این نقش و اهمیت آن گاه دارای اهمیت مضاعف می‌شود که اعضای شورای شهر در چهارچوب وظایف و اختیارات قانونی خود بتوانند به رغم وجود پاره‌ای از خلاهای قانونی، زمینه‌های استفاده بهینه از منابع و فرصت‌های موجود در راستای توسعه و پیشرفت شهری فراهم آید. اثر بخشی چنین عملکردی در سایه سلامت اخلاقی و مالی، […]
این نقش و اهمیت آن گاه دارای اهمیت مضاعف می‌شود که اعضای شورای شهر در چهارچوب وظایف و اختیارات قانونی خود بتوانند به رغم وجود پاره‌ای از خلاهای قانونی، زمینه‌های استفاده بهینه از منابع و فرصت‌های موجود در راستای توسعه و پیشرفت شهری فراهم آید.
اثر بخشی چنین عملکردی در سایه سلامت اخلاقی و مالی، تخصص، جامع نگری، ظرفیت بالای نقدپذیری، روحیه مشورت گرایی، پرهیز از سیاست زدگی و باندبازی و باندسازی، صداقت با مردم، اجتناب از قدرت طلبی، ترجیح منافع عمومی بر منافع شخصی به عنوان امانتدار آرا و اعتماد مردم در راستای توسعه و پیشرفت شهر است. موضوعی که سبب نگارش سطرهای بالا در مورد آرمان شد بی‌حکمت با معنا و مفهوم آرمان نیست چراکه با گذشت بیش از یکسال از عمر شورای پنجم شهر کافیست تا در اینترنت دستگیری یا انحلال شورای شهر را جست‌وجو کنیم بعد از ماجرای رسوایی اخلاقی ۵ عضو شورای شهر بابل به اخباری نظیر « دستگیری ۹ عضو شورای شهر تهران به نقل از رحیم سلیمانی راد سرپرست اداره کل دفتر امور شهری و شوراهای استانداری «در تاریخ ۲۲ مرداد ۹۷ » به علت تبانی، سوء استفاده از موقعیت شغلی و اعمال خارج از ضوابط قانونی، بازداشت دو عضو شورای روستا در شهرستان شوش، دستگیری عضو شورای پنجم شهر بناب در ارتباط با پرونده مالی شهرداری بناب، دستگیری شهردار و ۶ عضو شورای شهر مرودشت، دستگیری شهردار و ۷ کارمند شهرداری زابل، دستگیری شهردار و ۳ کارمند شهرداری ایوان و … » تنها به عنوان بخش کوچکی از سونامی فساد در شورای شهرها مواجه می‌شویم. البته در شوراهای گذشته هم همه‌چیز گل و بلبل نبود و این موضوع سبب مایوس شدن مردم از پارلمان شهری شده بود. برخی اعضای شوراها که در ابتدای ورودشان در شعارهای تبلیغاتی دم از برنامه‌های محله محور و راهبردی می‌زدند و سعی در برقراری توازن شهری داشتند، خود را وارد فضایی چالشی و فرسایشی کردند و به جای شهرسازی به یقه گیری یا کسب منافع شخصی پرداختند. این عده با دامن زدن به برخی مسائل به بهانه نمایندگی مردم در پارلمان‌های شهری، موجب وخیم‌تر شدن اوضاع شدند. این موضوع به حدی شدید بود که بسیاری از مردم در گفتوگو با ما اظهار داشتند در حالی که در شورا شاهد لابی و گفتار و رفتار عوامفریبانه برای رسیدن به قدرت هستیم چگونه باید اعتماد خود را به مجلس، شورا و یا حتی نظام حفظ کنیم؟! آنها معتقد بودند اعضای شورایی که قادر نیستند اختلاف درونی خود را حل کنند، از ساخت و سازهای غیرمجاز در مناطق شهر جلوگیری کرده، سازمان‌های تابعه شهرداری را کنترل کرده و یا شهرداری‌ها را مجاب به خدمت و تعامل با خود کنند، خود هم با ندانم کاری و گاه تخلف و منفعت طلبی عمر شورایی خود را سپری می‌کنند یا حتی وسط کار برخی دادگاهی می‌شوند چگونه می‌توانند مدافع حقوق آنان باشند؟! در گذشته اگرچه هنجارشکنی‌های جمعی از اعضای شورا از پشت درهای بسته فراتر رفت و به درگیری در مکان های عمومی کشیده شد و اعضا در میان مردم دست به گریبان شدند اما هیچگاه این موضوع تا به این حد که پنج عضو شورای شهر به اتهام فساد اخلاقی و تله گذاری دستگیر شوند سبب رنجش مردم نشد. نکته‌ای که باید مورد توجه قرار گیرد آن است اختلاف درونی اعضای شوراها نباید علنی و به عدم توسعه شهری منجر شود. هر عملی که موجب ایجاد روند فرسایشی در پیشبرد اهداف شهرها و توسعه شهری شود، سریعا با عکس العمل مردم و رسانه‌ها مواجه خواهد شد.
از این رو باید مد نظر داشت صرف تایید صلاحیت از سوی مراجع قانونی به معنای صلاحیت نشستن بر صندلی‌های شورا نیست و کسانی که در دام زر و زور و تزویر دچار آمده اند تعهدشان به خیانت است و فاقد صلاحیت هستند. این نوشتار تذکری است به اعضای جدید شوراها که همواره به یاد داشته باشند شهروندان هیچ تعارفی با آنها ندارند و خطاها و سستی‌های آنان را تحمل نخواهند کرد.
