ماجرا از سالروز دوم خرداد کلید خورد و به فضای رسانه ای کشیده شد. در مهمانی افطار محمدرضا عارف رئیس فراکسیون امید، سیدمحمد خاتمی و علی‌اکبر ناطق نوری رقبای سرسخت انتخابات ریاست جمهوری هفتم، که یکی حمایت جناح چپ، علی الخصوص میرحسین موسوی را پشت سر داشت و دیگری هم جریان راست را همراه خود […]
ماجرا از سالروز دوم خرداد کلید خورد و به فضای رسانه ای کشیده شد. در مهمانی افطار محمدرضا عارف رئیس فراکسیون امید، سیدمحمد خاتمی و علی‌اکبر ناطق نوری رقبای سرسخت انتخابات ریاست جمهوری هفتم، که یکی حمایت جناح چپ، علی الخصوص میرحسین موسوی را پشت سر داشت و دیگری هم جریان راست را همراه خود ساخته بود؛ اینبار به گونهای در کنار هم قرار گرفتند که شاید وعده ظهور عصر دیگری از سیاست ورزی در نظام جمهوری اسلامی ایران را در پس خود داشته باشد. عصری که انگار به ۲۰ سال زمان نیاز داشت تا به همه ثابت کند اصلاح طلبان و اصولگرایان (بجز عده ای معدود)، گرچه در نبردهای انتخاباتی برای هم شمشیر را از رو می بندند اما آنجا که پای منافع ملت را در خطر ببینند می توانند دور یک میز نشسته، روزه خود را افطار کرده و حتی به رقیب خود اقتدا کنند. این اتفاق درست در بیست و یک سالگی اصلاحات شکل گرفت.
پیروزی اصلاح طلبان در انتخابات ریاست جمهوری سال ۷۶ که رای باورنکردنی ۲۰ میلیونی را به سبد سیدمحمد خاتمی ریخت و مسیر جدیدی در سیاست ایران گشود، هنوز هم برای خیلی از ایرانیان و بخصوص حامیان اصلاحات حلاوتی دارد تمام نشدنی. این شور و اشتیاق برای ورود کشور به دوره ای که آزادی و مردمسالاری دینی معنا و مفهوم ملموس تری به خود گرفته بود، با گذشت ۲۱ سال از آن روز هنوز هم ادامه دارد اما با اندکی تغییر. تغییری که این بار می توان آن را هم در رفتار اصلاح طلبان پیروز آن روزها دید و هم در اصولگرایان همیشه مخالف و سرسخت اصلاح طلبی آن را یافت.
دوم خرداد ۹۷، متفاوت تر از آن بود که در طول ۲۰ سال گذشته رقم خورد. نه خبری از اصلاحطلبانی بود که باز هم برای این اتفاق تاریخی حماسه سرایی کنند و نه از اصولگرایان دلواپس و تندرو خبری بود که از این روز به عنوان ابزاری برای انتقاد از اصلاح طلبان و شیوه اعمال حاکمیت آنان بهره ببرند. در این روز، اصلاح طلبان به واکاوی قصورات خود در تمام این سالها پرداختند و اصولگرایان نیز سکوت را بر افتادن در وادی نقد و مناقشه برگزیدند.
نماد همه این قضایا، ضیافتی بود که دو کاندیدای اصلاح طلب و اصولگرای انتخابات سال ۷۶ را کنار هم نشاند. ناطق نوری به عنوان پیش نماز می ایستد و سیدمحمد خاتمی نیز به او اقتدا می کند و سپس پای میز افطاری کنار یکدیگر می نشینند و گپ می زنند. این قاب اگرچه در این سالها در دیدارهای خصوصی رقم خورده بود اما این بار در معرض دید رسانه ها بیشتر به چشم آمد. اتفاقی که نباید آن را بی ارتباط به همه حوادث چند وقت اخیر کشور دانست.
