/هومن حکیمی اشاره و هشدار: تماشای «مغزهای کوچک زنگ زده» در جشنواره اخیر سینمایی فجر، یکی از اتفاق‌های خوب برای من که به سینما عشق می‌ورزم، بود. دیشب، در جمعی به همراه دوستان اهل سینما، وقتی صحبت از سینمای ایران شد، ناخودآگاه به یاد تماشای این فیلم متفاوت افتادم و ترغیب شدم درباره‌اش بنویسم؛ […]
/هومن حکیمی
اشاره و هشدار: تماشای «مغزهای کوچک زنگ زده» در جشنواره اخیر سینمایی فجر، یکی از اتفاق‌های خوب برای من که به سینما عشق می‌ورزم، بود. دیشب، در جمعی به همراه دوستان اهل سینما، وقتی صحبت از سینمای ایران شد، ناخودآگاه به یاد تماشای این فیلم متفاوت افتادم و ترغیب شدم درباره‌اش بنویسم؛ حتی با اینکه تا اکران عمومی‌اش چند ماهی باقی مانده است، و البته سعی کردم طوری بنویسم که درعین اینکه داستان فیلم لو نرود، عطشی برای علاقه‌مندان سینما ایجاد کند تا در موقع اکران، نه یک‌بار بلکه چند بار برای دیدنش به سینماها بروند.
«مغزهای کوچک زنگ زده» همان‌طور که حدس می‌زدم یک فیلم بکر و جذاب در مقیاس سینمای ایران است. فیلمی که با کارگردانی عالی و یک روایت متفاوت به زندگی بخشی از حاشیه‌نشینان خلاف‌کار در حومه تهران می‌پردازد. فیلم، آشکارا خشونت و تلخی دارد و البته خوشبختانه ابایی هم از نشان دادن این خشونت و تلخی ندارد. «هومن سیدی» در ادامه مسیر رو به جلوی فیلمسازی‌اش، در این اثر، چندین گام به جلو رفته است. طراحی صحنه و بازی‌های فیلم عالی هستند؛ مخصوصا بازی هنرپیشه‌های نقش مادر و خواهر فیلم که فراتر از حد انتظارند. «مغزهای کوچک زنگ زده» غیر از کلیت، سه چهار سکانس بی‌نظیر دارد که بی‌تردید سکانس مواجهه دو برادر در زندان و گره‌گشایی صورت گرفته در آن، یکی از بهترین‌ها است. بده‌بستان‌های «نوید محمدزاده» و «فرهاد اصلانی» -که در این فیلم هم بازی درست و به اندازه‌ای دارند- و جای مناسب دوربین، نفسگیر است. نکته جذاب دیگر فیلم، شخصیت‌پردازی‌های عالی کاراکترهاست، طوری که بااینکه فضای کلی فیلم، منفی است و شخصیت‌هایش آدم‌های خوبی (البته با تعریف صفر و یکی از اخلاق و انسانیت) محسوب نمی‌شوند اما هر کدام دارای ویژگی‌های مثبت انسانی هم هستند. گویی جبر روزگار آنها را به این ورطه کشانده است اما کاملا سیاه نیستند بنابراین وقتی فرهاد اصلانی فیلم، توسط پلیس دستگیر می‌شود، نگرانش می‌شویم و حتی در ناخودآگاهمان به او کمی حق هم می‌دهیم. فیلم در مقیاس سینمای ایران به لحاظ زمان، طولانی است اما اینقدر درست و سینمایی روایت می‌کند و جلو می‌رود که نه تنها گذر زمان را حس نمی‌کنیم، بلکه حتی اگر یک ساعت دیگر هم ادامه داشت، خسته نمی‌شدیم. جالب‌تر از همه اینها سکوت محضی است که در کل مدت زمان پخش «مغزهای کوچک زنگ زده» در سالن سینما جاری است. همه محو تماشای فیلم شده‌اند، همراه با لذت و شگفتی؛ حتی آن چندین کودکی که به اشتباه توسط والدینشان برای دیدن این فیلم به سینما آمده‌اند و باز هم خواهند آمد!
