رضا بازی برون- صداپیشه و مستندساز پیشکسوت/ مثل بسیاری از شما عزیزان به گل و گیاه علاقه مندم و با این که کار اصلی و رسمی ام در واحد سیاسی صدا و سیما بود و به عنوان دبیر و سر دبیر خبر کار می کردم، اما بیشتر وقتم صرف کار زیست محیطی […]
رضا بازی برون-
صداپیشه و مستندساز پیشکسوت/
مثل بسیاری از شما عزیزان به گل و گیاه علاقه مندم و با این که کار اصلی و رسمی ام در واحد سیاسی صدا و سیما بود و به عنوان دبیر و سر دبیر خبر کار می کردم، اما بیشتر وقتم صرف کار زیست محیطی و صدا پیشگی می شد، از جمله ساخت مستندهای «سوچلا و دوما»، «گوزن زرد ایرانی»، «مجموعه همراه رود»، «تهیه واجرای برنامه محیط زیست ما» و «سلامت باشید».
در منزل ما در ساری هم این شانس را داشتم که با حیاط نسبتا باز، نهال هایی را پرورش دهم، به گونه ای که شاید درختان سروناز، ستروس و زیتون حیاط خانه ام، بلندترین و شاداب ترین درختان محله باشد، از جمله نهال ها و درختان مورد علاقه ام، موز است که از دیدن برگ های پهنشان بسیار لذت می برم، مضافا این که سالی دو سه خوشه بسیار خوشمزه موز هم نصیبم می کرد که همسایه ها از میل کردن چند عددشان بی بهره نمی ماندند، اما دو سه سالی است که دریغ از یک خوشه موز، علت را از دوست دیرین مهندس مقدم، کارشناس جنگل پرسیدم: اشاره کرد به منازلی که اطراف خانه ام مثل قارچ روئیده اند و گفت شما یک لکه آفتاب در کوچه و بخش های زیادی از حیاط منزلت را می بینی؟ انسان در چنین فضایی رشد طبیعی نمی کند و محیط بی آفتابش آلوده است به انواع پارازیت های مضر چه برسد به گیاه.
درست می گفت، وقتی من منزلم را می ساختم، اجازه ۴۰ درصد اشغال زمین را داشتم و مجوز دو واحد روی پیلوت؛ منزل های شمالی و جنوبی معنا داشت، اطراف به هم چنین. چند سال پیش تنها ۲۵۰ متر از گوشه یک حیاط وسیع که در کوچه مان بود، تبدیل به دو قطعه ۱۲۵ متری و ۱۰ واحد آپارتمان شد، بقیه آن در حال تبدیل به برجی ست که خدا می داند چند طبقه دیگر رشد می کند و منزل دیگری، تا کنون ۸ طبقه بالا رفته و باز هم شاهد رویش میله گردها برای ادامه رشدش هستیم. سطح اشغال این اراضی با کنسول ملحقه به حدود ۱۲۰ درصد می رسد به طوری که مجبور شده اند برای رفع مزاحمت سیم های برق، ستون های برق را برچیده، کنار منزل ما علم کنند. پشت حیاط هم، همین وضع را دارد به طوری که اگر همسایه پنجره اش را باز کند، دماغش روی سفره مان است که بوی غذایمان را استشمام کند! سرتان را درد نیاورم، صاحبان این اراضی چه طور مجوز این ساخت و سازها را گرفته اند؟ و برای جبران چه می شود کرد، خدا می داند. به نظر می رسد عملا با این همه ساخت و ساز بتونی، کاری نمی شود کرد، جز تحمل!
امید که خسته تان نکرده باشم. در عین حال انتظار تخریب چنین سازه هایی را هم به خاطر صاحبان با نفوذش نمی توان داشت، اما حداقل شهرداری محترم ساری می تواند بدون هزینه حتی با کسب درآمد، اقدامی ساده به عمل آورد که وضعیت کوچه ها و در و دیوار منازل مردم را از این زشتی به درآورد و صاحبان شرکت هایی که تمام محیط شهری را با انواع برچسب های آگهی پر کرده اند، سودی ببرند و از نظر زیبایی شهری و حفظ محیط زیست، در حد خود ارزش یک انقلاب زیست محیطی شهری را داشته باشد. به عنوان مثال فقط روی در فلزی و ستون های اطراف منزل خود من، در حال حاضر، ۲۱ برچسب لوله بازکنی، حمل بار و به همین تعداد، کم و بیش تخلیه چاه نصب شده است، حتی از یک شرکت، چند عدد، در چند گوشه در رو دیوار… در حالی که چند سال است محله ما از شبکه فاضلاب شهری استفاده می کند، می شود تخمین زد که فقط در همین کوچه ما چیزی، حدود سه هزار برچسب زده شده است، در حالی که می شود با نصب یک تابلو در اول هر کوچه با یک کلید رمزدار که مردم هم خوب از حفاظت خواهند کرد هر شرکت به جای چسباندن حدود ۵۰۰ برچسب در کوچه، تنها یک سطح ۱۰ در ۱۵ سانتی متری را به مدت یک سال برای نصب آگهی در تابلوی ذکر شده از شهرداری اجاره کرده، نیمی از هزینه این همه اسراف کاغذ، رنگ و چسب را به شهرداری داده و نیم دیگر را صرفه جویی کند که این خود با تمام سادگی، می تواند یک انقلاب زیست محیطی و بهداشتی در مرکز استان مازندران و دیگر نقاط کشور باشد.
آیا این مسئله هم کاری شاق یا حرکتی «برد-برد» است؟ برای شهرداری و صاحبان شرکت ها و حاصلش زیبایی شهر، حفظ محیط زیست و رضایت مردم؟
من امیدوارم استاندار خوش فکر و بومی مازندران و اعضای محترم شورای شهر، فقط ۱۰ دقیقه وقت شورای اداری و انجمن شهر را به این موضوع اختصاص داده، لااقل در چند محله این طرح را به عنوان نمونه عملی سازند و امید که وظیفه حفظ برچسب های موجود، تصمیم گیری سختی نباشد که به صاحبان منازل، شرکت ها و شهرداری محول شود.
البته این سئوال مطرح می شود؛ آیا نصب برچسب، بدون اجازه صاحب خانه، جرم است یا خیر؟
و آخر این که در « حفظ زیبایی محیط زیست و بهداشت شهری» مردم هم وظایفی دارند که باید با آن جداگانه پرداخت.
