ابراهیم سحرخیز سعید رضا عاملی دبیر شورای عالی انقلاب فرهنگی در اولین نشست هیات امنای سازمان ملی تعلیم و تربیت با اشاره به تاسیس این سازمان ، گفته اند :» در آینده باید از پانزده ساله شدن تحصیل در آموزش و پرورش سخن به میان آورد» وی در ادامه با اشاره به نقش […]
ابراهیم سحرخیز
سعید رضا عاملی دبیر شورای عالی انقلاب فرهنگی در اولین نشست هیات امنای سازمان ملی تعلیم و تربیت با اشاره به تاسیس این سازمان ، گفته اند :» در آینده باید از پانزده ساله شدن تحصیل در آموزش و پرورش سخن به میان آورد» وی در ادامه با اشاره به نقش حساس و بی بدیل سازمان ملی تعلیم و تربیت کودک ،در ارتقای فرهنگ و نظام آموزش رسمی کشور ،دوره کودکی را طلایی ترین فرصت برای یادگیری و تربیت پذیری دانسته که تمرکز بر چند و چون آن از سوی آموزش و پرورش، امری بایسته و ضروری به نظر می رسد.
پیداست دبیر محترم شورای عالی انقلاب فرهنگی نیک می دانند که در هشت سال گذشته بر اثر بی تفاوتی آن شورا، در برابر پایش و مطالبه تحقق سیاست های کلی تحول در حوزه آموزش و پرورش ،چه بر سر نظام تعلیم وتربیت رسمی این کشور آمده است که به گواه مطالعات یا آزمون های معتبر بین المللی، کاهش کیفیت و تشدید نابرابری های آموزشی در مدارس دولتی ایران از جمله پیامدهای اولیه و آشکار آن است.
چگونه می توان از تمرکز بر محور تامین و تربیت منابع انسانی در تربیت کودک دم زد در حالی که دولت روحانی با روانه کردن خیل گسترده و کثیری از معلمان خرید خدمات آموزشی به کلاس های درس ،تصمیم به کاهش هزینه های آموزش و پرورش به کمتر از یک چهار فعلی گرفته و سهم آموزش و پرورش از تولید ناخالص ملی را به کمترین حد در چهل سال گذشته، رسانده است .
شورای انقلاب فرهنگی نه تنها سکوت پیشه کرده بلکه تن به حضور کسانی در شورای عالی آموزش و پرورش ،به عنوان صاحب نظر داده است که با ایده تغییر در هندسه حاکمیتی آموزش و پرورش بدنبال فروپاشی یا حراج مدارس دولتی بدست ویژه خواران طماعی هستند که درخالی کردن جیب مردم ، دست کمی از بنگاه های ضد تعلیم و تربیت ندارند.
بطور قطع و یقین ،دبیر محترم شورای عالی انقلاب فرهنگی باخبرند که یک دهک بالای جامعه، شصت برابر بیشتر از دیگر دهک ها، خرج آموزش رسمی فرزندان خود می کند که پیامد آشکار چنین تبعیضی ،تصاحب بیش از ۶۶ درصد رتبه های برتر کنکور،توسط دانش آموزان مدارس غیر دولتی یا خاص شهریه بگیری است که هرساله، ده ها میلیون خرج رسیدن به کلاس و دانشگاه می کنند.
آیا می دانید در سه دهه گذشته بویژه هشت سال اخیر ، بخش قابل ملاحظه ای از مدیران ارشد آموزش و پرورش از اغلب وزرای پیشین گرفته تا معاونان وزیر،با نادیده گرفتن اصل تعارض منافع ، از توسعه مدارس غیر دولتی که خود از ذینفعان اصلی آن بشمار می آیند همزمان بیشترین بهره و انتفاع اقتصادی را برده اند؟
آری ، تمرکز بر اهمیت آموزش در ذیل یک دوره سه ساله، پیش از ورود به دبستان ، با نظارت راهبردی سازمان ملی تعلیم و تربیت کودک ، تصمیمی بجا و راه گشاست مشروط بر آنکه :
۱- چنین سازمانی مانند سازمان مدارس غیر دولتی ، در حد و قواره یک بنگاه اقتصادی ، ماموریتش تنها رسمیت بخشیدن به شهریه های بی حد و حصر از جیب مردم نباشد.
تجربه نشان داده است چنین سازمان هایی فردای تاسیس یا استقرار ، به تنها جایی که پاسخ گو نیستند، دولت و حاکمیت است.
به تدریج به عنوان یک کارتل آموزشی ، از چنان قدرتی برخودار می شوند که وزیر چاره ای جز مماشات در برابر آنها ندارد.
۲- رویکرد و راهکار این سازمان در برابر تحت پوشش قرار گرفتن تمامی کودکان ۴تا ۶ ساله، به عنوان یک ضرورت انکار ناپذیر ، به روشنی و شفاف بیان شود.
۳- برای پیشگیری از گسست آموزشی و اجتناب از بروز نابرابری در بروندادها ، باید از اختیاری بودن این دوره عدول و عبور کرده ،تدابیری اندیشیده شود تا حاکمیت نسبت به تامین و پرداخت هزینه های آموزشی این دوره برای دهک های پایین جامعه نیز مسوولیت پذیر و پاسخگو باشد.
۴- در واگذاری گسترده امتیاز تاسیس و راه اندازی مراکز پیش دبستانی، برخلاف سنت معمول ، مراقبت شود تا دوباره وزرای پیشین آموزش و پرورش یا مقامات دولتی ، به صورت خانوادگی برای رسیدن به این بازار بکر و پر سود پیش قدم نشوند.
۵- در تولید محتوا و بسته های آموزشی باید علاوه بر پرهیز از انحصار و تمرکز در تولید، ساز و کارهای نظارتی به صورت کاملا جدی، شفاف و تضمین شده به گونه ای دیده شود که دیگرباره آشفته بازاری مانند بازار مکاره کنکور یا کتابهای به اصطلاح کمک درسی ، انتخاب و آرامش را از خانواده ها سلب نکند.
۶- منابع انسانی لازم از جمله مربیان پیش دبستانی تنها از طریق دانشگاه فرهنگیان در قالب دوره های دو یا چهارساله تامین شوند که گواهی صلاحیت حرفه ای آنان به تایید دانشگاه مربوط رسیده باشد.
