علیرضا پاکدل کارتونیست، کاریکاتوریست و تصویرساز پیشکسوت و پرافتخار کشور که فعالیت خود را فعالیت هنری خود را در زمینه کاریکاتور از سال ۷۳ با نشریات گل آقا و کیهان کاریکاتور آغاز کرده است در روزهای شیوع بیماری کرونا در جهان یکی از پرکاترین هنرمندان کشور بوده و آثارش در شبکه‌های اجتماعی داخلی و […]
علیرضا پاکدل کارتونیست، کاریکاتوریست و تصویرساز پیشکسوت و پرافتخار کشور که فعالیت خود را فعالیت هنری خود را در زمینه کاریکاتور از سال ۷۳ با نشریات گل آقا و کیهان کاریکاتور آغاز کرده است در روزهای شیوع بیماری کرونا در جهان یکی از پرکاترین هنرمندان کشور بوده و آثارش در شبکه‌های اجتماعی داخلی و خارجی بازخورد زیادی داشته است.
وی در گفت وگو با خبرنگار ایرنا در تشریح رابطه کارتونیست با جامعه گفت: دغدغه‌های فرهنگی، سیاسی و اجتماعی کارتونیست باعث شکل‌گیری رابطه محکم و پایداری با جامعه می‌شود چون هنرمند از دل جامعه متولد می‌شود و با بسیاری از اتفاقات و شرایط موجود در جامعه آشنا است و از نزدیک لمس می‌کند پس در نتیجه می‌تواند با هنر خود در روشنگری، تلنگرزدن و نقدکردن وضعیت موجود، شرایط مطلوب جامعه را یادآوری کند. پاکدل در توضیح آثار اخیر خود اظهار کرد: با توجه به شرایطی که این بیماری برای همه مردم دنیا به وجود آورده است و آسیب‌های آن در کل کشورهای جهان تقریبا یکسان است به این نتیجه رسیدم که با تولید آثاری با مضامین امید، حس خوب و قدردانی از کادر درمانی می‌توانم کمی از ترس و اضطرابی که این بیماری در جامعه ایجاد کرده را کم کنم. وی در تاکید غیرسفارشی بودن آثار خود افزود: بدون هیچ وابستگی به نهاد یا سازمانی به صورت خودجوش تولید این آثار را شروع کردم و ادامه خواهم داد چون این آثار بازتاب جهانی پیدا کرد و در فضاهای مجازی و رسانه‌های کشورهایی مانند اسپانیا، ایتالیا، آمریکا، کلمبیا، برزیل، چین، روسیه و دیگر کشورها دیده شد و به تحلیل این آثار پرداختند. بازخوردهای پر از مهر و محبت مخاطبان از سرتاسر دنیا انرژی و انگیزه فراوانی برای ادامه این راه در من به وجود آورده است.
یکی از آثار موفق این هنرمند ۲ پرستار را نشان می‌دهد که در بیرون بیمارستان تابلویی از زیبایی‌های طبیعت در لبه پنجره را به بیمار کرونایی نشان می‌دهند تا امید و روند بهبودی این بیمار را افزایش دهند.
«کرونا» به روایت هنر خیابانی در سراسر جهان
این روزها در شرایطی که کشورهای مختلف در سراسر جهان درحال مبارزه با ویروس «کرونا» هستند، هنرمندان گرافیتی با استفاده از هنر، پیام وحدت و قدرانی از کادر پزشکی و درمان را منتقل می‌کنند. به گزارش جمله به نقل از نشنال، هنر خیابانی به لطف در دسترس بودن برای بخش زیادی از اقشار جامعه، در انتقال پیام موفق بوده است. اعضای یکی از همین گروه‌های گرافیتی با عنوان »RBS CREW» در روزهای اخیر در سنگال نقاشی‌های دیواری با موضوع «کرونا» خلق کرده‌اند و در کنار قدرانی از زحمات کادر درمان، با به تصویر کشیدن مایع ضدعفونی‌کننده، ماسک و شست‌وشوی دست‌ها در راستای آگاهی‌بخشی به مردم نسبت به راه‌های پیشگیری ابتلا به ویروس «کرونا» تلاش کرده‌اند. سرپرست این گروه گرافیتی سنگالی می‌گوید: «ما به عنوان شهروندان سنگالی، وظیفه و مسوولیتی برای بالا بردن آگاهی مردم بر عهده داریم. از آن‌جایی که اکثریت جمعیت فاقد سواد خواندن و نوشتن هستند، ما هنرمندان از طریق تصاویر با آنها ارتباط برقرار می‌کنیم».
