خانه نیما یوشیج با حمایت شهرداری تهران و همکاری سازمان زیباسازی پس از توافق نهایی با مالکین، تملک و در آستانه عید سعید فطر به جامعه ادب و هنر تقدیم شد. علی اسفندیاری مشهور به نیما یوشیج، شاعر معاصر ایرانی، بنیان‌گذار شعر نوین و ملقب به پدر شعر نو فارسی است؛ خانه او که در […]
خانه نیما یوشیج با حمایت شهرداری تهران و همکاری سازمان زیباسازی پس از توافق نهایی با مالکین، تملک و در آستانه عید سعید فطر به جامعه ادب و هنر تقدیم شد.
علی اسفندیاری مشهور به نیما یوشیج، شاعر معاصر ایرانی، بنیان‌گذار شعر نوین و ملقب به پدر شعر نو فارسی است؛ خانه او که در منطقه شمیران، تجریش، خیابان دزاشیب، خیابان رمضانی قرار دارد، در دوره پهلوی دوم ساخته شد؛ این خانه در حدود ۶۸۸ متر مربع عرصه دارد و ۱۸۰ متر مربع نیز زیربنای آن است.
پیش از این، در ۲۱ فروردین ماه، قرارداد خرید خانه نیما پس از ۱۹ سال بین شهرداری و مالک امضا و پس از آن امور مربوط به اجرا مفاد قرارداد تا حصول نتیجه پیگیری شد تا بر اساس قول داده شده به شهروندان اکنون سند مالکیت خانه نیما به نام شهرداری تهران شده است.
به گفته سید حمید موسوی، شهردار منطقه‌ی یک تهران، حسب قول داده شده به شهروندان اکنون سند مالکیت خانه نیما به نام شهرداری تهران شده است و به منظور مرمت و بازسازی آن، این ملک طی صورتجلسه‌ای تحویل سازمان زیباسازی شده و پس از عملیات مرمت و بازسازی عموم شهروندان می‌توانند از این خانه موزه بازدید کنند.
در طول یکی دو سال گذشته، بی‌توجهی به خانه‌ی نیما، باعث شده بود تا خانه به یک مخروبه‌ی تمام عیار تبدیل شود؛ مخروبه‌ای که به مرور نه تنها تردد معتادان در خانه‌ای بی‌صاحب مردم محله را عاصی می‌کرد، بلکه راه دزدان برای بردن در و چارچوب‌های خانه هم راه را به ثبت ملی باقی ماندن این بنای ارزشمند می‌بست و به مرور با صدور مجوز ساخت‌وساز – در پی یک مصداق ناهنجاری شدن خانه – لودرها را به جان آن می‌انداخت.
حتی در طول یکی دو سال گذشته نیز با انتشار خبر خروج از ثبت خانه نیما، هر روز رسانه‌ها درخواست‌های دوستداران شعر و ادب و تاریخ و فرهنگ و برخی مسئولان فرهنگی را برای نجات خانه منتشر می‌کردند تا شاید کسی به داد خانه‌ی نیما برسد. خانه‌ای که معتقد بودند چیزی کمتر از «خانه – موزه سیمین و جلال» ندارد و اتفاقاً در همسایگی آن است.
ایران، نخستین خاستگاه آموزش و پرورش
ایران نخستین جاى دنیاست که در آن آموزش و پرورش شکل گرفت! ۳۹۰۰ سال پیش در تمدن ایلام مدارس یادگیری نوشتن و خواندن وجود داشتند! برخى منابع نيز سومريان را اولين پديدآورندگان تدريس مي دانند!
در فلات ایران، دست کم از پانزده هزار سال پیش، انسان زندگی می‌کرده‌است. درباره چگونگی آموزش و پروش مردمانی که پیش از آریایی‌ها در این سرزمین زندگی می‌کردند آگاهی چندانی در دست نیست. نزدیک به چهار هزار سال پیش، آریایی‌ها و از آن جمله مادها، پارسی‌ها و پارتی‌ها به سرزمین ایران مهاجرت کردند. مادها در غرب و پارسی‌ها در جنوب و پارتی‌ها در شرق فلات ایران ماندگار شدند و حکومت‌هایی تشکیل دادند.
مادها در حدود هفتصد سال پیش از میلاد در سرزمین‌های غرب ایران چیره شدند و دولت ماد را بنیان گذاشتند. در دوره مادها، کودکان و نوجوانان راه و رسم زندگانی و کار و جنگاوری را در خانه و ایل می‌آموختند. آموزش رسمی مخصوص روحانیان بود. روحانیان، گذشته از خواندن و نوشتن، اصول و مراسم دینی، اخترشناسی و شیوه‌های پیشگویی سرنوشت دیگران را در مراکز دینی فرا می‌گرفتند. مردم دیگر از خواندن و نوشتن بی‌بهره بودند. مادها خطی شبیه خط میخی داشتند. در دوران هخامنشی، آموزش رسمی ویژه روحانیان زرتشتی (موبدان)، شاهزادگان و دولت‌مردان بود. اما چون در آیین زرتشت آموزش و پرورش به مانند زندگی مهم شمرده شده بود، مردم ایران به پیروی از گفتار حکیمانه زرتشت، یعنی پندار نیک، گفتار نیک و کردار نیک، اخلاق و مهارتهای سودمند را به فرزندان خود آموزش می‌دادند. در آن زمان آتشکده‌ها جایگاه رسمی آموزش بودند و موبدان علاوه بر درس‌ها مذهبی، پزشکی، ریاضی و اخترشناسی نیز درس می‌دادند.
