علیرضا مویدی‌فر/ سیدحسین حسینی دروازه‌بان استقلال، از آغاز دوباره لیگ، خشمگین است و احتمالا اگر وسط زمین بود مثل آن صحنه معروف، چمن ورزشگاه را هرس می‌کرد. باشگاه مطبوعش هم بیانیه چندبندی صادر کرده و تلویحا، ضمن اعتراض به بازگشایی لیگ، تهدید کرده نسبت به سلامتی بازیکنان و کادر اجرایی مسابقات. بارها و […]
علیرضا مویدی‌فر/
سیدحسین حسینی دروازه‌بان استقلال، از آغاز دوباره لیگ، خشمگین است و احتمالا اگر وسط زمین بود مثل آن صحنه معروف، چمن ورزشگاه را هرس می‌کرد. باشگاه مطبوعش هم بیانیه چندبندی صادر کرده و تلویحا، ضمن اعتراض به بازگشایی لیگ، تهدید کرده نسبت به سلامتی بازیکنان و کادر اجرایی مسابقات. بارها و بارها طی بیش از دوماه اخیر که از تعطیلی لیگ برتر فوتبال ایران می‌گذرد، نوشته‌اند و تحلیل کرده‌اند. به نفع یا علیه این اقدام. از انگیزه‌ها گفته‌اند. چه در سمت موافق و چه مخالف. اما بیایید به تعریف فوتبال رجوع کنیم.
فوتبال یک فعالیت ورزشی-سرگرمی است که در قالب نمایشی -دست‌کم- ۹۰ دقیقه‌ای با هنرنمایی ۲۲ نفر در میدان و چندین نفر دیگر در پشت صحنه اجرا می‌شود. دربرابر دیدگان میلیونها نفر در سرتاسر دنیا. این ابر ورزش، که حالا تبدیل به یک رسانه مستقل شده و از محل درآمدهای ناشی از اقبال عمومی مردم و تبلیغات ارتزاق می‌کند، از محل همان اقبال، دستمزد کارورزانش را پرداخت می‌کند. این یک کسب و کار بی‌وقفه است که درآمد کارکنانش، ارتباط بی‌واسطه با گردش مداوم چرخ آن دارد. حالا تصور کنید که این چرخ، به هر دلیلی از کار بیفتد. آیا دیگر، درآمدی هست تا دستمزدی پرداخت شود؟ طبیعتا خیر.
در فوتبال ایران، هرچند فرآیندها خلاف جهت بسیاری از شیوه‌های نرمال دنیا انجام می‌شود، اما از الگوی ذکر شده، جدا نیست. چرخ کسب و کار اگر نگردد، قاعدتا پولی برای پرداخت هیچ دستمزدی هم نباید وجود داشته باشد. نمی‌شود که ما استانداردهای دنیا را تا جایی که به نفع‌مان است بپذیریم و اگر نبود، زیر میز بازی بزنیم.
بسیار مایلم یکی مثل سیدحسین حسینی به این پرسش و مثال پاسخ بدهد. فرض کنیم یک مهندس متخصص هم‌سن و سال حسینی، که با قراردادی ۶ ماهه در استخدام یک شرکت است، و برای رفتن بر سر کار و پروژه، مجبور است در فضای کرونا زده این روزها، با وسایل عمومی یا در محیط شلوغ کارگاه و لابلای آدمهایی که از سلامت‌شان مطمئن نیست، سرو کله بزند، به یکباره برای حفاظت از سلامتی خود و همسر و دختر خردسالش، به دلیل احتمال ابتلا به کووید۱۹، بر سر کار حاضر نشود یا درخواست تعطیلی پروژه را بدهد. محترمانه‌ترین برخوردی که کارفرما با او خواهد داشت چیست؟
جز این است که در بهترین حالت به او بگویند، اگر خیلی نگرانی، تا اطلاع ثانوی به مرخصی بدون حقوق برو؟ آیا دولت در ایران قادر است مثل برخی دولت‌ها، بخشی از حقوق کارکنان را بپردازد تا شغل‌شان را از دست ندهند؟ آیا مهندس متخصص و تحصیلکرده فوق‌الذکر می‌تواند غم ابتلا به کرونا را با گرسنگی و بی‌خانمانی خانواده‌اش تاخت بزند؟یا ناچار است به هرصورتی که شده، شغلش را دودستی بچسبد تا گرسنه نماند؟ مگر خون سیدحسین حسینی و دیگر کارورزان فوتبال چقدر رنگین‌تر است از سایر اقشار جامعه که باید برای بقا، در همین شرایط همگانی، بر سر کارهای‌شان حاضر شوند؟
حالا از سوی دیگر به داستان نگاه کنید. کارورزان عصبانی فوتبال که اینقدر بالاتر از میانگین جامعه، نگران شیوع ویروس کرونا درحین انجام وظایف شغلی‌شان هستند، حاضرند تا شغل و درآمدشان را با سلامتی مورد ادعا، تاخت بزنند؟ اگر تندرستی تا این حد برایشان مهم است، سلمنا… همین حالا دستمزد این فصل و هر تعداد فصلی را که بناست تحت تاثیر کرونا باشد را تمام و کمال ببخشند و به مرخصی بدون حقوق بروند و مراقب سلامتی خود و خانواده باشند. هرچند، قاعدتا با پول‌های کلان و بی‌حسابی که این سال‌ها پشت قباله‌شان خورده و هر ازگاهی بخاطر دیرکرد پول، تهدید به اعتصاب می‌کنند، باید تا چند سالی بتوانند بی‌دغدغه خوراک و اسکان سر کنند.
وظیفه یک کارورز فوتبال، مثل وظیفه یه کارورز سینما یا تلویزیون، سرگرم کردن مخاطب است. اگر به این وظیفه عمل نکند، منطقا نباید توقع کسب درامد داشته باشد. قراردادهای میلیاردی، ویوی ابدی در پنت‌هاوس برج‌های لاکچری، ماشین‌های آخرین مدل و از این دست، بنا نیست که بابت هیچ چیز و به رایگان در اختیار این عزیزکردگان باشد. آنها درآمد هنگفت دارند چون از اشتیاق بخش بزرگی از جامعه ایران بهره‌برداری می‌کنند. اگر بناست که بهره‌ای نرسانند، روا نیست که همچنان کلان ببندند و کلان بگیرند. ولی‌نعمتان بی‌واسطه جماعت فوتبالی ایران، مردمانی هستند که در همین شرایط مخاطره آمیز، کار و زندگی می‌کنند تا افرادی معدود، با استعدادهایی محدود از دل خودشان، به مدارج ترقی برسند. اگر دوستان خیلی نگران ابتلا به کووید۱۹ در جریان برخوردهای فوتبالی هستند، لطفا قراردادهای‌شان را به خیریه‌ها و سازمان‌ها و نهادهای خط مقدم مبارزه با کرونا ببخشند و بعد دودستی به سلامتی خود و خانواده‌شان بچسبند. این حق آنهاست و آن قبلی، حق مردمانی است که دل‌شان خوش به نمایش‌های نیم‌بند آقایان مدعی است. دوستان دلواپس، لطفا اوضاع را مصادره به مطلوب نکنید. از قید درآمد بگذرید، به مرخصی طولانی بدون حقوق بروید و تا می‌توانید دستهای‌تان را بشویید.
