شاید شما هم شنیده باشید که به تازگی رئیس انجمن مددکاری اجتماعی ایران اعلام کرده که از هر چهار نفر در کشور یک نفر اختلال روانی دارد. ضمن تشکر از مسئولیت‌پذیری و شفاف‌سازی ایشان، باید بگوییم که به نظر ما رئیس انجمن مددکاری کمی به ماجرا جو داده و کمی سیاه‌نمایی کرده. نمی‌دانیم که ایشان […]
شاید شما هم شنیده باشید که به تازگی رئیس انجمن مددکاری اجتماعی ایران اعلام کرده که از هر چهار نفر در کشور یک نفر اختلال روانی دارد. ضمن تشکر از مسئولیت‌پذیری و شفاف‌سازی ایشان، باید بگوییم که به نظر ما رئیس انجمن مددکاری کمی به ماجرا جو داده و کمی سیاه‌نمایی کرده. نمی‌دانیم که ایشان بر اساس کدام داده‌ها و مشاهدات، به این نتیجه رسیده؛ چرا که مشاهدات ما از اطرافمان هیچ نشانه‌ای از اختلال روانی را تأیید نمی‌کند.
این چهارتا فحش رکیکی هم که هنگام رانندگی به هم می‌دهیم و چندتا قفل فرمانی که روی هم می‌کشیم، جزئی از فرهنگ راهنمایی و رانندگی راننده‌های ماست و به روح و روانمان ربطی ندارد. این موضوع هم که از هر سه و نیم ازدواجمان یکی‌اش به طلاق منجر می‌شود، نشان‌دهنده چیز خاصی نیست. حتی به نظر ما می‌شود نیمه پر لیوان را نگاه کرد؛ همین که با این شرایط اقتصادی، جوانان تصمیم به ازدواج می‌گیرند و تازه دو و نیم تا از ازدواج‌هایشان هم دوام می‌آورد جای خوشحالی ندارد؟
شاید اینکه ۶ میلیون نفر از ما به اصطلاح افسردگی داریم باعث شده ایشان چنین نتیجه‌ای بگیرند؛ اما من از همین تریبون از ایشان سؤال می‌کنم که به نظر شما خوب بود مثل این غربی‌های الکی‌خوش و سطحی‌نگر همش مشغول شادی و پایکوبی و تفریح بودیم؟ ما آدم‌های عمیق و متفکری هستیم و همین باعث می‌شود کمی افسرده به نظر برسیم؛ اما شما که رئیس انجمنی که نباید باور کنی!
شاید با خودتان بگویید اگر ما اختلال روانی نداریم، چرا به پیج داوران مسابقات فوتبال حمله می کنیم؟ سؤال خوبی است. در جواب باید بگوییم آن داوری که پنالتی صددرصد را نمی‌بیند و الکی الکی بازیکن ما را اخراج می‌کند اختلال روانی دارد نه ما! اصلاً روانی خودش و هفت جد و آبادش هستند. ما به صفحه‌اش حمله می‌کنیم تا بهش یادآوری کنیم که کمی بیشتر دقت کند.
می‌ماند یک مقدار کودک‌آزاری و یک ریزه قتل و آسیب‌های اجتماعی از این دست، که آن هم توسط کسانی انجام می‌شود که حساب شان از مردم جداست. مردم عادی که از این کارها نمی‌کنند. مردم عادی که آدم نمی‌کشند؛ مثل بچه آدم، صبح زود بیدار می‌شوند، با خانواده می‌روند اعدام شان را تماشا می‌کنند، بعد هم یک کله پاچه دسته جمعی می‌زنند و روزشان را با شادی و نشاط و انرژی آغاز می‌کنند.
حالا هم نه این ستون بیشتر جا دارد که دلایل بیشتری را برایتان شرح دهم، نه وقت خودم اجازه می‌دهد. چون یک فیلم جدید حیوان‌آزاری منتشر شده که باید زودتر بروم دانلودش کنم.
