نکته درستی است اگر چه عجیب است که کشتی و توفیقات آن را نمی بینند و انگار برایشان شوقی ندارد این ورزش ملی که در همه عرصه ها موفق و درخشان نشان می دهد و در پیکارهای بین المللی جلودار است. این نادیده گرفتن زمانی به اوج رسید که در و دیوار تهران پر شد […]
نکته درستی است اگر چه عجیب است که کشتی و توفیقات آن را نمی بینند و انگار برایشان شوقی ندارد این ورزش ملی که در همه عرصه ها موفق و درخشان نشان می دهد و در پیکارهای بین المللی جلودار است.
این نادیده گرفتن زمانی به اوج رسید که در و دیوار تهران پر شد از تصاویر تیم ملی فوتبال که با وجود جلوه جهانی اش عملا توفیقی را بدست نیاورد ولی کشتی که هر دم افتخاری کسب می کند، هیچ سهمی از بیلبوردهای پایتخت نبرده است.
در و دیوار شهر بزرگ تهران از بیلبوردهای فوتبالی پر شده!
آیا صحنه ای که غلامرضا محمدی بالاتر از امریکا و روسیه، جام قهرمانی جهان را در دستانش گرفت کم اهمیت تر از تصاویر دیدار تیمهای فوتبال ایران و آنگولا در جام جهانی آلمان است؟!
آیا لحظه اهتزاز پرچم ایران توسط شاگردان فرشاد علیزاده آنهم بالاتر از روسیه و ترکیه به اندازه تصاویر دیدار تیمهای فوتبال ایران و سوریه در مقدماتی جام جهانی، ارزش دیده شدن در سطح شهر را ندارد؟!
رسول خادم رئیس فدراسیون کشتی در همین راستا اقدام به نوشتن نامه ای گلایه آمیز خطاب به شورای شهر و شهرداری کرده که بخشی از آن را می خوانیم:
کلید تابلوهای تبلیغاتی شهر در اختیار شماست، چه اتفاقی باید بیافتد تا با به تصویر کشیدن بزرگی و افتخار واقعی، بزرگ مردانی کوچک، از آن ها تجلیل شود. ما باید به مردم نشاط واقعی ببخشیم نه به قول کارشناسان امروزی نشاط های حبابی. از کسانی تجلیل کنیم و کسانی را تبلیغ کنیم که از جنس مردم هستند.
البته شاید چون افتخارآفرینی این نوجوانان برومند نمی تواند محل نمایش های سیاسی باشد، هیچ کس به دنبال تبلیغ بزرگی و افتخاری که آن ها برای ایران آفریده اند، نیست.
اما به هر حال شما کلیددار شهرید. شما حتما مفهوم «زوال اجتماعی» را که امروز نظام اجتماعی ایران به دلایل مختلف از جمله نداشتن الگوهای اجتماعی از جنس مردم، با آن مواجه هست، می دانید.
مطمئن باشید در المپیک های بعدی که مسئولان سیاسی کشور فانوس بر می دارند «طلا بگیران» را بیابند تا به جهانیان بگویند که ما هم کار کرده ایم، این نوجوانان مدعیان طلای المپیک خواهند بود. شاید هم چون سن و سالشان کم است، افتخار بزرگشان را نمی بینیم یا شاید چون مربیانشان ایرانی بوده اند، کار مهمی اتفاق نیفتاده است!
نمی دانیم.
فقط می دانیم مردم تشنه قهرمانانی از جنس خودشان هستند. همه ما مسئولیم به نسل پرسوال امروز، قهرمانانی را معرفی کنیم که مردم بتوانند آن ها را در کنارشان، در زندگی شان، در داشتن ها و نداشتنهایشان لمس کنند. قهرمانانی که معنای فقر و درد را بفهمند. قهرمانانی که بشود با آن ها زندگی کرد.
این فرصت را از مردم نگیریم.
