آهای شمایی که منو مسخره می‌کنی! بله با شمام. اصلا موسیقی بلدی؟ می‌دونی نت چیه؟ بلدی ساز بزنی؟ «سیامک» راست می‌گوید؛ هم موسیقی بلد است و هم نت می‌شناسد و هیچ عاملی نتوانسته جلوی او و دوستانش را بگیرد؛ حتی سندرم داون و اوتیسم. حتی «عارف» که اسم سازش را یادش نمی‌آید هم خوب می‌داند […]
آهای شمایی که منو مسخره می‌کنی! بله با شمام. اصلا موسیقی بلدی؟ می‌دونی نت چیه؟ بلدی ساز بزنی؟
«سیامک» راست می‌گوید؛ هم موسیقی بلد است و هم نت می‌شناسد و هیچ عاملی نتوانسته جلوی او و دوستانش را بگیرد؛ حتی سندرم داون و اوتیسم. حتی «عارف» که اسم سازش را یادش نمی‌آید هم خوب می‌داند که دارد خودش را برای یک کنسرت مهم آماده می‌کند.
بچه‌ها کنار هم نشسته‌اند و ساز می‌زنند. منظورم از بچه‌ها، بچه‌های کم‌توان ذهنی است و آنچه آنها را کنار هم جمع کرده، کنسرتی است که قرار است به زودی در حوزه هنری برگزار و از یک ارکستر متفاوت رونمایی شود؛ ارکستر ملی ویژه ایران!
«بنیامین» می‌گوید: «می‌خوایم روز کنسرت بترکونیم!» و سیامک در حالی که با تمام قدرت روی تنبکش ضربه می‌زند، می‌گوید: حالا می‌بینید اون روز همه چه جوری منو تشویق می‌کنن.
«شقایق» و «تکتم» سعی می‌کنند که به رنگ صدایی مشترک برسند و واقعیت این است که همه آنها هیجان زیادی دارند برای اولین کنسرت زندگی‌شان.
سازبندی ارکسترملی ویژه ایران هنوز کامل نیست؛ به‌ویژه در سازهای زهی اما اگر شما نوازنده قابلی از میان بچه‌های کم‌توان ذهنی می‌شناسید، می‌توانید او را به ارکستر معرفی کنید. رپرتوار کنسرت بچه‌ها بخشی از قطعات ماندگار موسیقی ایران است و سازهای بادی، کلاویه‌ای و کوبه‌ای بخش اصلی این ارکستر ویژه را تشکیل می‌دهند.
«امیرحسین» که سندروم داون دارد و فلوت می‌زند، یکی از نوازندگان خوب این ارکستر است: «من دوتا ساز می‌زنم. فلوت و کلارینت. ورزشم می‌کنم. من اینجا رو خیلی دوست دارم. اولین باره که می‌خوایم کنسرت بدیم. خیلی خوشحالم.»
سیامک که تنبک می‌زند بسیار مشتاق است برای اینکه با ما مصاحبه کند و می‌گوید یک دنیا حرف برای گفتن دارد: «من دوست دارم وقتی مردم ما رو می‌بینن مثل یه دوست صمیمی با ما برخورد کنن. به عنوان یه برادر دلسوز ما رو ببینن. به ما می‌گن حق ندارید وارد جامعه بشید. مثلا مغازه‌ها و اداره‌ها با ما برخورد خوبی ندارن. اصلا همه جای جهان همین طوره. کار ما رو طول می‌دن تا انجام بدن. ما دوست داریم مردم با ما دوست شن و به ما توجه کنن. ما می‌خوایم به مردم ثابت کنیم که با بقیه فرق نداریم. از مسئولین بهزیستی می‌خوام که به استعداد ما توجه کنن. بعضیا ما رو مسخره می‌کنن. می‌خوام بگم آهای شمایی که منو مسخره می‌کنی! بله با شمام. اصلا موسیقی بلدی؟ می‌دونی نت چیه؟ بلدی ساز بزنی؟»
عارف هم دلش می‌خواهد مصاحبه کند و هم اسم سازش را یادش رفته است: «ما داریم برای کنسرت آماده می‌شیم. خیلی خوشحالیم. بچه‌های اینجا خوبن.»
«مریم گیلاسیان» متخصص موسیقی‌درمانی و سرپرست این ارکستر است و برایمان توضیح می‌دهد: «من بیش از ۱۷ سال است که در حوزه موسیقی‌درمانی فعالیت‌هایی را در شهر گرگان انجام می‌دهم. ما در مرکزی که متمرکز بر این موضوع تاسیس شده تلاش می‌کنیم تا افراد کم‌توان ذهنی بالای ۱۴ سال را با محوریت موسیقی تحت پوشش خود قرار دهیم که طی آن موفق شدیم طی دو سال گذشته ارکستر ملی «ویژه» را تاسیس کنیم. در این دو سال فضا را به سمتی هدایت کردیم تا در همین مدت موفق به برگزاری کنسرت‌های متعددی در شهر گرگان شویم. از همین رو تصمیم گرفتیم تا به شکلی گسترده‌تر به فکر تشکیل یک ارکستر ملی ویژه باشیم به همین جهت در ابتدا مذاکراتی را با مدیران اداره کل فرهنگ و ارشاد اسلامی و اداره کل بهزیستی استان گلستان داشتیم که در نهایت با موافقت آنها پیش‌زمینه تشکیل ارکستر از گرگان و شهرهای دیگر کشور آغاز شد.»او ادامه می‌دهد: «ما بر اساس برنامه‌ریزی‌هایی که در این زمینه انجام دادیم، با همکاری تعدادی از کارشناسان موسیقی‌درمانی و رشته‌های تخصصی مرتبط، کار انتخاب هنرمندان را آغاز کردیم که با توجه به نوع واکنشی که باید با افراد کم‌توان ذهنی و معلولیت‌های دیگر وجود داشته باشد، پروسه بسیار دشوار و حساسی را طی کردیم زیرا هنر نوازندگی به‌طور طبیعی برای افراد عادی جامعه نیز کاری بسیار دشوار و تخصصی است چه برسد به اینکه این هنر توسط افرادی اجرا شود که دارای آسیب‌هایی چون کم‌توانی ذهنی، معلولیت جسمی، اوتیسم، نابینایی و مواردی از این دست هستند.»
گیلاسیان معتقد است: «فکر می‌کنم همین قدر که ارکستر ملی ایران برای کشور مهم است، این ارکستر ویژه هم می‌تواند دارای اهمیت باشد؛ البته با شرایط خاص خودشان. موسیقی برای بچه‌ها مثل یک معجزه است به‌ویژه برای بچه‌هایی که مشکل ذهنی دارند. آنها یاد می‌گیرند سه صفحه نت بزنند و خط به خط نت را دنبال کنند. هم روی کار خود تمرکز می‌کنند و هم روی صداهای دیگر. خوشبختانه سرخوردگی خیلی از این بچه‌ها از بین رفته است.»
