مهدی روحی مدیر مسئول – شامگاه سه‌شنبه به وقت محلی و در میان بهت و حیرت مردم آزاده جهان به‌ویژه مسلمانان کشورهای منطقه خاورمیانه که یازده روز با نگرانی اتفاقات مربوط به جنگ غزّه را دنبال می‌کردند، تصاویری منتشر شد از حمله رژیم صهیونیستی به بیمارستان المَعمدانی غزّه که تعداد زیادی کشته برجای گذاشت، کشتگانی که مطابق معمول، بخش زیادی از آنان زنان و کودکان بودند.
در همان دقایق نخستین این حمله وحشیانه، موجی از اعتراض و نفرت علیه عاملان این جنایت هم در میان ملل منطقه و هم در میان سران کشورها به راه افتاد و حتی «عبدالله» پادشاه اردن و «السیسی» رییس‌جمهور مصر که معمولاً روابط حسنه‌ای با تل‌آویو داشتند و بعضاً نقش میانجی بین اسراییل و دولت‌های عرب منطقه را بازی می‌کردند، انگشت اتهام را به اسراییل گرفتند و این رژیم را مقصر و عامل این رخداد معرفی کردند.
در زشتی و پلیدی این اقدام همین اندازه کافی است بنویسیم که برابر کنوانسیون‌های بین‌المللی، هدف گرفتن مراکز درمانی و بیمارستان‌ها یکی از فاکتوهایی است که می‌تواند پرونده جنایت علیه بشریت را کلید بزند و فرد یا دولتی که مسئولیت داشته را راهی دیوان کیفری بین‌المللی کند. البته تا این لحظه اسراییل، تلاش کرد از پذیرش این مسئولیت سر باز بزند و انگشت اتهام را به سمت گروه‌های جهادی چون «حماس» و «جهاد اسلامی» گرفت و «جو بایدن» که همین لحظه در «تل‌آویو» حضور دارد نیز از این موضوع استقبال کرد و مدعی شد این حمله کار اسراییل نبود.
حقیقت این است که طی یازده روز گذشته هم در میان کسانی که در حملات اسراییل به غزّه به شهادت رسیدند، افراد غیرنظامی، زن و کودک کم نبودند و تقریباً هدف همه حملات اسراییل، مناطق مسکونی شهر غزّه بود.
دولتی که با این شدت و به‌شکلی کور مناطق شهری و غیرنظامیان را هدف می‌گیرد حمله به یک مرکز بیمارستانی نیز برایش کار عجیبی نیست، تعجب اما از کشورهایی است که هنوز در ماهیت تبهکار این رژیم تردید دارند و هنوز در مناقشاتی که بین اسراییل و فلسطین ایجاد می‌شود، از طرف فلسطینی توقع دارند خویشتندار باشد و چشم بر جنایات این رژیم می‌بندند.
نکته مهم دیگری که در پرونده سیاه اسراییل، سنگینی می‌کند این است که در همه هشت دهه که از اشغال فلسطین گذشت، رژیم اشغالگر با همین روش، موفق به بقای خود شد، حمله کور، کوچ دسته‌جمعی و قتل و قساوت حتی در امن‌ترین حریم‌ها مانند مساجد، بیمارستان‌ها و مدارس.
امروز شهر غزّه که در همه دهه‌های اخیر نماد مقاومت بود، نماد شهری است که به شهادت رسید اما زنده است و اقداماتی مانند کشتار اخیر در بیمارستان المعمدانی، نه تنها این شهر را نابود نمی‌کند و مقاومتش را نمی‌شکند که برعکس آتش مقاومت را شعله‌ور‌تر می‌کند و عزم افرادی که از چنین حملاتی زنده بیرون آمدند را بر مبارزه استوارتر می‌سازد.
کودکانی که روز گذشته از این حمله مرگبار، زنده بیرون آمدند، بزرگ خواهند شد، رشد خواهند کرد و تیم‌های عملیاتی و گروه‌های جهادی جدیدی را تشکیل خواهند داد که در سالهای آتی نسل جدید موشک‌هایش چون صاعقه بر سر اشغال‌گران فرو خواهد بارید. هشت دهه قتل و کشتار، نه تنها دیوار مقاومت مردم فلسطین را نشکست که برعکس آن را قوی‌تر از همیشه کرد و امروز به شهادت تحلیل‌گران ساکت اراضی اشغالی، جریان مقاومت، بسیار قوی‌تر از سه دهه قبل است.
پایان این نوشتار را با شعری از «محمود درویش» شاعر فقید فلسطینی به پایان می‌برم که درخصوص غزّه نوشت:
«إن سَأَلُوكَ عَن غَزّه، قُل لَهُم: بها شهيدٌ، يُسَعِّفُهُ شهيدٌ و يُصَوِّرُهُ شهيدٌ و يُوَدِّعَهُ شهيدٌ و يُصَلِّي عَلَيه شهيدٌ»
اگر از تو درباره غزّه پرسیدند…
به آنان بگو: در آنجا شهیدی است که شهیدی آن را حمل می‌کند و شهیدی از وی عکس می‌گیرد و شهیدی او را بدرقه می‌کند و شهیدی بر وی نماز می‌خوانَد.
- نویسنده : ارسالی از مهدی روحی
