سرویس سیاسی- این بازی خطرناک از جنوب غربی ایران آغاز شد و حالا به شرق دور رسیده است. اماراتی ها نخستین کشوری بودند که ادعا کردند جزایر سه گانه ابوموسی، تنب بزرگ و تنب کوچک از آن آنهاست. این اعراب بادیه نشین این سه جزیره را همانند شارجه سهم خود می‌دانستند و معتقد بودند انگلیسی ها آن را وجه المصالحه خود با ایران دوران پهلوی کردند، حال آنکه این ایران بود که بحرین را به اعراب داد و در برابر انگلستان کوتاه آمد.حالا با گذشت بیش از ۵۰ سال و آنهم در حضور دولتی که ادعای قدرت و عظمت‌اش گوش فلک را کر کرده، اعراب دوباره اسب ادعای خود را زین کرده‌اند. ماجرا با سفر شی رئیس جمهور چین به اجلاس سران عرب و تکرار این ادعا آغاز شد. دولت رئیسی سکوت کرد و تنها به چند بیانیه بی فایده اکتفا نمود. عربها که صحنه را خالی دیدند به سراغ روسیه رفتند و اینبار همسایه شمالی ایران را با خود همراه نمودند تا پوتین هم بیانیه پایانی را که ادعا می‌کرد جزایر از آن امارات است امضا کند. حالا هم ژاپن به جمع این کشورها اضافه شده تا عملا قدرتمندترین کشورهای آسیایی پشت ایران را خالی کنند. این اتفاق درحالی رخ داده که دولت مدعی است کیفیت رابطه با همسایگان را به بالاترین حد ممکن رسانده و نگاه به شرق را دنبال می‌کند.این سلسله اتفاقات بی‌شک سخت‌ترین ضربه را به ابرو و استقلال ایران درچند دهه اخیر وارد کرده و مردم ایران را بسیار آزار داده است. ایرانی‌ها احساس می‌کنند نه تنها در داخل کشور یک روز خوش ندارند، بلکه حالا توسط کشورهای مختلف تحقیر می‌شوند و از قضا این اتفاق توسط کشورهایی افتاده که ایران آنها را رفیق راهبردی خود می‌داند و حتی حاضر است در حوزه نفت تخفیف های آنچنانی و در حوزه نظامی همراهی این چنانی کند.عامه مردم از سیاست‌های پیچیده سر در نمی‌آوردند و روزنامه نگاران نیز از اتفاقات پشت پرده آگاه نیستند و به همین خاطر نمی‌توانند قضاوت کنند، اما آنچه کاملا روشن می نماید این است که حال سیاست داخلی و خارجی کشور خوش نیست. اینکه برای درمان این ناخوشی چه باید کرد و چگونه می‌توان به اعراب فهماند که در جهان مدرن امروز نمی‌توان چنین ادعایی مطرح کرد، کار ما نیست، بلکه کار خسروانی است که مردم همه امید خود را به آنها بسته‌اند.
- نویسنده : ارسالی از سرویس سیاسی
