محمد هدایتی وقتی سرو کارت با تنگ نظری ها باشد لاجرم باید انرژی بیشتری بگذاری، مقاومت کنی و حتی هزینه بدهی. در تمام این سال ها دولت ها آمدند و رفتند، درباره حضور اجتماعی زنان شعار دادند اما هیچ گاه عرصه ها آنطور که باید به رویشان باز نشد. ولی حالا زنان و همه کسانی […]
محمد هدایتی
وقتی سرو کارت با تنگ نظری ها باشد لاجرم باید انرژی بیشتری بگذاری، مقاومت کنی و حتی هزینه بدهی. در تمام این سال ها دولت ها آمدند و رفتند، درباره حضور اجتماعی زنان شعار دادند اما هیچ گاه عرصه ها آنطور که باید به رویشان باز نشد. ولی حالا زنان و همه کسانی که واقعا به دنبال بازشدن عرصه ها به روی آنان هستند یاد گرفته اند که باید تلاش کنند، در برابر تنگ نظری ها و ذهن های ارتجاعی بایستند و حق شان را فریاد بزنند.
ورزش زنان در ایران این سال ها برای حضورش هزینه بسیار داده است. با وجود همه مخالفت ها. خیلی ها بودند که حضور زنان در ورزش را بر نمی تافتند و به خیال خامشان می شد دوباره و به زور آن ها را به اندرونی برد. اما نه. دیگر نمی شود. چندسال پیش بود که مدیران ملوان بندر انزلی در اقدامی عجیب و تاسف بار اعلام کردند که تیم فوتبال زنان باشگاه را منحل کرده اند، توضیحی هم که داده شد سراسر توهین بود و افترا. گفتند نه به علت مسائل مالی، که مسائلی اخلاقی که نمی توان بیشتر بازش کرد. ملوان قطب فوتبال بانوان بود. در واقع آنجا یک سنت فوتبالی وجود داشت که فقط مختص به مردان نبود. زنان انزلی چی هم با مربیگری مریم ایراندوست خوش می درخشیدند. آن ها که تیم را منحل کردند فکر می کردند کار تمام است، اما اراده فوتبالیست های زن را نادیده گرفته بودند. شاکله تیم حفظ شد، اگرچه در مسابقات رسمی حاضر نبود اما تمریناتشان را ادامه دادند.تا اینکه تیم دوباره تشکیل شد، در لیگ دسته اول قهرمان شدند و به لیگ برتر بازگشتند. حالا چندسال پس از آن اتفاق تیم فوتبال زنان هست و آن مدیران رفته اند.
نقطه اوج این داستان اما هفته پیش بود، جایی که در سن سیروس، زنان بسیاری برای حمایت از تیم شان به ورزشگاه رفتند و زیر باران، در هوای سرد نود دقیقه تشویق کردند، موفقیت تیم زنان شهرشان را فریاد کشیدند. تیم شان باخت، اما تشویق ادامه داشت. آن ها هم می دانند برای غلبه بر مشکلات و محدودیت ها باید جنگید.
