هومن حکیمی دبیر گروه فرهنگی راننده آژانس چرا سیگار نمی‌کشد؟ چرا کت و شلواری است و مرتب و منظم؟ زن (با بازی نه چندان خوب «پانته‌آ بهرام») چرا فراز و فرود ندارد و این قدر تخت است؟ (البته غیر از سکانسی که می‌فهمد احتمالا رودست خورده است) و… . اینها بخشی از سوال‌هایی هستند که […]
هومن حکیمی
دبیر گروه فرهنگی
راننده آژانس چرا سیگار نمی‌کشد؟ چرا کت و شلواری است و مرتب و منظم؟ زن (با بازی نه چندان خوب «پانته‌آ بهرام») چرا فراز و فرود ندارد و این قدر تخت است؟ (البته غیر از سکانسی که می‌فهمد احتمالا رودست خورده است) و… .
اینها بخشی از سوال‌هایی هستند که نه پس از پایان فیلم «روز روشن» بلکه در موقع تماشا، از خودم می‌پرسم و انتظار دارم که در ادامه، با پاسخشان رو‌به‌رو شوم اما فیلم به انتها می‌رسد و هنوز به جوابی نرسیده‌ام. اشکال از من است یا از فیلم و نویسنده و کارگردانش؟
«روز روشن» سوژه خوبی را انتخاب کرده؛ که البته در شکل اجرا، بهترش را در «سگ کشی» دیده‌ایم و در نحوه روایت و گره‌افکنی و گره‌گشایی، خیلی کامل‌تر و قانع‌کننده‌ترش را در فیلم‌های «فرهادی» دنبال کرده‌ایم، اما چالش‌هایی که زن در طول طی کردن مسیر با آنها مواجه میشود، چندان درگیرکننده نیست و تعلیق ایجاد نمی‌کند. نکته‌ای که زن فیلم «سگ کشی» به شدت با آن مواجه و بنابراین، تماشاگر نگران سرنوشت او میشود اما در فیلم «حسین شهابی»، سرنوشت زن چقدر برایمان مهم است؟ و اصلا شخصیت اصلی فیلم چه کسی است؟ زن؟ مرد راننده آژانس یا متهمی که در آستانه قصاص قرار دارد؟ ریتم کند فیلم هم در بعضی جاها به شدت حوصله سر بر میشود و امکان ارتباط را از مخاطب می‌گیرد. مخاطبی که دلش تنوع و تعلیق و هیجان و قصه جذاب می‌خواهد اما «روز روشن» با این که فیلم ضعیفی نیست، عطش تماشاگر را سیراب نمی‌کند، چون نویسنده و کارگردان، شخصیت‌هایش را خوب نمی‌شناسد و فقط مجذوب ایده اولیه‌اش شده است… .
راننده آژانس همچنان سیگار نمی‌کشد و همچنان مرتب و اتو کشیده است و وقتی «پانته‌آ بهرام» در سکانس پایانی به تردید می‌رسد، تماشاگر چندان با او همذات‌پنداری نمی‌کند چرا که این همه تلاش مذبوحانه و فداکاری تا حدی احمقانه‌اش، هیچ پایه و اساس درست و دراماتیکی نداشته است و بار دیگر این اصل مهم قصه‌گویی را یادآوری می‌کند؛ یک قصه جذاب و اثرگذار، تنها و تنها از دل شخصیت‌پردازی و شخصیت‌شناسی صحیح و اصولی و دراماتیک بیرون می‌آید و تا این رابطه دوطرفه درام و شخصیت درک نشود، هیچ فیلمی به سرانجام نخواهد رسید.
