیا اعطا می‌شود و امسال هیات داوران این جایزه متشکل از روزنامه نگاران زن سینمایی «فولویا کاپرارا»، «پائولا کاسلا»، «الساندرا دی لوکا»، «تیتا فیوره«، «الساندرا ماگلیارو»، «آنتونلا نسی»، «کیارا نیکولتی»، «کریستیانا پاترنو»، «آنجلا پرودنزی»، «باربارا ریگینی»، «ماریانا سانا» و
«استفانیا اولیوی» بود.
«کریستین پتزولد» کارگردان آلمانی، «یاسمیلا ژبانیچ» کارگردان اهل کشور بوسنی و هرزگوین و «نادیا ترانووا» رئیس جوایز دیوید دی‌وناتلو ایتالیا از جمله چهره‌هایی هستند که در سال ۲۰۲۰ و ۲۰۲۱ موفق به کسب این جایزه سینمایی شدند.
