احسان خراسانی/ چند روز پیش اسم ایران در کنار کشورهایی که نامزد میزبانی جام ملتهای آسیا ۲۰۲۷ شدند آورده شد تا دوباره یک سوال بزرگ در ذهن اهالی فوتبال در ایران نقش ببندد. اینکه واقعا با وضعیت کنونی فوتبال ایران قصد میزبانی تورنمنتی به بزرگی جام ملتهای آسیا را داریم؟ شاید این سوال […]
احسان خراسانی/
چند روز پیش اسم ایران در کنار کشورهایی که نامزد میزبانی جام ملتهای آسیا ۲۰۲۷ شدند آورده شد تا دوباره یک سوال بزرگ در ذهن اهالی فوتبال در ایران نقش ببندد. اینکه واقعا با وضعیت کنونی فوتبال ایران قصد میزبانی تورنمنتی به بزرگی جام ملتهای آسیا را داریم؟ شاید این سوال از نگاه بعضی مسئولان سوالی کاملا بدبینانه باشد. در واقع از نگاه کسانی که پیشنهاد میزبانی جام ملتها را میدهند ایران شرایط انجام چنین کاری را دارد و هیچ مشکلی وجود ندارد. اما آیا با نگاه منطقی و اصولی به این موضوع مهم نیز باز هم به این نتیجه میرسیم. ایران و امارات برای گرفتن میزبانی جام ملتهای ۲۰۱۹ با هم رقابت داشتند و در نهایت امارات توانست با زیر ساخت های بهتر، ورزشگاههای مناسب تر، حمل و نقل عمومی قویتر و…. میزبانی را برای خود کند. شاید این تازهترین تلنگر به فوتبال ایران باشد. اینکه با یک مقایسه ساده به چنین نتیجهای برسیم که داشتن میزبانی از بازیها برای ما کار راحتی نیست.
یکی از اصلیترین مشکلاتی که فوتبال ایران گریبانگیرش خواهد شد موضوع داشتن استادیومهای مناسب برای برگزاری بازیهاست. تا این لحظه به صورت رسمی به کشورهای نامزد کسب عنوان میزبانی اعلام شده که باید ۸ تا ۱۰ ورزشگاه با استانداردهای بین المللی برای این مسابقات تجهیز کنند. حالا همین وضعیت را در کشور خودمان بررسی کنیم.
استادیوم آزادی، استادیوم نقش جهان اصفهان، استادیوم امام رضا(ع) مشهد، استادیوم فولاد آرهنا اهواز و استادیوم یادگار امام(ره) تبریز؛ اینها پنج استادیومی هستند که تا حد زیادی شرایط خوبی دارند اما داشتن پنج استادیوم برای میزبانی تورنمنتی به بزرگی جام ملتها که اتفاقا قرار است با ۲۴ تیم برگزار شود اصلا کافی نیست. ضمن اینکه حتی استادیوم آزادی که بین این پنج استادیوم بهترین امکانات را دارد و مهمترین ورزشگاه ایران است، برای دیدار فینال آسیا بین پرسپولیس و کاشیما کلی مشکل داشت و با هزار ترفند به شرایط بازی رسید!
در واقع باید اینطور گفت که هر کدام از این پنج ورزشگاه خود نیاز به تجهیز مجدد دارند. بگذریم از اینکه طبق گفته کنفدراسیون فوتبال آسیا حداقل سه استادیوم با این امکانات در ایران باید ساخته شود. تازه این در شرایطی است که پنج استادیوم بالا تاییدیه میزبانی را داشته باشند.
اگر از این مشکل کلی عبور کنیم به مشکلات جزئی عجیبی میرسیم که طی سالهای اخیر در استادیومهای فوتبال ایران وجود داشته. از اینکه خیلیها برای پیدا کردن مقداری آب خوردن در استادیومهای ایران چه سختی میکشند تا اینکه خیلی وقتها خیلیها بیشتر از زمانی که از محل سکونت به استادیوم برسند در پارکینگهای ورزشگاههای ایران میمانند! موضوع حمل و نقل بین شهرهای مختلف، امکان اسکان تیمهای مختلف در هتلهای کشور، به عهده گرفتن هزینههای نه چندان کم تیمها و … دیگر موضوعاتی هستند که مسئولان فوتبال ایران باید به آنها توجه کنند. شاید امارات ۲۰۱۹ که خیلی هم دور نیست به عنوان یک الگو بهترین مورد برای بررسی باشد. بررسی که البته مسئولان فوتبال ایران برای گرفتن میزبانی جام ملتها را به پشیمانی نرساند. چراکه دانستن چیزهای زیادی از میزبانی امارات شاید همه را به این نتیجه برساند که ایران نه حالا بلکه در چند سال آینده هم بعید است یک میزبانی در چنین سطحی بگیرد.