ماگدالنا آباکانوویچ به عنوان یک textile artist از اواسط دهه ۱۹۵۰ تا اواخر قرن بیستم پیشرفت زیادی داشت وهنر او به مجسمه‌سازی و اینستالیشن گسترش یافت.ماگدالنا آباکانوویچ که سال ۱۹۳۰ در یک خانواده اشرافی لهستان به دنیا آمد، دوران کودکی خود را در جنگل‌ها و مزارع املاک روستایی خانواده‌اش گذراند و در نوجوانی شاهد وحشت […]
ماگدالنا آباکانوویچ به عنوان یک textile artist از اواسط دهه ۱۹۵۰ تا اواخر قرن بیستم پیشرفت زیادی داشت وهنر او به مجسمه‌سازی و اینستالیشن گسترش یافت.ماگدالنا آباکانوویچ که سال ۱۹۳۰ در یک خانواده اشرافی لهستان به دنیا آمد، دوران کودکی خود را در جنگل‌ها و مزارع املاک روستایی خانواده‌اش گذراند و در نوجوانی شاهد وحشت جنگ بود. او که در لهستان کمونیستی پس از جنگ جهانی، دانشجوی هنر شد، راه خود را دنبال کرد و موفق شد در سطح بین‌المللی فعالیت کند. دیوارپوش‌های پشمی بسیار بزرگ او، که از ترکیب پشم، موی اسب، پنبه و ابریشم مصنوعی ساخته می‌شوند، مخاطب را دعوت می‌کند که هم از دور و هم از نزدیک به آنها نگاه کند و این بافت‌های خشن، توده‌های ناهموارو گره دار، جابجایی مواد و بافت‌ها را ببیند.
دیوارپوش‌های آباکانوویچ اگرچه با دقت و مانند نقاشی و کلاژ کار شده‌اند، اما زندگی ملموسی به خود می‌گیرند. این آویز‌ها هنرمند و بیننده را می‌بلعد و گرمای مادی و بوی ارگانیک آنها به اندازه یک لالایی آرامش بخش است. بنابراین جزئیات و تغییرات بافت آنها نیز یک صمیمیت عمیق و یک شیفتگی تقریباً ابتدایی را به آنها القا می‌کند، مانند نشستن درآغوش مادربزرگ یا خیره شدن به تکه‌های خزه و پوست درخت، و چیز‌هایی که در حال رشد هستند. این کار‌ها مخاطب را به شادی دعوت می‌کنند و جای تعجب نیست که برخی از عناوین آنها نام‌های زنانه مانند هلنا و دزدمونا است.
آثار نساجی آباکانوویچ تا اواسط دهه ۱۹۶۰، تقریباً شبیه نقاشی‌های دیگر هستند اما به روشی دیگر. آنها بیشتر از آنکه تزئینی باشند، به اکسپرسیونیسم انتزاعی و نقاشی انتزاعی غیررسمی اروپایی دهه ۱۹۵۰ نزدیک هستند. در اواسط دهه ۱۹۶۰، آباکانوویچ از مستطیل فاصله گرفت و شروع به ساختن اشکال بیضی شکل کرد. سپس آثار خود را به طور کلی از دیوار جدا کرد و به آنها اجازه داد در فضا آویزان شوند.
این فرم‌ها اغلب شبیه کت‌های بزرگ، تنه‌های درختان شکافته‌شده، برگ‌های رگه‌دار و دندانه‌دار، پوسته‌های غول‌پیکر حشرات و… هستند. این آویز‌های پشمی و رنگ شده که از سال ۱۹۶۷ آغاز شد، در گالری آویزان می‌شد و سایه‌هایی با کنتراست بالا روی زمین ایجاد می‌کرد و به آنها حس زندگی
و رمز و راز می‌داد.یکی از مشکلاتی که مفسران و منتقدان آثار آباکانوویچ در دهه‌های ۶۰ و ۷۰ با آن مواجه بودند، نحوه قرار دادن کار‌های متنوع و چندشکل او بود. آیا دیوارکوب‌ها و بافته‌های معلق او اصلاً اثرهنری بودند؟ یا صنایع دستی و هنر کاربردی؟ منتقدان او را «نقاش دستگاه بافندگی» مینامیدند و آثار او را «موجودات بافته» توصیف می‌کردند. مفسران بعدی سعی کرده‌اند او را در رابطه با پست مینیمالیسم آمریکایی و هنر پوورا ایتالیایی ببینند.
