هادی خانیکی شامگاه شنبه در مراسم بزرگداشت روز دانشجو با عنوان «دانشگاه، جنبش دانشجویی و چالش‌های پیش رو» اظهار کرد: در شکل‌گیری روزی به نام دانشجو هم دانشجویان و هم استادان و هم مدیران مستقل نقش موثر داشتند. وی با اشاره به اینکه دانشجو به عنوان عنصر زنده و آزادی‌خواه در شرایطی که کاملا در […]

هادی خانیکی شامگاه شنبه در مراسم بزرگداشت روز دانشجو با عنوان «دانشگاه، جنبش دانشجویی و چالش‌های پیش رو» اظهار کرد: در شکل‌گیری روزی به نام دانشجو هم دانشجویان و هم استادان و هم مدیران مستقل نقش موثر داشتند.
وی با اشاره به اینکه دانشجو به عنوان عنصر زنده و آزادی‌خواه در شرایطی که کاملا در جامعه صدایی بلند نبود در آستانه ورود معاون رئیس جمهور آمریکا ندای آزادی سر می‌دهد، تصریح کرد: دانشجویان با عنصر مقاومت و استادانی که نسبت به مسائل روز دانشگاه بی‌تفاوت نبودند در کنار مدیریت دانشگاه به رغم اینکه نماینده دولت است با استقلالی که دارد، هویت روز دانشجو را رقم می‌زنند.
این روزنامه‌نگار و کارشناس رسانه با اشاره به اینکه نخستین تجربه‌ روز دانشجو برای من در سال ۱۳۴۸ بوده است، بیان کرد: تا امروز سعی کردم به هر بهانه‌ای در دانشگاه باشم.
خانیکی با بیان اینکه ۱۶ آذر ۱۳۳۲ با آن نگاه مشترک سه‌گانه، نماد هویت و تشخص دانشجوی ایرانی شده است، عنوان کرد: به همین دلیل ادبیاتی که بر اساس روز دانشجو شکل گرفته و شعرهایی که سروده شده و شعارهایی که داده شده و داستان‌هایی که نوشته شده و روایت‌های تاریخی بر مبنای روز دانشجو فراوان بوده است. وی ادامه داد: تمام اینها در کنار هم به ۱۶ آذر عنوان روز دانشجو را دادند و باعث شدند به یک علامت حیات و سرزندگی دانشگاه تبدیل شود و این روز یک پرچم و در حقیقت نمادی باشد برای اینکه دانشجو نادیده گرفته نشود و دانشگاه مورد توجه باشد.
خانیکی با تاکید بر اینکه کلیشه‌هایی که در ذهن ما هست می‌تواند شکسته شود، اضافه کرد: در دانشگاه‌ها باید آزادی تحقیق، آزادی بحث، آزادی مطالعه و آزادی در دیگر زمینه‌های مرتبط وجود داشته باشد چرا که اگر اینها نباشد دانشگاه دیگر دانشگاه نیست.
وی با بیان اینکه بزرگترین چالشی که امروز در برابر جریان دانشجویی وجود دارد امید اجتماعی است، تصریح کرد: اینکه چه افقی در برابر دانشجو وجود دارد و چه آینده‌ای ترسیم می‌کند، آینده هراسناک برای خودش و برای محیطی که در آن زندگی می‌کند یا آینده‌ای که می‌تواند در آن نقش و سهم موثری داشته باشد.
عضو شورای مرکزی حزب اتحاد ملت ایران، گفت: پاسخ من به این چالش این است که هم می‌بایست و هم می‌توان امیدوار بود، زیرا من ناامیدی را راه‌حل در جامعه سیاسی یا علمی نمی‌دانم بلکه ناامیدی را مساله می‌دانم که عاملی است که نمی‌گذارد راه حل‌ها شناخته شود و فرصت‌ها پدیدار شود.