در نقاط دیگر جهان نیز هنرمندان خیابانی با خلق آثار مرتبط با «کرونا» به شیوع این ویروس واکنش نشان داده‌اند. در بریتانیا، «لیونل استن‌هوپ» تصویری از تابلو نقاشی «پرتره یک مرد» اثر «یان وان آیک» را درحالی که شخصیت اصلی ماسک بر چهره دارد بر روی یکی از دیوارهای لندن نقاشی کرده است.
پیام‌های قدردانی بسیاری نیز در خیابان‌های کشورهای مختلف به چشم می‌خورد که از جمله آنها به ایتالیا و لهستان می‌توان اشاره کرد. بر روی دیوار یکی از بیمارستان‌های شهر «برگامو» واقع در ایتالیا تصویر یکی از اعضای کادر درمان درحالی که بخشی از نقشه کشور ایتالیا را در آغوش گرفته است به همراه متن «از همه شما ممنونیم» دیده می‌شود.
شعرهایی برای درمان کرونا
همیشه نمادها به شعرها می‌آمدند، اما این روزها شعرها خود نماد استقامت و فداکاری و از جان گذشتن شده‌اند، نماد چهره‌های کبود و سرخ که برای نجات جان انسان‌ها می‌جنگند. کادر درمان کشور که اکنون نزدیک دو ماه است مشغول مداوا و مراقبت از بیماران کرونایی هستند، بعضا با شعرنوشته‌ها به میدان می‌آیند. لباسی که دائم بر تن داشتنش برای آنها دشواری‌های خاص خود را دارد، با بیت، مصراع و یا دل‌نوشته‌ای حال دیگری به خود می‌گیرد.
«گرچه این شهر هراسان شده از بیماری/ من پرستارم و عمری‌ست خطر کرده‌ام» از بیت‌هایی است که حک شدنش بر روی لباس کادر درمان به چشم می‌خورد؛ این بیت را سجاد علائی، شاعر و پرستار سروده است که در آغاز پشت لباس یکی از پرستاران بیمارستان مسیح دانشوری حک شد. این شاعر همچنین در یکی از بیت‌های خود این‌گونه برای مقابله با بحران ویروس کرونا هشدار می‌دهد: «نگذارید به جایی برسد این بحران/ که شود مقبره یک روز سراسر ایران». بر روی یکی از لباس‌ها هم جمله‌ای از امین معلوف، شاعر و نویسنده لبنانی حک شده است؛ «أیها الحزن… ألم تؤلمک رکبتاک من الجثو فوق صدورنا…؟! (ای اندوه… آیا زانوانت از زانو زدن بر سینه‌هامان به‌درد نیامد…؟).
مصرعی از غلامرضا طریقی هم دیگر شعری است که بر لباس کادر درمان حک شده است؛ «قصه‌ای نیست که با عشق به پایان نرسد». بر روی لباس یکی از افراد کادر درمانی بیمارستان آیت‌الله خوانساری نیز این بیت حک شده است؛ «اگر در شهر پیچیده هراس مرگ باکی نیست/ پرستارم و جانم را برای تو سپر کردم» که به پرستار بیمارستان ولایت قزوین نسبت داده شده است.
شعرها و دست‌نوشته‌های ادبی حک‌شده بر روی لباس‌های کادر درمان کشور صدای خاموش آنها را زمزمه می‌کند؛ صدایی که به دلیل وجود ماسک بر صورت‌های‌شان به گوش نمی‌رسد اما بر جان می‌نشیند.
