هر روز نزدیک تر می شویم به موعد هجدهمین دوره بازی های آسیایی جاکارتا ۲۰۱۸ که ورزش ایران به شکل ویژه مورد ارزیابی قرار می گیرد. بازی های آسیایی میدان اصلی است برای کشورهایی که ادعا دارند در عرصه ورزش قاره کهن پیشاهنگ هستند. ژاپن و چین و کره جنوبی که سال ها جلو […]
هر روز نزدیک تر می شویم به موعد هجدهمین دوره بازی های آسیایی جاکارتا ۲۰۱۸ که ورزش ایران به شکل ویژه مورد ارزیابی قرار می گیرد.
بازی های آسیایی میدان اصلی است برای کشورهایی که ادعا دارند در عرصه ورزش قاره کهن پیشاهنگ هستند. ژاپن و چین و کره جنوبی که سال ها جلو افتاده اند، رقابت اصلی میان ایران و قزاقستان و ازبکستان و لابد اندونزی برای قرار گرفتن در جایگاه چهارمی است. این رتبه برای ما کافی خواهد بود چرا که از فاصله وحشتناک با صدر آسیا باخبریم اما ایستادن در مکان چهارمی نیز دشوار و راضی کننده است.
حضور دکتر سید رضا صالحی امیری در مسند ریاست کمیته ملی المپیک مهمترین دغدغه فدراسیون ها را در رساندن تیم های ملی به آمادگی مورد نظر برطرف کرد. آنها بهانه ای برای کمبودهای مالی و بر زمین ماندن برنامه های آماده سازی خود ندارند با این حال در فاصله تقریبا ۹۰ روز تا این بازی ها احساس مان بر این است که نوعی بی تفاوتی و یا بهتر است بگوییم آسودگی خاطر زیاد در فضای عمومی ورزش ایران داریم.
ورزش ایران در مظان یک ارزیابی بزرگ قاره ای است و چشم ها به سوی قدرت های رو به جلو از جمله کشور ماست. ایران تلاش کرده تا با اتکا به ورزش سهم بیشتری از توجهات بین المللی را معطوف به خود کند، در واقع قرار است ورزش و فرهنگ و هنر بخشی از نگاه جهانی به ایران را که تماما سیاسی بوده، تغییر دهند اما این جهت دهی به توجهات در فقط سه ماه به این پیکارها جالب نبوده است.
به تکاپو و شور و احساس بیشتری نیاز داریم تا در تمام اعضای کاروان خیز ایجاد کنیم و گارد گرفته منتظر رسیدن ۲۷ مرداد باشیم.
فدراسیون های ورزشی تحت فشار برای نتیجه گیری نیستند و شاید اینکه برای کسب بهترین رتبه آنان در جاکارتا انتظار نمی کشیم موجب شده تا اضطراب اندکی برای این رقابت جانکاه و پر از تنگنا داشته باشند.
لطفا کمی حرارت تیم ها بیشتر باشد، گرم باشیم و سرد و بی روح وارد مهمترین پیکار چهار سالانه آسیا نشویم!
