آدام بیت پیروزی ۱-۳ لیورپول مقابل منچستر یونایتد در جدال دو تیم در آنفیلد، اختلاف آن‌ها را به ۱۹ امتیاز در جدول لیگ برتر رساند. در تاریخ لیگ انگلیس، با در نظر گرفتن تفاوت دورانی که هر پیروزی فقط دو امتیاز داشت، هرگز چنین فاصله‌ای بین دو تیم، بعد از ۱۷ بازی از فصل […]

 

آدام بیت
پیروزی ۱-۳ لیورپول مقابل منچستر یونایتد در جدال دو تیم در آنفیلد، اختلاف آن‌ها را به ۱۹ امتیاز در جدول لیگ برتر رساند. در تاریخ لیگ انگلیس، با در نظر گرفتن تفاوت دورانی که هر پیروزی فقط دو امتیاز داشت، هرگز چنین فاصله‌ای بین دو تیم، بعد از ۱۷ بازی از فصل گذشته نبوده. اما این تنها رکوردی نبود که شکسته شد.
لیورپول در ۲۰ دقیقه ابتدایی بازی یونایتد را زیر آتش سنگین خودش گرفت و ۹ بار دروازه داوید دخئا را نشانه رفت. این روند تا پایان بازی هم ادامه پیدا کرد تا آمار ضربات لیورپولی‌ها به دروازه مهمان‌شان به عدد ۳۶ برسد. یونایتد در نقطه مقابل فقط شش بار به دروازه الیسون ضربه زد.
روبرتو فرمینو در این شب به تنهایی ۹ ضربه به سمت دروازه یونایتد داشت و جورجینیو وایندالوم و فابینیو هرکدام به اندازه کل تیم یونایتد در این بازی ضربه به دروازه ثبت کردند. در واقع تا پایان سوت بازی هیچکدام از بازیکنان آتفیلد (غیر از دروازه‌بان) تیم میزبان، چه بازیکنان اصلی، چه ذخیره، از این ضیافت بی نصیب نماندند و هر کدام حداقل یک بار شانس‌شان برای باز کردن دروازه یونایتد را امتحان کردند.
تعدادی از این ۳۶ ضربه البته شوت‌های از راه دور و از زوایای بسته‌ای بود که احتمال گل شدنشان کم است. خود ژوزه مورینیو هم بعد از بازی ترجیح داد از این زاویه به آمار لیورپول نگاه کند و تعداد زیاد شوت‌های از راه دور آن‌ها را دلیلی بر کار کردن برنامه‌های دفاعی‌اش بداند. از نظر مربی پرتغالی یونایتد دو گلی که ژردان شکیری وارد دروازه تیمش کرد، چون هر دو در راه ورود به دروازه تغییر مسیر داد، نشان از بخت و اقبال بالای لیورپول داشت. گریم سونس، ستاره سابق قرمزهای مرسی‌ساید، اما بعد از بازی نظر دیگری در این باره داشت: «تیمی که به حریف اجازه می‌دهد ۳۶ ضربه به دروازه‌اش بزند، باید بداند که بالاخره یکی از این ضربات هم ممکن است با تغییر جهت گل شود».
از سال ۲۰۰۳ تا امروز که اپتا شروع به جمع‌آوری آمار لیگ برتر کرد، سابقه نداشته که یونایتد در یک بازی به حریف خودش اجازه زدن چنین تعداد ضرباتی بدهد. این بازی نه تنها بالاترین آمار متحمل شدن ضربه به دروازه را برای یونایتد به همراه داشت، بلکه رکورد این فصل، بین تمام تیم‌های لیگ، که تا پیش از آن متعلق به هادرزفیلد، در جریان شکست ۱-۶ مقابل منچستر سیتی بود (۳۲) را هم شکست.
اما ضربات به سوی دروازه تنها قصه آمار و ارقام این بازی نبود. پیش از اینکه یونایتد به اولین کرنرش در آنفیلد برسد، شاگردان یورگن کلوپ ۱۳ کرنر روی دروازه آن‌ها ارسال کرده بودند. روملو لوکاکو در ۱۵ دقیقه ابتدایی بازی فقط سه بار توپ به پایش خورد، که دو بارش در باکس خودشان بود. مهاجم بلژیکی یونایتد تا پایان نیمه اول فقط ۱۰ بار صاحب توپ شد، کمتر از هر بازیکن دیگری در زمین. در نقطه مقابل روبرتو فرمینو بود که با ۴۸ بار لمس توپ در ۴۵ دقیقه اول قلب تمام حرکات هجومی تیمش بود و بیشتر از هر بازیکن دیگری در زمین صاحب توپ شد.
سه گلی که یونایتد در این بازی از لیورپول دریافت کرد، تعداد گل‌های خورده آن‌ها در پایان هفته هفدهم این فصل را به عدد ۲۹ رساند، یعنی یکی بیشتر از کل گل‌هایی که در فصل پیش خورده بودند. این آمار وحشتناک دفاعی به خوبی وضعیتی که تیم مورینیو دچارش را شده را به تصویر می‌کشد.
مورینیو سابقا استاد امور دفاعی بود و بهترین آمار را در این زمینه برای تیمش رقم می‌زد. بهترین خط دفاعی تاریخ لیگ برتر همچنان متعلق به چلسی او در فصل ۲۰۰۵-۲۰۰۴ است، با ۱۵ گل خورده. اما با توجه به اینکه لیورپول در حالیکه تنها دو هفته به پایان نیم فصل مانده فقط هفت بار دروازه‌اش باز شده، حتی این رکورد مورینیو هم با تهدیدی جدی مواجه است.
این اولین شکست مورینیو در آنفیلد بعد از یک دهه بود و نشانی از این حقیقت که فاصله یونایتد و لیورپول، از هر جهت، روز به روز در حال بیشتر شدن است.
لینک کوتاه :