هومن حکیمی دبیر گروه فرهنگی «نرگس آبیار» با «اشیاء از آنچه در آینه می‌بینید به شما نزدیک‌ترند»، نوید حضور یک کارگردان متفاوت را در سینمای بسته ایران داد. کارگردانی که در اولین فیلم بلندش رگه‌هایی از روایت‌های مینیمال اما قصه‌گو و مسلط بر قواعد کلاسیک را نشانمان داد؛ آن هم در سینمایی که به جز […]
هومن حکیمی
دبیر گروه فرهنگی
«نرگس آبیار» با «اشیاء از آنچه در آینه می‌بینید به شما نزدیک‌ترند»، نوید حضور یک کارگردان متفاوت را در سینمای بسته ایران داد. کارگردانی که در اولین فیلم بلندش رگه‌هایی از روایت‌های مینیمال اما قصه‌گو و مسلط بر قواعد کلاسیک را نشانمان داد؛ آن هم در سینمایی که به جز سه چهار کارگردان بانوی تاثیرگذار، چنته‌اش از «دوری از سینمای مردسالار» خالی بود و هست. اما آبیار بعد از موفقیت نسبی با فیلم اولش وارد وادی‌های دیگری هم شد. دو تجربه بعدی‌اش یعنی «شیار ۱۴۳» و «نفس» اگرچه در نگاهی کلی به موفقیت‌هایی دست پیدا کردند و حتی به نسبت، چه در گیشه و چه در نظر درصدی از منتقدان، نمره قبولی گرفتند اما به وضوح، هم از لحاظ قصه و روایت و هم از نظر مضمون دچار ایرادهایی بودند و انگار آبیار را از آن کارگردان مونث مستقل و مولف در فیلم اولش دور کردند. نرگس آبیار در جشنواره امسال فجر با فیلمی به نام «شبی که ماه کامل شد» حضور دارد و جزو کارگردان‌هایی است که خیلی‌ها منتظرند ببینند که چهارمین اثر این بانوی فیلمساز به کدام نرگس نزدیک‌تر است؛ نرگسی که سعی می‌کند مستقل‌تر و مولف‌تر باشد یا آنی که می‌خواهد تن به قواعد نوشته و نانوشته سینمای ایران بدهد.
به همین بهانه دو نقد کوتاه درباره دو فیلم قبلی این کارگردان را منتشر کردیم که مدت‌ها قبل آنها را نوشته‌ام؛ شاید زمانی که فکر می‌کردم…، بگذریم، چون سینما در ایران هنوز زنده است و نفس می‌کشد!
