جمله / مائده مطهری‌زاده زنان در ایران، نیمی از جمعیت فعال کشور را تشکیل می‌دهند اما متاسفانه سهم‌شان در اشتغال و مناصب دولتی هنوز تا رسیدن به عدد ۵۰درصد فاصله بسیار دارد. بی‌تردید بخشی از این بی‌عدالتی در توزیع مشاغل و مناصب، به خود بانوان و کم‌همتی و عدم اعتماد به نفس آنان بازمی‌گردد، […]
جمله / مائده مطهری‌زاده
زنان در ایران، نیمی از جمعیت فعال کشور را تشکیل می‌دهند اما متاسفانه سهم‌شان در اشتغال و مناصب دولتی هنوز تا رسیدن به عدد ۵۰درصد فاصله بسیار دارد.
بی‌تردید بخشی از این بی‌عدالتی در توزیع مشاغل و مناصب، به خود بانوان و کم‌همتی و عدم اعتماد به نفس آنان بازمی‌گردد، اما علت اصلی و اساسی در این باره را باید در فراهم نبودن بسترهای مناسب توسط مسئولان و مقامات عالی‌رتبه کشور برای به کرسی نشاندن حرف بانوان دانست.
هرچند بارها در شعار بر عدالت و برابری حقوق مردان و زنان در ایران از سوی مسئولان امر تاکید میشود، اما متاسفانه سقف شعارها و بیانیه‌ها بلند است و دیوار عمل کوتاه…
البته از کنار این حقیقت هم نمی‌توان به راحتی عبور کرد که وضعیت زنان موفق و محبوب امروز، به طور قابل ملاحظه‌ای با زنان ناموفق و مهجور دیروز تفاوت کرده است و این تفاوت را می‌توان در صدرنشینی بانوان فرهیخته، هنرمند و ورزشکار و…. در مجامع و محافل و مسابقات و مناسبات کشوری و بین‌المللی به عینه دید.
اگرچه همین میزان سهم نیز مقدار قابل توجهی نیست و زنان ایرانی هنوز تا رسیدن به جایگاه واقعی و اصلی خود راهی بس طولانی و پر مخاطره در راه دارند.
همانطور که همگان می‌دانند، یکی از راه‌های مهم دسترسی به اشتغال مناسب و پایدار در هر سطح و نوعی، از معبر تحصیلات دانشگاهی می‌گذرد و در این راه، نیز جز داشتن استعداد، علاقه و پشتکار، ابزار کار دیگری وجود ندارد و البته که در کسب سهمیه صندلی‌های دانشگاهی نیز هیچ تفاوتی میان پسرها و دخترها و آقایان و بانوان نیست.
از قضا در طول سال‌هایی که گذشت، هرساله بر تعداد قبولی دختران در کنکور نسبت به پسرها افزوده شده است تا جایی که سال‌هاست دختران بیش از نیمی از آمار قبولی را به خود اختصاص داده‌اند.
اما نکته قابل تامل در این باره این است که علیرغم این اختلاف محسوس در بدست آوردن کرسی‌های دانشگاهی، همچنان زنان از دست‌یابی به اشتغال مناسب محرومند.
آمارها نشان از آن دارد که از اوایل سال‌های دهه ۸۰ تا به امروز، زنان توانستند طی ۱۷ سال، موقعیت خود را به عنوان بانوان فرهیخته و دانشمند و دانشجو تثبیت کنند.
بانوان حتی در زمینه ورود به دانشگاه‌ها در مقطع تحصیلات تکمیلی نیز گوی سبقت را از مردان ربوده‌اند و این واقعیتی‌ست انکارناپذیر…
آمارها و نمودارها در سازمان سنجش آموزش کشور نشان می‌دهد که امروز سهم زنان در بدست آوردن کرسی تحصیلات تکمیلی، اندکی بیش از ۵۰درصد است و همین اندک پیشتازی نیز در جامعه‌ای که هنوز بر توانایی و استعدادهای زنان تردید روا می‌دارد، امری‌ست علی‌حده.
اما ماجرا از جایی غم‌انگیز میشود که بر اساس آمار، به همان میزان که بر تعداد زنان باسواد و تحصیلکرده ایرانی افزوده میشود به همان اندازه نیز بر میزان بیکاری آنان نیز اضافه می‌گردد و زنان تنها ۲۰درصد از اعضای هیأت علمی دانشگاه‌های کشور را به خود اختصاص داده‌اند.
معصومه ابتکار، معاون امور زنان و خانواده ریاست جمهوری نیز که قبل از این در خبرها اعلام کرده بود که نرخ بیکاری زنان تحصیلکرده سه برابر بیشتر از مردان دارای تحصیلات عالیه است، در مراسم افتتاحیه کارگاه بین‌المللی چالش‌ها و فرصت‌های ارتقای کارآفرینی زنان در ایران و ژاپن در محل کتابخانه ملی گفت: مسئله اشتغال و کارآفرینی زنان یکی از جهت گیری‌های مهم دولت دوازدهم است.
ابتکار، ادامه داد: جمعیت قابل توجهی از زنان، تحصیلات دانشگاهی دارند که بر اساس آمار، این رقم ۲۷درصد کل فارغ‌التحصیلان را تشکیل می‌دهد.
اما متاسفانه برخی‌ها که هنوز به برابری مرد و زن در اعماق قلب‌هایشان باور ندارند با توجیهاتی از این قبیل که مردها سرپرست خانوار هستند و باید در اشتغال چندگام جلوتر از بانوان باشند و این مردها هستند که بار اصلی زندگی را به دوش می‌کشند پس باید در اشتغال حق تقدم با آنان باشد، با سفسطه سعی در مهر تایید بر روی این حقیقت تلخ دارند.
به هر روی، بیکاری، برای هر مرد و زن توانمند و تحصیلکرده‌ای امری مذموم به شمار می‌آید و این طور نیست که بگوییم، جامه اشتغال به تن مردان، زیبنده‌تر از زنان است. اینکه بگوییم مردها برای اشتغال شایسته‌تر از زنان هستند اصلا درست نیست و نباید ناکارآمدی مسئولان در ایجاد اشتغال‌های متناسب با شرایط جسمانی و فکری مردان و زنان جامعه، این طور به نظر بیاید که اشتغال زنان، جا را برای اشتغال مردان تنگ کرده است و بدیهی‌ست وقتی زنان، نیمی از جمعیت فعال جامعه را تشکیل داده‌اند، به همان نسبت نیز باید در جامعه اثرگذار باشند و نابسامانیها در طرح‌ریزی برنامه‌های منسجم نباید باعث شود تا مسیر دست‌یابی زنان به اشتغال پایدار، تنگ یا مسدود شود.
