مسیر عقلانی و پرهیز از بازی احساسی و یا اعتماد به نفس کاذب نگذاشت تا دست مان از بازی با مراکش خالی بماند. آنالیز بازی با رقیب آفریقایی نشان می دهد شایسته این نتیجه بودیم. مراکشی ها از کانالهای کناری استفاده می کرد و بیشتر سعی می کرد توپ را به فضای بین کانال کناری […]
مسیر عقلانی و پرهیز از بازی احساسی و یا اعتماد به نفس کاذب نگذاشت تا دست مان از بازی با مراکش خالی بماند.
آنالیز بازی با رقیب آفریقایی نشان می دهد شایسته این نتیجه بودیم.
مراکشی ها از کانالهای کناری استفاده می کرد و بیشتر سعی می کرد توپ را به فضای بین کانال کناری و میانی بفرستند طوریکه در ۲۰ دقیقه ابتدایی بارها بوسوفا و زیاش با حرکت در این فضا ایجاد خطر کردند، در حقیقت مراکش سعی در استفاده از کناره ها داشت و این امر با آنالیز دو بازی دوستانه اخیر این تیم کاملا مشهود بود. در مقابل، تیم ایران در ۲۰ دقیقه ابتدایی با وجود آگاهی از شیوه مراکش، بعلت عدم تمرکز ذهنی اجازه بازیسازی رو به حریف می دادند، زمانیکه امید ابراهیمی بعنوان رهبر خط میانی توانست در شرایط بازی قرار گیرد با تحت فشار گذاشتن بازیکنان کلیدی مراکش در میانه میدان و قدرت رهبری خودش آرامش را به تیم بازگرداند. بن عطیه نقطه آغازین بازیسازی مراکش بود و در حقیقت فرمانده این تیم برای شروع بازی. زمانیکه هافبکهای این تیم تحت فشار بودند و شانسی برای دریافت توپ نداشتند بن عطیه با پاسهای قطری به پشت مدافعین سعی میکرد بازیکنان کناری مراکش رو صاحب توپ کند. ایران با پرسینگ خط میانی پس از توپربایی بصورت مستقیم و بدون اتلاف وقت توپ را به خط حمله انتقال می دادند، همواره حداقل با ۴ بازیکن به سمت دروازه مراکش حمله می کردند که هم در نیمه اول و هم در نیمه دوم موفقیت آمیز بود. در نیمه دوم کارلوس کیروش با تغییر سیستمی جالب در هنگام بازی کاملا کانالهای کناره ها رو مسدود کرد و با علم به اینکه مراکش از کانال میانی شانس زیادی ندارد عملا این تیم رو فلج کرد. نکته جالب آرایش دفاعی ما بود که گاها با ۵ مدافع و با اضافه شدن جهانبخش در کنار رامین به سیستم ۱-۴-۵ و گاها با ۶ مدافع، به سیستم ۱-۳-۶ تغییر میکردیم و فاصله بین خطوط ما هم بسیار کم بود که این فشردگی بین خطوط و آرایش دفاعی عرضی پرتعداد کار را برای مراکش و استفاده از کناره ها بسیار سخت کرده بود و در نیمه دوم به جز یک صحنه که شوت از راه دور بود و البته استفاده مجدد از فضای بین کانال کناری و میانی (Half-space) و آماده شدن توپ برای شوتزنی هیچ اتفاق خاصی صورت نگرفت.
ایران هم با توجه به فشردگی و آرایش دفاعی خودش سعی کرد برخلاف نیمه اول کمتر ریسک کند و حتی الامکان از اشتباهات بازیکنان مراکش برای به گل رسیدن استفاده کند که نهایتا این امر صورت گرفت.
بسیاری از فوتبالدوستان علیرغم رضایت از بازی و نتیجه ایران، شانس را بیشتر در برد ایران دخیل دانستند، اما آرایش تیم ما در نیمه دوم و بررسی آماری شاخص شوتزنی نشان داد که عادلانه ترین نتیجه برای این بازی تساوی بود، شاخص شوتزنی ما ۰/۶ و مراکش ۰/۶۴ بود که در بررسی شانس برد هر دو تیم از ۲۹% شانس پیروزی برخوردار بودند و ۴۲% هم تساوی.
در مجموع تغییر تاکتیکی ما در نیمه دوم (هرچند به چشم نیامد) کمک بزرگی به پیروزی در این دیدار کرد و در چنین بازیهای نزدیکی تغییرات کوچک نتایج را رقم می زنند. کارلوس کیروش بخوبی نشان داد که بازیخوان بزرگی هست و تبریک بزرگ به بازیکنان تیم ایران بخاطر جنگندگی و بازی با قلبشان.