اگر تا به الآن تلقی خود را از حمایت از تولید به جای توزیع رانت، معطوف به توانمندسازی و ایجاد بستر سالم و آسان برای فعالیت تولیدکنندگان میکردیم به مراتب موفقیتهای بیشتری در پیشرفت تولید داخلی داشتیم. مادامی که دولتها به دنبال توزیع رانت نفتی بین فعالان اقتصادی باشند، هیچگاه تولید به معنای واقعی رشد […]
اگر تا به الآن تلقی خود را از حمایت از تولید به
جای توزیع رانت، معطوف به توانمندسازی و ایجاد بستر سالم و آسان برای فعالیت تولیدکنندگان میکردیم به مراتب موفقیتهای بیشتری در پیشرفت تولید داخلی داشتیم. مادامی که دولتها به دنبال توزیع رانت نفتی بین فعالان اقتصادی باشند، هیچگاه تولید به معنای واقعی رشد نمیکند چرا که آنچه به عنوان خروجی روش توزیع رانت برای حمایت از تولید حاصل میشود شامل چنین مواردی است:
- هدر رفتن بخشی از منابع و کمکها توسط داوطلبانی که کمکها را گرفتهاند ولی صرف تولید نکردهاند
- ایجاد زمینه فساد و پارتی بازی برای دسترسی به منابع رانتی حمایت از تولید
- انحراف واحدهای تولیدی از ترکیب بهینه عوامل تولید و رشد نامتوازن و معمولاً غیر بهینه برخی اجزای این واحدها
- انحراف همت و دغدغه تولیدکننده ایرانی از حداکثر سازی بهرهوری به دریافت رانت
- انحراف در کیفیت محصول تولیدی براثر استعمال کمکهای ارزان و رانتی
- عدم اعطای مجوز تأسیس واحدهای تولیدی به دلیل وجود تسهیلات حمایت از تولید!
– حرکت ملی به سمت حمایت از کالای ایران، رونق بخشی به تولید است و این در حالی است نهال تولید در ایران، دستکم در یک دهه
گذشته سال به سال نحیفتر شده است. دولتهای نهم و دهم که بیشترین میزان درآمدهای نفتی تاریخ ایران را از آن خود کرده بودند، باواردات چیزی در حدود ۴۰۰ میلیارد دلار کالا در مدت ۸ مبتلا کردند. و این دو دقیقا » بیماری هلندی « سال عملا اقتصاد ایران را به ویروس در کشور رخ داد. از عمده دلایلی که ملت ایران از دولت پشتیبانی نمیکند بی اعتمادی است، » مهرورزی « رخدادهایی هستند که در دو دولت نبود صداقت است. یک نفر باید بابت این ۸ سال ریاست جمهوری و به قهقرا رفتن اقتصاد کشور به طور رسمی از ملت عذرخواهی کند،بگوید اشتباه کردیم، تا کم کم اعتمادسازی شود، حسن نیت دولت به مردم ثابت شود. در حال حاضر دولت آقای روحانی باید در برابر عدم اجرای وعدههای خود پاسخگو باشد، صادقانه به مردم توضیح دهد.
– متأسفانه ملت همیشه دولت را روبروی خود می بینند نه کنار خود. دولت به سیاست هایی که وضع میشه عمل نمیکند، امسال سال حمایت از تولید داخلی نامگذاری شد اما نرخ سود بانک ها مجدد به ۲۰ درصد افزایش پیدا کرده. در این سال به جای حمایت از تولیدکننده افزایش۲۰ درصدی حقوق به کارفرما تحمیل شده که باعث افزایش قیمت تمام شده و در نهایت تعدیل نیرو می شود یا در بهترین حالت کالای تولیدی افت کیفیت یا کمیت پیدا خواهد شد. تولیدکننده داخلی ملزم به پرداخت ۳۰ درصد مالیات است درحالیکه واردکننده به راحتی میتواند فرار مالیاتی داشته باشد و اصلاً مالیاتی پرداخت نکند. حقوق دوطرفه عملاً وجود ندارد، زمانیکه تولیدکننده به دولت بدهکار است بابت دیرکرد جریمه می شود، اما وقتی دولت به تولیدکننده بدهکار است بعد از دوندگی اوراقی دریافت میکند که قابلیت نقدشوندگی ندارد. در این چند سال خود دولت ریسک نمیکند از تولیدکننده داخلی خرید کند اما دستورالعمل صادر میشود که ملت از تولید حمایت کنند، در واقع در شرایطی هستیم که نه دولت به تولیدکننده اعتماد داره، نه تولیدکننده به دولت.
