چه کسی است که این جملات را بخواند و نداند که از اوست، بس که خودش دلنشین به بازخوانی آن پرداخته و دست به دست در جهان مجازی ما می چرخد و به عشق آبرویی دیگر می بخشد. عشقی که او از آن حرف می زد در همه چیز ساری و جاری است از رنگ‌ها و نورها و طالع سعد زیستن با همسرش را در بر گرفته تا خاک و نفت و آب این مرز و بوم از همه سترگ تر و بهت آور تر، خدایی که با رنگ‌های خوش در همه تابلوهایش انگار لبخند می زند.
ایران درودی، بانوی نقاش ۸۴ ساله ایرانی که برخی صاحب نظران، سبک او را حد فاصل میان سورئالیسم و سمبلیسم می دانند و عنصر زوال ناپذیر نور را در آثار او ستایش می کنند، دیروز در ۸۵ سالگی با حیات بدرود گفت.
او چنان در ترسیم شکل دیگری از زندگی، نورها و رنگ ها را به بازی می گرفت که شیوه هنر ورزیدنش را «ایران درودیسم» نام نهاده اند و خودش را «بانوی نور و بلور و آینه». مفتخر بود نامش«ایران» است و وصیت کرده بود که روی سنگ قبرش فقط بنویسند «ایران!»؛ هنرمندی که سالوادور دالی، آنتونیو رودریگز، آندره مالرو، فرانک الگار، ژان کوکتو و احمد شاملو او را ستوده اند، اما خودش همواره مسحور جهان اساطیری «ساندرو بوتیچلی» بود و در جهان سیال و درخشنده او سیر می کرد. این نقاش، کارگردان، نویسنده، منتقد هنری و استاد دانشگاه تا کنون ده ها نمایشگاه انفرادی و بیش از ۲۵۰ نمایشگاه گروهی در کشورهای آمریکا، بلژیک، ایتالیا، فرانسه، سوییس، ژاپن، مکزیک، کانادا، آلمان، استرالیا، موناکو، امارات متحده عربی و ایران برپا کرده و تابلوی «جاودانه خلیج فارس» و «رگ های زمین، رگ های ما» در زمره کارهای درخشان اوست.
ایران درودی در کنار نقاشی های خود۸۰ فیلم مستند برای تلویزیون ملی سابق ایران ساخت. او چندین کتاب مهم نیز منتشر کرده است که برخی حاوی آثار نوشتاری او و برخی دیگر در برگیرنده آثار نقاشی اش هستند. یکی از کتاب های او «در فاصله دو نقطه» نام دارد که در واقع اتوبیوگرافی اوست و به زبانی ساده اما خواندنی مخاطب را با خود می کشد تا جایی که این کتاب را به چاپ بیست و هفتم رسانده است.
ایران درودی به دلیل سبک خاصش در نقاشی به یکی از برجسته‌ترین بانوان در این عرصه در ایران و جهان بدل شد به گونه‌ای که مورد تحسین بزرگانی همچون مالرو، سالوادور مالی، ژان کوکتو و… قرار گرفت.
ایران درودی در دانشکده عالی هنرهای زیبای پاریس، مدرسه لوور پاریس در رشته نقاشی و رشته تاریخ هنر دانشکده سلطنتی بروکسل تحصیل کرده بود. او در طول حیاتش ۶۴ نمایشگاه انفرادی در سراسر جهان داشت و در بیش از ۲۵۰ نمایشگاه گروهی شرکت کرده بود. درودی از سال ۱۳۴۳ عضو کنگره بین المللی هنرمندان و منتقدان ریمنی، ووکیو و سان ماریو ایتالیا بود. او از سال ۱۳۴۶ تا ۱۳۵۱ تهیه کنندگی و کارگردانی بالغ بر ۸۰ فیلم مستند برای تلویزیون تحت عنوان شناسایی هنر را انجام داد. در سال ۱۳۴۷ فیلم مستند بی ینال ونیز را در مدت زمان ۵۵ دقیقه کارگردانی کرد و از سال ۱۳۴۹ تا ۱۳۵۱ استاد مدعو دانشگاه صنعتی شریف برای تدریس تاریخ و شناسایی هنر محسوب می شد.
از ایران درودی و همچنین درباره او کتابهایی به ماندگار مانده است که از آن جمله می توان به کتاب آثار نقاشی (۱۳۵۲ـ ۱۳۳۸) ایران درودی (امیرکبیر)، در فاصله دو نقطه …! (آثار نقاشی ۱۳۵۲ـ ۱۳۳۸) (نشرنی)، چشم شنوا، قصه انسان و پایداری اش…! (ناشر سخن)، گفت وگو با ایران درودی (نشر ثالث) اشاره کرد. کتاب در فاصله دو نقطه …! امسال تجدید چاپ شده بود.
ایران درودی در ۱۱ شهریور ۱۳۱۵ خورشیدی در مشهد دیده به جهان گشود. خاندان پدری او از تجار به نام خراسان بودند. از طرف مادری نسبش به خانواده ای از بازرگانان قفقاز می رسد که بعد از انقلاب شوروی به ایران مهاجرت کرد و در مشهد ساکن شدند. پدرش علاقمند به هنر و فارغ التحصیل رشته معماری از دانشگاه مسکو بود. همین موضوع زمینه را برای آشنایی ایران با نقاشی در دوران کودکی را فراهم کرد.
بانو درودی تحصیلات خود را در رشته‌های نقاشی، تاریخ هنر، ویترای، تهیه‌کنندگی و کارگردانی سینما آغاز کرد. او بعد از تحصیلات متوسطه برای تحصیل در رشته هنر وارد دانشکده هنرهای زیبای پاریس شد. او آموزش های هنری خود را با فراگیری تاریخ هنر در مدرسه لوور پاریس و رشته ویترای در آکادمی سلطنتی بروکسل ادامه داد و آثاری را که در این مدت خلق کرده بود در گالری های مختلف به نمایش گذاشت.
