روزنامه پرتیراژ اسپانیایی، ایران را برای سفر در زمان خفتگی کرونا، پیشنهاد کرد. روزنامه La Vanguardia چاپ اسپانیا برای زمانی که پاندمی کرونا اجازه سفر بدهد، مقاصدی را پیشنهاد کرده است و برای تهیه این فهرستِ جذاب، سراغ افرادی رفته که به شیوه مارکوپولو زندگی کرده و یا به ۱۹۳ کشور سفر کرده‌اند […]
روزنامه پرتیراژ اسپانیایی، ایران را برای سفر در زمان خفتگی کرونا، پیشنهاد کرد. روزنامه La Vanguardia چاپ اسپانیا برای زمانی که پاندمی کرونا اجازه سفر بدهد، مقاصدی را پیشنهاد کرده است و برای تهیه این فهرستِ جذاب، سراغ افرادی رفته که به شیوه مارکوپولو زندگی کرده و یا به ۱۹۳ کشور سفر کرده‌اند و ره آورد آنها را به اشتراک گذاشته است. «خورخه سانچز» یکی از سه اسپانیایی جهانگرد است که به پنج قاره و ۱۹۳ کشور سفر کرده و از بین آنها ایران، تاج محل در هند، کامچاتکا در روسیه و اورشلیم را انتخاب‌های فوق العاده ای برای سفر دانسته است. او می‌گوید: «ایران کشوری فوق‌العاده، با تاریخی چند هزاره ساله و دوست داشتنی‌ترین و صادق‌ترین مردم دنیا است.»
سانچز ۴۹ سال است که جهانگردی می‌کند و سومالی آخرین کشوری بود که پیش از شیوع ویروس کرونا به آن سفر کرد. La Vanguardia چهارمین روزنامه پرتیراژ اسپانیا است که با توجه به تجربیات دو گردشگر دیگر که شیوه مشابهی با خورخه سانچز در سفر دارند، مکان‌های جذابِ دیگری که بیشترین اثرگذاری را در گردشگران داشته‌اند، برای زمانی که پاندومی کرونا اجازه سفر بدهد، پیشنهاد کرده است. اغلب کشورهایی که این سه ماجراجو نام برده‌اند به ندرت در فهرست مکان‌های جذابِ گردشگری و یا مقاصد رایج سفر قرار دارد.
متروکه‌ای بازمانده از کارخانه آرد قزوین
نخستین اقدام در ایجاد کارخانه در قزوین به سال ۱۹۰۷ میلادی (۱۲۸۶ شمسی) باز می گردد. در این سال، حاجی سید ابوالقاسم رضوی اصفهانی با ماشین آلات روسی اقدام به ایجاد یک آسیای بخاری در بیرون دروازه دربکوشک کرد. ﮐﺎﺭﺧﺎﻧﻪ «ﺁﺭد ﻣﺎﺷﯿﻦﭼﯿﺎﻥ» دﺭ ﺳﺎﻝ ۱۳۱۱ ﺗﻮﺳﻂ ﺁﻗﺎﯼ ﺻﺎدﻕ ﻣﺎﺷﯿﻨﭽﯿﺎﻥ ﺑﺎ ﺳﺮﻣﺎﯾﻪ ﯾﮏ ﻣﯿﻠﯿﻮﻥ ﻭ ﻧﻬﺼﺪ ﻭ ﭘﻨﺠﺎﻩ ﻫﺰﺍﺭ ﺭﯾﺎﻝ ﺑﺎ ﺍﺳﺘﻔﺎدﻩ ﺍﺯ ماشین‌آﻻﺕ ﻭﺍﺭدﺍﺗﯽ ﺍﺯ ﺁﻟﻤﺎﻥ دﺭ ﺍﺑﺘﺪﺍﯼ ﺟﺎدﻩ ﻗﺰﻭﯾﻦ – ﻫﻤﺪﺍﻥ ﮐﻤﯽ ﺑﺎﻻﺗﺮ ﺍﺯ دﺭﻭﺍﺯﻩ ﺭﺷﺖ ﺗﺎﺳﯿﺲ ﺷﺪ. تولید ﺭﻭﺯﺍﻧﻪ ﺍﯾﻦ ﮐﺎﺭﺧﺎﻧﻪ ﮐﻪ ﺗﺎ ﺳﺎل‌های ﻃﻮﻻﻧﯽ ﻫﻤﭽﻨﺎﻥ ﻓﻌﺎﻝ ﺑﻮد ﺭﻭﺯﺍﻧﻪ ۱۰۰ ﺧﺮﻭﺍﺭ ﺁﺭد ﺑﻮد. ﻫﻢ ﺍﮐﻨﻮﻥ ﺑﺨﺶهاﯾﯽ ﺍﺯ ﺑﻨﺎﯼ ﺳﺘﺮﮎ ﺍﯾﻦ ﻭﺍﺣﺪ ﺗﻮﻟﯿﺪﯼ ﮐﻪ دﺭ ﺁﻥ ﺯﻣﺎﻥ ﻋﻈﯿﻢترین ﺑﻨﺎﯼ ﺷﻬﺮ ﻗﺰﻭﯾﻦ ﺑﻪ ﺷﻤﺎﺭ ﻣﯽﺭﻓﺖ، ﻫﻤﭽﻨﺎﻥ ﺍﺳﺘﻮﺍﺭ ﺑﺮﺟﺎﯼ ﻣﺎﻧﺪﻩ ﺍﺳﺖ. ﺍﯾﻦ ﮐﺎﺭﺧﺎﻧﻪ ﺑﻪ دﺳﺘﮕﺎﻩ «ﺳﻨﮓﺗﺮﺍﺵ» ﻣﺠﻬﺰ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺳﻨﮓهاﯼ ﺳﻪ ﻣﺘﺮﯼ ﺁﺳﯿﺎ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﯼ ﺧﻮد ﻭ ﺑﺮﺍﯼ ﮐﺎﺭﺧﺎﻧﻪهاﯼ دﯾﮕﺮ دﺭ ﺗﻬﺮﺍﻥ، ﺭﺷﺖ ﻭ ﺗﺒﺮﯾﺰ ﺗﺮﺍﺵ ﻣﯽدﺍد. ﻫﻤﭽﻨﯿﻦ ﻭﺍﺣﺪ ﺗﺮﺍﺷﮑﺎﺭﯼ ﻭ ﺗﻌﻤﯿﺮﺍﺕ ﺍﯾﻦ ﻭﺍﺣﺪ ﺗﻮﻟﯿﺪﯼ ﺍﺯ ﮐﯿﻔﯿﺖ ﺑﺎﻻﯾﯽ ﺑﺮﺧﻮﺭدﺍﺭ ﺑﻮد.
