تیم ملی ایران در اولین مصاف خود در روسیه سه امتیاز حساس و تاریخی را بدست آورد تا با خوشبینی و امید به بازی های دشوارتر پیش رو بیندیشد. با اینکه ملی پوشان شایسته ایران در مقابل مراکشی ها از جان و دل مایه گذاشته و تا آخرین لحظات مسابقه به جنگیدن ادامه دادند؛ اما […]
تیم ملی ایران در اولین مصاف خود در روسیه سه امتیاز حساس و تاریخی را بدست آورد تا با خوشبینی و امید به بازی های دشوارتر پیش رو بیندیشد. با اینکه ملی پوشان شایسته ایران در مقابل مراکشی ها از جان و دل مایه گذاشته و تا آخرین لحظات مسابقه به جنگیدن ادامه دادند؛ اما بررسی عملکرد نفر به نفر آن ها از جنبه های مختلف، پرده از برخی کمبودها و نقصان های ترکیب کارلوس کیروش برخواهد داشت.
علیرضا بیرانوند (۱۰ از ۱۰)
با اینکه سنگربان شماره یک تیم ملی تحت فشارها و انتقادهای زیادی قرار گرفته بود؛ اما خونسردی و اعتماد به نفس قابل توجهش تحسین ها برانگیخت. اگر حتی دو یا سه سیو نجات بخش بیرانوند را که در تعیین نتیجه تاریخی دیدار، غیر قابل چشم پوشی می باشد، کنار بگذاریم؛ خروج های بدون نقص بر روی ارسال ها و تمرکز و اطمینان در مهار شوت های حریف، نشان از الهام بخش ترین ملی پوش حاضر در میدان مسابقه داشت.
مرتضی پورعلی گنجی (۸/۵ از ۱۰)
رهبر خط دفاعی تیم ملی نه تنها در یارگیری ها و خنثی کردن مهاجم هدف مراکشی ها موفق بود؛ بلکه با پوشش عالی عمق خط دفاعی، حملات حریف را منحصر به کناره ها کرد. اما پورعلی گنجی به هیچ وجه نتوانست در امر بازیسازی از خط دفاعی و حتی ارسال پاس های دقیق به همبازیانش موفق باشد. اگرچه این مسئله در اساس از معضلات و کمبودهای تکنیکی و تاکتیکی در تیم ایران برمی آید.
روزبه چشمی (۸ از ۱۰)
با توجه به سپرده شدن بخش بزرگ رهبری خط دفاع به پورعلی گنجی، اما چشمی از پس وظایفش تا حد قابل قبولی برآمد. لیکن این مدافع خوش آتیه، همچنان رندی های یک دفاع شش دانگ را به نمایش نمی گذارد. او در دو صحنه، دفع توپش را دقیقا به پشت محوطه جریمه ایران و جلوی مهاجمین ناکارآمد حریف فرستاد؛ که این اشتباه می توانست ما را به سختی جریمه کند.
رامین رضاییان (۶/۵ از ۱۰)
مدافع راست تیم ملی که در این بازی بسیار کم اجازه و فرصت نفوذ داشت؛ اما باز هم در رویارویی با مدافع هافبک حریف و ارسال پاس های قطری بلند به فضای خالی پشت او متزلزل نشان داد. امین حارث، بازیکن مقابل او به دلیل تاثیرگذاری فراوانش در بازی، از سوی فیفا بهترین بازیکن میدان لقب گرفت.
احسان حاج صفی (۷/۵ از ۱۰)
حاج صفی با تصمیم کیروش پس از مدت ها و به یکباره در پست قدیمی خود یعنی دفاع چپ ایستاد و ما را از وجود یک هافبک مطمئن در میانه میدان محروم ساخت. اگرچه در بیست دقیقه ابتدایی مسابقه فشار زیادی را همچون جناح راست تجربه کرد؛ اما هم به سبب هوش بالا و هم به دلیل کمک ها و پوشش های بی دریغ وحید امیری، توانست خود را به بازی تحمیل کند. سانتر تماشایی حاج صفی، منجر به کسب سه امتیاز تاریخی برای ایران شد.
امید ابراهیمی (۹ از ۱۰)
جنگندگی بی وقفه و مثال زدنی امید، بسیاری از تلاش های حریف به سمت عمق دفاع ایران را خنثی کرد. اگرچه هافبک تدافعی شایسته ایران به دلیل شرایط بازی نتوانست مثل همیشه به بازیسازی تیمش کمک کند؛ اما بر روی دو ضد حمله خطرناک ایران تاثیر مستقیم داشت.
وحید امیری (۹ از ۱۰)
در روزی که اغلب بازیکنان تیم ملی ایران از عدم تمرکز بالا رنج می بردند؛ وحید برخلاف آن ها آماده حضور در میدان بود. قدرت حمل توپ، ارسال بیشترین پاس کلیدی، حضور توامان در حمله و دفاع و بیشترین میزان دوندگی، این ادعا را ثابت می کند.
مسعود شجاعی (۵ از ۱۰)
کاپیتان تیم ملی نه تنها نتوانست نقش یک رهبر را به خوبی ایفا کند بلکه نیمی از توانایی هایش را نیز نشان نداد. او در هیچ یک از وظایف دفاعی و تهاجمی خود، یادآور مسعود شجاعی همیشگی نبود.
علیرضا جهانبخش (۸/۵ از ۱۰)
شاید بهترین بازیکن یکسال اخیر ایران نمایش چشمگیری نداشت؛ اما این مسئله به میزان زیادی به عدم توازن تاکتیکی تیم در دفاع و حمله برمی گردد. جهانبخش با آرامش خاصی اقدام به ارسال پاس می کرد و پیوسته برای ارتباط با مهاجم مرکزی و طرح ریزی ضدحملات نقشه می کشید.
کریم انصاریفرد (۷/۵ از ۱۰)
کارشناسان همچنان به میزان تاثیرگذاری حضور این مهاجم نوک موفق ایرانی در میانه میدان و یا در پست وینگر چپ و راست تردید دارند. کریم در این بازی بیشتر در نقش یک مخرب حضور داشت و عملا هماهنگی و ارتباطی را با هافبک کناری خود، وحید امیری برقرار نکرد.
سردار آزمون (۶ از ۱۰)
مهاجم جوان تیم ملی ایران پر انتقاد ظاهر شد. از عدم تمرکز کافی در دو ضدحمله خطرناک به سمت دروازه حریف بگذریم؛ سردار آزمون نبردهای هوایی را می باخت و در فشار بر بازیکن صاحب توپ منفعلانه عمل می کرد. شاید دو تعویض اجباری کیروش، مهم ترین دلیل برای حضور نود دقیقه ای او در زمین مسابقه بود.
