سرانجام اسامی فیلم های شرکت کننده در بخش سودای سیمرغ چهل و یکمین جشنواره فیلم فجر منتشر شد و روز شنبه در همین صفحه «جمله» نگاه کاملی به اسامی فیلم ها و اطلاعاتی که از آن ها داریم انداختیم. حال می خواهیم نگاهی به حواشی پیرامون این اسامی بیندازیم که به نظر می رسد نه […]
سرانجام اسامی فیلم های شرکت کننده در بخش سودای سیمرغ چهل و یکمین جشنواره فیلم فجر منتشر شد و روز شنبه در همین صفحه «جمله» نگاه کاملی به اسامی فیلم ها و اطلاعاتی که از آن ها داریم انداختیم. حال می خواهیم نگاهی به حواشی پیرامون این اسامی بیندازیم که به نظر می رسد نه تنها تمام نشده، بلکه تازه آغاز شده است! پیش از پرداختن به تازه ترین حواشی، واقعا جای تعجب دارد که شخص وزیر فرهنگ و ارشاد اسلامی و مسئولین مربوط، چرا به جای انجام آسان ترین کار و گوش کردن به حرف منتقدان دلسوز، مدام دارند لقمه را دور سر خود می چرخانند و توجه نمی کنند که با قهرمان پروری کاذب و عادی سازی شرایط جشنواره، هیچ کمکی به بازگشت شرایط آرامش به فضای جشنواره نکرده و نمی کنند. آیا تنها یک بار اقرار به این که جشنواره فیلم فجر، بدون حمایت چهره های بزرگی از هنرمندان و احتمال روبه رو شدن با عدم استقبال از جانب مردم، قطعا با مشکل جدی مواجه می شود و پذیرش اینکه پایه ها و ستون های قوی و بن مایه اصلی جشنواره، مردم و صدای های مختلف از جانب هنرمندان است، کار سختی است؟ آنچه تا اینجا نوشتیم تکرار آن چیزی است که مثل روز روشن است و چون به نظر می رسد که هرچه بگوییم گوش نخواهند داد، حواشی را مرور می کنیم:
بخش قابل توجهی از فیلم های موجود در جشنواره از سوی کارگردانان فیلم اولی است. این به خودی خود بد نیست و اتفاقا فرصت مناسبی را در اختیار تازه کاران قرار می دهد اما باید به این نکته مهم توجه جدی داشت که جشنواره فیلم فجر، از جنس جشنواره های مقاومت، عمار، فیلم صد، فیلم رشد و امثالهم نیست که مختص مردم و هنرمندان تازه کار و کم تجربه باشد. آیا این تعداد فیلم از کارگردانان تازه کار در جشنواره ای که مخصوص تازه کاران نیست، جای خالی چهره های بزرگ سینما را به رخ نمی کشد؟ چهره های بزرگ، منظورمان کسانی است که کارشان تا لحظه ثبت در جشنواره رسید اما این اتفاق نیفتاد. فقط لطفا هیچ مسئولی در توضیح این اتفاق نگوید که از ترس هجمه های مردمی استعفا دادند و مجبور شدند! یک چهره از ترس هجمه، دو چهره از ترس هجمه، ده چهره از ترس هجمه، این همه غایب از ترس هجمه؟! هجمه علیه هیچ کس اندازه «مهران رجبی» نیست؛ پس دلیلش قطعا این نیست. دلیل این اتفاق را باید حتما پیدا کرد زیرا مسلما آنکه در این عرصه ضرر کرده، جشنواره است نه هنرمند. چند نمونه از فیلم هایی که در آخرین لحظه از حضور در جشنواره امتناع کردند عبارت اند از:
«شوماه» به کارگردانی «مژگان بیات» که یک فیلم ارزشی نیز بود و به موضوع شهدای غواص پرداخته بود، با اعلام اینکه از او هیچ حمایتی نشده و در طول ساخت فیلم بسیار اذیت شده و این به او ثابت کرده که مشکل مسئولان موضوع نیست و اشخاص است، از جشنواره استعفا داد.
«ویلای ساحلی» به کارگردانی «کیانوش عیاری» با اعلام آماده نبودن فیلم، فرم شرکت در جشنواره را پر نکرد.
«نرگس آبیار» نیز در سکوت کامل، «سووشون» را به جشنواره نفرستاد. از علت این تصمیم اطلاعی نداریم.
سال گذشته سینمایی «کابل پلاک ۱۰» به کارگردانی «جمشید محمودی» که این روزها پر طرفدار ترین سریال نمایش خانگی، «پوست شیر» را پخش می کند، متقاضی شرکت در جشنواره بود اما توسط داوران به بخش مسابقه راه پیدا نکرد. از علت اتخاذ این تصمیم چیزی نمی دانیم اما احتمالا همه به خاطر داریم که عوامل این فیلم، از این تصمیم ناراضی و ناراحت بودند. انتظار می رفت محمودی امسال این فیلم را رهی جشنواره کند که این اتفاق نیفتاد.
آخرین حاشیه مربوط به اعلام برائت و توهین عوامل یکی از فیلم های موجود در لیست نهایی است که آشکارا اعلام کرده اند به اجبار در جشنواره حاضر شده اند. به گزارش مشرق، روز گذشته مانی حقیقی، فرشته حسینی، هانیه توسلی و جمعی دیگر از عوامل فیلم «چرا گریه نمیکنی؟» در پست اینستاگرامی اعتراضی اعلام کردند که در جشنواره فجر شرکت نخواهد کرد. این افراد در این اعلامیه ضمن توهین به جشنواره با بیان اینکه «اگر در چند سال اخیر از جشنواره ی فجر پرهیز می کرده‌ایم امسال از دیدن نام خود در آن ننگ داریم» مدعی شدند «اگر در ارائه فیلم به جشواره اختیاری داشتیم مانع
حضور آن می شدیم.»
در این بیانیه همچنین گفته شده «نقش آفرینی در آن فقط از سر رفاقت و همراهی با کارگردانش بوده و نه شاختی از تهیه کننده تازه کار و ناشناخته آن.»
کاش زودتر این جشنواره تمام شود! فقط تمام شود تا ببینیم در این فرصت یک ساله تا سال بعد، جناب وزیر، یک جشنواره ماندگار در طول تاریخ را در آینده بهتر از این رقم می زند یا نه؟ فقط خوب یادمان باشد، وقتی قطاری در حال حرکت است، لازم نیست راننده مدام از بلندگو فریاد بزند ما در حال حرکتیم و هیچ مشکلی نیست. مسافران عاقل و بینا، به صدای راننده گوش نمی دهند و حواسشان به پنجره است. اگر قطار ایستاده باشد، مطمئن باشید که هرچه راننده فریاد بکشد، مسافران
خواهند فهمید.
