اگرچه امروز همگی درک درستی از اهمیت سلامت داریم اما؛ موضوعی که ذهن کارشناسان فرهنگی حوزه درمان و پزشکی را مشغول می کند این است که، حتی اگر فرض بگیریم، تعریف سازمان جهانی بهداشت از سلامت، که شامل سلامت جسمی، روحی و اجتماعی می شود، امری شدنی است؛ باز هم این مسئله وجود دارد که […]
اگرچه امروز همگی درک درستی از اهمیت سلامت داریم اما؛ موضوعی که ذهن کارشناسان فرهنگی حوزه درمان و پزشکی را مشغول می کند این است که، حتی اگر فرض بگیریم، تعریف سازمان جهانی بهداشت از سلامت، که شامل سلامت جسمی، روحی و اجتماعی می شود، امری شدنی است؛ باز هم این مسئله وجود دارد که «چگونه؟»؛ چگونه سلامت اجتماعی را که دور از دسترس پزشکان و درمانگران است، ایجاد کنیم؟ چطور شهر سالمی داشته باشیم؟
شهر در دوره های مختلف، معانی مختلفی به خود گرفته است و تحولاتِ مختلفی را تجربه کرده، که بسیاری از آن معانی و تحولات، نتیجه ی تغییرات بنیادی در تفکر انسان و پیشرفت های او بوده است. شهر هر چه بوده، خوب یا بد، بازتابی از خواسته های مردمان ساکنش بوده و هر آنچه مردم بودند، شهر نیز بوده.
پیچیدگی دنیای شهری ما، امروز، کم از پیچیدگی دنیای اجتماعی مان، ندارد. به نظر می رسد ما خواستیم که شهر اینطور باشد و هر آنچه می بینیم، آینه تفکرات و تصمیمات خود ماست و اگر جایی خراب یا آباد شده، ما در آن دخیل بوده ایم.
هبیتات و هزاران موسسه و نهاد اجتماعی دیگر نیز برای حل مسائل شهر، که مهم ترین آن، سلامت است، به سراغ کمک گرفتن از خودِ مردم می روند. مگر نه اینکه سلامتی، اولین و آخرین دعای پدران و مادران ما برای ماست؟ مگر نه اینکه سلامتی، اولین دعای خودمان وقت بیماری است؟ چه شده که با این همه اهمیت و تاکید، اینطور در بیماری های مختلف جسمی و روحی و اجتماعی غرق شده ایم؟!
سلامتی، امروزه، یک خواسته نیست، یک ضرورت است؛ ما بارها و بارها، در قبال سلامت خودمان، شهر و جامعه، درگیر تصمیمات نادرست شده ایم. هر بار تجربه های تلخ را تجربه کردیم و تجربه تلخی شد و باز تجربه کردیم. نه تنها نسبت به شهر مسئولیتی را نپذیرفته ایم، بلکه دست به تخریب آن نیز زده ایم و غافل ماندیم از این که صاحبان شهر، خودمان هستیم.
به نظر می رسد تنها راه برای رسیدن به تعریف ایده آلِ سازمان جهانی بهداشت از سلامت، اتحاد و یکپارچگی است. باید یک هدف را در سر داشته باشیم، که فردای سالم تری برای شهر بسازیم و هر چند هم، شعار به نظر رسید، دست از تلاش برنداریم. در پایان از شما می خواهیم، به این پرسش فکر کنید و جوابش را ندهید. می خواهید، فردا سالم تر باشید؟!
