فتانه شرقی ایران در گذرگاه تاریخ، سرشار از فراز و نشیب هایی بوده و هست که هر کدام می تواند به خلق نمایش، و داستانی بینجامد؛ جنبش جنگل به یقین یکی از پر محتوا ترین آثار هنری، ادبی و نمایشی بوده و هست که توانسته تا به الان درخشش چشمگیری در کارنامه ی فرهنگی و […]
فتانه شرقی
ایران در گذرگاه تاریخ، سرشار از فراز و نشیب هایی بوده و هست که هر کدام می تواند به خلق نمایش، و داستانی بینجامد؛ جنبش جنگل به یقین یکی از پر محتوا ترین آثار هنری، ادبی و نمایشی بوده و هست که توانسته تا به الان درخشش چشمگیری در کارنامه ی فرهنگی و هنری ایران ، داشته باشد. نمایش سیا ریحون به نویسندگی حمید ابراهیمی و کارگردانی رضا عباسی و رسام عباسی به مدت شش شب در سالن خاتم الانبیای رشت به روی صحنه رفت وبا استقبال بسیار تماشاگر روبرو شد. روایتی بدون هیچ پیچیدگی در بیان و رفتار، بدون هیچ ایهام وابهام ، اجرایی آنقدر سلیس و روان که در هر رفت و برگشت زمان ، مخاطب دچار سردرگمی نمی شد. بازیگران و به ویژه بازیگران نقش های اصلی؛ نشان دادند با نهایت توانشان ایفای نقش کردند؛ آگل، گیلانه و مارجان، غرق در نقش هایشان نشان دادند که توانمند هستند وجای درخشیدن دارند، آنقدر توانمند در اجرای کار وبیان و انتقال احساس به مخاطب؛ به ویژه مارجان که بسیار محکم وبا صلابت بود و حتی وقتی در صحنه هایی حضور نداشت رد پایش کاملا احساس می شد. طراحی صحنه و لباس بازیگران در کمال سادگی چشم نواز بود و قابل درک ولمس. یکی از مواردی که قطعا مورد تیزبینی تماشاگر در اجرای نمایش است حس زیبایی شناسی است که در این اجرا به تناسب در نظر گرفته شده است؛ موسیقی به یقین در فیلم و نمایش قالب خاص خود را دارد، تحرک و پویایی موسیقی فیلم به نوعی جاری بودن و تصویر سازی را به همراه دارد، در حالی که در نمایش با ایستایی و توقف در هر صحنه روبرو می شویم، چیزی که شاید آن اثربخشی یا کارکرد تلاش بازیگر را پررنگ نمی کند ؛ موسیقی هر صحنه از اجرا انسجام و توازن خود را داشت. به هر رو نمایش سیاریحون چه در لحظاتی که با موسیقی همراه بود وچه با چاشنی سکوت؛ آن مفهوم و پیامی را که می باید منتقل کرد؛ انتقالی با تمام توان ،شهامت و شجاعت بازیگرانش ؛ بازیگرانی که به یقین در حمایت کارگردانی بودند که خود این روزگار را نقش آفرینی کرده و می کند.
