کاوش های جبل ایرهود نزدیک به کرانۀ غربی مراکش، یکی از کهن ترین استخوان های گونۀ انسان خردمند را که به ۳۰۰ هزار ساله پیش برمی گردد را به دست داد. استخوان های انسانی، نخست در سال ۱۹۶۱ از این محوطه کشف شد. داشتن ترکیبی از ویژگی های کالبدی جدیدی و قدیمی باعث شد تا […]
کاوش های جبل ایرهود نزدیک به کرانۀ غربی مراکش، یکی از کهن ترین استخوان های گونۀ انسان خردمند را که به ۳۰۰ هزار ساله پیش برمی گردد را به دست داد. استخوان های انسانی، نخست در سال ۱۹۶۱ از این محوطه کشف شد. داشتن ترکیبی از ویژگی های کالبدی جدیدی و قدیمی باعث شد تا دانشمندان گمراه شده و آنها را متعلق به انسان نئاندرتال ( با تاریخ حدود ۴۰۰۰۰ سال) بدانند. در سال ۲۰۰۶، یک گروه به سرپرستی جین هابلین (Jean.J.Humblin) از گروه انسان شناسی فرگشتی موسسۀ مکس پلانک (Max Planck)، مجددا به کاوش در جبل ایرهود اقدام کردند. در سال ۲۰۱۷ آنها نتایج خود را منتشر کرده و فراز دیگری از کهن ترین عضو نیاکان انسان مدرن را نشان دادند.
انسان های جبل ایرهود ظاهرا ۳۵۰۰۰۰ سال پس از آخرین نیای مشترک نئاندرتال و هوموساپینس، زندگی می کردند و طی این مدت به اندازۀ کافی فرصت بوده تا تفاوت های آشکاری میان این دو تبار به وجود آید. مردمان جبل ایرهود، به مانند انسان های مدرن، صورت هایی تخت و کوتاه داشتند اما مغزشان کشیده تر و دندان هایشان بزرگتر بود. همچنین با وجود اینکه برآمدگی ابرو در آنها برجسته تر از انسان های امروزی بوده است اما به اندازۀ برجستگی طاق ابروی نئاندرتال ها نبوده است.
این استخوان فک که به همراه بقایای دیگری از انسان مدرن کشف شده است به ۳۰۰ هزار سال پیش بر می گردد. این بقایا نشان دهندۀ ویژگی های جسمانی یا کالبدی است که هم شبیه به انسان مدرن است و هم شبیه نئاندرتال.
