نوسازی ناوگان حمل و نقل عمومی کشور، جزو وعده های شهرداری در هردوره ای بوده است و اهتمام‌های جدی در این خصوص ورزیده شده؛ اما هنوز اتفاق خوبی در این خصوص نیفتاده و با استناد به صحبت های علیرضا زاکانی، شهردار تهران، هرچه ون در تهران یا شهر های دیگر می‌بینیم، فرسوده است. دی ماه سال گذشته، شهردار تهران با اعلام اینکه ۱۰۰ درصد ون‌ها باید از رده خارج شوند، گفت: ۷۰ درصد تاکسی‌ها و ۸۰ درصد اتوبوس‌های تهران به نوسازی نیاز دارند.
حال مدتی است که خبر واردات ناوگان فرسوده خارجی و اضافه شدن نمونه های کارکرده به ناوگان حمل و نقل کشور داغ شده است و به طبع مخالفان سرسختی هم دارد. چرا که اولا همان دی ماه سال گذشته، زاکانی معتقد بود اولویت آخر ما ناوگان دست دوم خارجی است. وی اذهان کرد: بسیاری به من توصیه می‌کردند که برای نوسازی ناوگان حملونقل شهری به سراغ شرکت‌های خارجی برویم، اما همواره اولویت اول ما در شهرداری استفاده از تولید داخل بوده است و اگر جایی حس کردیم تولیدات داخل پاسخگوی نیازهای ما نیست به سراغ محصولات خارجی می‌رویم.
حال در چرخشی ۱۸۰ درجه ای، زاکانی معتقد است نمونه های غیر قابل استفاده خارجی، از ناوگانی که امروز در کشور در حال تردد هستند شرایط بهتری دارد! شهردار تهران در تازه ترین صحبت هایش با تاکید بر این که قطعا اتوبوس‌هایی دست دومی که وارد کشور خواهد شد، کیفیت بیشتری از عمده اتوبوس‌های فعلی در حال تردد در تهران خواهد داشت، خاطرنشان کرد: عمده اتوبوس‌هایی که همین حالا در شهر تهران تردد می‌کنند، از استاندارد یورو ۴ هم پایین‌تر هستند، ولی در حال حاضر در حال بازسازی اساسی بخشی از این اتوبوس‌ها هستیم و تلاش می‌کنیم ۵۰۰ دستگاه اورهال‌شده را تا اول مهر وارد ناوگان اتوبوسرانی تهران کنیم.
صرف نظر از تغییر نظر زاکانی و ارائه آمار و ارقام از تعداد اتوبوس های وارد شده و بازسازی شده که مرورشان هدف این متن نیست و دردی از شرایط کنونی دوا نخواهد کرد، واقعا محل سوال است که چرا امروز که می‌دانیم ناوگان حمل و نقلمان فرسوده است، باید واردات اتوبوس های یورو ۵ و یورو ۴ که تولیدشان از سال ۲۰۰۸ در اروپا متوقف شده است در دستور کارمان قرارگیرد؟ زاکانی در اظهار نظری شجاعانه و قابل تحسین اعلام کرد که حتی یک ون سالم هم نداریم و هشتاد درصد اتوبوس و تاکسی‌هایمان هم شرایط درستی ندارند. مسلما حال سوالی مطرح می‌شود که چه باید کرد؟ حیف نیست راه حل این مشکل استفاده از ناوگانی باشد که در کشورهای پیشرفته عملا دور ریز محسوب شده و غیر استاندارد تلقی می‌شوند؟ آیا امکان صرف هزینه بالاتر برای خرید ناوگان نو خارجی یا حمایت از تولید کنندگان داخلی (حتی غیر از سایپا) برای نوسازی و جبران کمبود وسایط حمل و نقل عمومی نیست؟ به نظر می رسد این دو راهکار از واردات ناوگان از رده خارج کشورهای دیگر بهتر و منطقی تر باشد.
درپایان زاکانی نیشتری هم به دولت قبل زد. «دولت قبل»، کلیدواژه ای است که باید برای تشریح آن در فرهنگ های فارسی نوشت: راه دررو از ارائه توضیح درباره نابسامانی‌های موجود! متاسفانه بارها و بارها این دو واژه منحوس را از زبان دولتمردان شنیده‌ایم و تفاوتی نمی‌کند که دو سال از زمان زمامداری‌شان گذشته باشد یا ۸ سال؛ در هر صورت مردم باید بدانند هر رنجی که می‌کشند و هر نابسامانی که می‌بینند، حاصل تدابیر نداشته و بی کفایتی دولت قبل است؛ حالا هردولتی که بوده باشد. زاکانی نیز در خصوص همین موضوع اگر کمی از تقصیر را به گردن دولت قبل نمی‌انداخت، امتیاز این مرحله را از دست می‌داد. شهردار تهران در پاسخ به این سوال که اخیرا محمد علیخانی، رئیس کمیسیون حملونقل دوره قبلی شورای شهر به ایلنا گفته است که در پاییز سال ۱۴۰۰، ۱۷۵ اتوبوس وارد ناوگان اتوبوسرانی تهران شد که قرارداد آن در دوره قبلی بسته شده بود، اما مدیریت شهری فعلی، خرید این اتوبوس‌ها را به نام خود ثبت کرد، اظهار داشت: در دوره قبلی یک ریال از پول خرید این اتوبوس‌ها را ندادند و تمام آنها را ما خودمان قرارداد بستیم و خودمان خریدیم. در دوره قبلی مدیریت شهری، هیچ اتوبوسی وارد ناوگان اتوبوسرانی تهران نشد، همان‌طور که برای نهایی کردن قرارداد خرید ۶۳۰ دستگاه واگن مترو هم سال‌ها حرف زدند، اما هیچ کاری انجام ندادند.
روزنامه جمله
