مدیرکل پیشین وزارت نفت گفت: درباره تاثیرات منفی تحریم لازم به توضیح اضافه نیست که تا چه میزان می‌تواند ساختار اقتصادی و حتی اجتماعی کشور را دچار چالش‌های جدی کند. در حالی منتظر رشد اقتصادی هستیم که تحریم موجب می‌شود ۳۰ درصد پول فروش نفت از دسترس ما خارج می‌شود و به جیب دلالان و … می‌ریزد تا این سئوال اذهان عمومی را به خودش مشغول کند که چرا تصمیم گیران راهی برای گذر از بن بست‌های فعلی پیدا نمی‌کنند؟ نه تنها کارشناسان و تحلیلگران، بلکه مردم عادی هم می‌دانند تا زمانی که محدودیت‌های بین المللی ماندگار باشند، قرار بر همین روال پر هزینه برقرار خواهد ماند.
او افزود: بر اساس قانونی نانوشته، تجارت با دنیا الزام اصلی رشد اقتصادی است. به این معنی که تا با کشور‌هایی که در بازار جهانی اقتصاد حرف‌های زیادی برای گفتن دارند، واردات و صادرات نداشته باشیم و همچنین اگر موفق نشویم، سرمایه خارجی جذب کنیم، هر برنامه و طرحی را هم که پیگیری کنیم، بازهم نمی‌توانیم به گره گشایی اقتصاد مملو از گره امیدوار باشیم.
فعال اقتصادی تصریح کرد: اولین و اصلی‌ترین منبع مالی ایران نفت است و، چون ما یکی از نفت خیزترین کشورهای حوزه خلیج فارس هستیم، با وجود تحریم‌های بین المللی برای ایران چاره‌ای جز این نمانده است که برای صادرات نفت، راه‌هایی هزینه ساز را طی کند. به عنوان مثال چین نه با نیت همراهی با ایرانِ تحت تحریم، بلکه به دلیل منفعت اندوزی و نوعی سوءاستفاده از ما حاضر به خرید نفت از ایران است. یعنی اگر تخفیف ۴ دلار تا ۲۰ دلار که در هر بشکه به چین می‌دهیم، صحت داشته باشد به این معنی است که در طول روز مبلغی تقریبا هزار میلیارد تومان از منابع ایران به جیب چینی‌ها می‌رود که تبعات منفی این آمار برای هیچ کس نمی‌تواند پوشیده باشد. هر چند که مسئولان دولتی درصددِ تکذیب تخفیف‌های آنچنانی هستند، اما نمی‌توان ضربه تحریم به نفت را نادیده بگیریم.
وی توضیح داد: با نگاهی به برنامه هفتم می‌بینیم در این برنامه، برنامه‌ای برای تولید و دسترنج در نظر گرفته نشده است. یعنی نویسندگان و تصویب کنندگان اعتماد به نفس نداشته اند و اساسا نمی‌دانستند با این برنامه می‌خواستند، به کجا برسند. بعدا گفتند، رشد اقتصادی ۸ درصد، متوسط رشد صادرات نفتی ۴/۱۲ درصد، رشد صادرات غیرنقتی ۶/۲۲ درصد و متوسط رشد نقدینگی ۴/۲۰ درصدی را تا پایان اجرای برنامه در نظر گرفته بودند. حال سئوال این است، چقدر از این اهداف محقق شدند و اگر «نه»، چرا دنبال علل ناکامی نمی‌رویم و چرا به فکر نیستیم که با پیوستن به اف‌ای تی اف حداقل بتوانیم ارز حاصل از همین تجارت محدودی که داریم، بدون هیچ حرف و حدیثی به خزانه مان تزریق شود.
خاقانی در پایان گفت: در حالی مردم از دولت توقع سامان دادن به شرایط اقتصادی دارند که سیاست‌های کلی توسط سطح بالای نظام سیاسی تبیین می‌شود. چون اختیار سیاست گذاری از دست قوه مجریه خارج است، دولت برای سامان دادن به فضای اقتصادی خیلی اختیار عمل ندارد.
