قرار نیست فوتبال ایران، به آرامش برسد. هر لحظه وهر ساعت، خبرهایی توسط خبرگزاری ها منتشر می شود که تاسف بار بوده و همواره دلیلی قانع کننده ای نیز برای آن وجود ندارد. فحاشی های سنتی حسین ماهینی مدافع راست، خوش تکنیک پرسپولیس پس از رهایی ار مصدومیت، دقایقی در بازی هفته ششم مقابل […]
قرار نیست فوتبال ایران، به آرامش برسد. هر لحظه وهر ساعت، خبرهایی توسط خبرگزاری ها منتشر می شود که تاسف بار بوده و همواره دلیلی قانع کننده ای نیز برای آن وجود ندارد.
فحاشی های سنتی
حسین ماهینی مدافع راست، خوش تکنیک پرسپولیس پس از رهایی ار مصدومیت، دقایقی در بازی هفته ششم مقابل شهر خودور به میدان رفت. هر چند ماهینی در شرایط آرمانی بسر نمی برد. اما همیشه تعصب خاص خود را به پیراهن قرمز نشان داده است. هواداران این تیم در پایان مسابقه وبه دلیل دریافت گل در دقایق تلف شده بازی، باران فحاشی را نثار این بازیکن کردند. ماهینی در مورد شرایط خود و اتفاقات بعد از بازی می گوید؛ بعد از مصدومیت طولانی رفته رفته شرایط بازی را به دست می‌آورم و آقای کالدرون هم برای اینکه شرایط بدنی و فنی حضورم را شکل دهد، در چند دیدار اخیر، دقایق کوتاهی به من بازی داده است. در بازی با شهر خودرو، زیاد بازی نکردم اما متاسفانه در ثانیه پایانی گل خوردیم و نمی‌دانم چطور شد که اکنون مقصر حسین شده است. والا اگر به پاقدم باشد، در این سه سال اخیر که در پرسپولیس هستم هفت جام آورده‌ایم. این را واقعا متوجه نمی‌شوم و نمی‌دانم چطور این حرف‌ها را می‌گویند. در مورد کرنر هم باید بگویم که آن صحنه لب خط بود و بازیکن حریف آمد دریبل و سانتر کند که من توپش را قطع کردم و به کرنر رفت. همان توپ کرنر هم بعد وارد دروازه ما شد. نمی‌دانم اگر قرار است هر کس کرنر بدهد و بعدش بگویند مقصر است و فلان، چه باید جواب بدهیم و این اوج بی انصافی و بی منطقی است. اما من بی تجربه نیستم و به این هجمه‌ها عادت کرده‌ام.
دامنه فحاشی های سنتی فوتبال ایران، از سکوها و گاها مسیرهای منتهی به منازل، به فضای بی در و پیکر مجازی منتقل شده است. چندین صفحه هواداری غیر رسمی و میلیون ها کابر، بعد از هر اتفاقی به خود اجازه می دهند، برای توجیه باخت تیم محبوب خود، به هر شخص و شخصیتی توهین کنند. بدون اینکه درک مطلبی درست، از فوتبال و مسایل آن داشته باشند. داستان آنجا جالب تر می شود که باشگاهی به خاطر فحاشی هواداران به مدیرعاملش جریمه می شود. اتفاقی نادر و عجیبی در دنیای فوتبال، که باید امیر حسین فتحی هم فحش بشوند و هم جریمه پرداخت کند.!
داستان جالب سوپر جام
دادگاه بین المللی CAS رای خود، درباره شکایت دو باشگاه استقلال و پرسپولیس در خصوص سوپرجام را اعلام و پرسپولیس را برنده آن دانست. سرخ های پایتخت، بدون انجام بازی صاحب دو سوپر جام متوالی شدند. این قهرمانی ها در حالی اتفاق افتاد که داستان هردو جام خواندنی و شگفت آور است. استقلال در تابستان ۹۷ اردوی آماده سازی خود را در خارج از کشور بر پا می کند. تاریخ برگزاری سوپر جام اعلام شده است. این باشگاه از سازمان لیگ تقاضای فرصت و به تعویق افتادن زمان بازی را کرده که با مخالفت روبرو می شود. سپس در فعل و انفعالاتی، مدیریت وقت، زیر نامه انصراف را امضا کرده و کمیته انضباطی رای به نفع پرسپولیس صادر می کند و در نهایت این تراژدی ه به نفع سرخ پوشان تمام می شود. اعتبار و عدم اعتبار این جام مد نظر نیست. چگونگی برگزاری آن، بویژه وقتی که پای دربی پایتخت در کار باشد. بحث برانگیز است. هدف سازمان لیگ از برگزاری این جام چیست؟. مهم نیست چه تیمی قهرمان می شود. اما مهم است که مشخص شود چه اصراری بر برگزاری آن وجود دارد و اگر هم برای چنین جامی برنامه ای مدون شده است. آیا شرایط دو تیم و مقررات آن در نظر گرفته شده است؟. جامی که بدون برگزاری مسابقه به یک تیم اختصاص بیاید. ارزش افزوده ای به قهرمان می دهد یا خیر.؟ مسئله قابل توجه این است که؛ با توجه به رای دادگاه CAS استقلال باید ۸۰ درصد هزینه دادرسی طولانی این دادگاه را پرداخت کند. در صد اطمینان سران باشگاه استقلال، در پیروز شدن در این قضیه چقدر بوده است؟. که مرتکب چنین ریسکی شده اند. جامی تشریفاتی که معمولا کشورهای صاحب فوتبال، آن را، اعلام هیجانات یک فصل پرشور نشاط فوتبالی تصور کرده و با تشریفات خاصی برگزار می شود. حدود دو سال است که فوتبال ایران را مضحکه خود کرده است.
رسم و خط فوتبال ایران بیست ساله شده است
نزدیک به بیست سال از حیات فوتبال حرفه ای ایران گذشته است. صفر تا صدی که بسیار کند پیش می رود و هنوز زیرساخت های متناسبی نیز، ایجاد و یا اصلاح نشده است. فوتبال که با قهرمانی یک تیم به خواب زمستانی فرو می رود. و اندکی به آغاز فصل جدید از خواب بیدار می شود. شرایطی متغییری که گاهی تغییر یک یا دو روزه یک مسابقه را ناممکن دانسته ولی تعویق چند هفته ای را، مناسب پرداختن به زیرساخت های لیگ می داند، فوتبال ایران را، در حالت یک قدم به جلو و دو قدم به عقب قرار داده است. رسم و خط بیست ساله فوتبال ایران، هنوز به بلوغ کامل نرسیده است.
