سایه برین روزنامه نگار- شرایط حمل و نقل عمومی در کشور ما، فاصله بسیار زیادی با استانداردهای بین‌المللی دارد. اگر بخواهیم شرایط خودمان را با خودمان مقایسه کنیم، منصفانه باید به پیشرفت‌هایی مثل تلاش شهرداری تهران در بازسازی پله‌های برقی و وارد کردن وسایل حمل و نقل عمومی مدرن از اروپا هم اشاره داشته باشیم اما واقعیت این است که با تمام این تلاش‌ها، هنوز در مرحله ایده‌آل قرار نداریم. پله‌های برقی هنوز شرایط درستی ندارند. وسایط وارداتی دست دوم هستند و همین مهم انتقادات فراوانی را به دنبال داشته‌است. هزینه سفر با حمل و نقل عمومی از چیزی که باید باشد بیشتر است. تعداد این وسایل هم به خصوص در پایتخت، پاسخگوی نیاز جمعیت مردم نیست و مسائلی مثل ظرفیت کم مخصوص بانوان در این وسایل، همیشه مشکل‌ساز بوده‌است. با تمام این‌ها، تلاش دولت و شهرداری وقت برای رسیدن به تراز جهانی را می‌بینیم و برایمان قابل درک است که پیشرفت‌ها، باید پله‌به‌پله به وقوع بپیوندند؛ اما زمانی که مانع اساسی این عدم پیشرفت‌ها از جانب مسئولین مربوطه، مردم انگاشته شوند، ما هم ترجیح می‌دهیم عدم پیشرفت ایده‌آل شهرداری را درک نکنیم.
بر همگان واضح و مبرهن است که یکی از موانع اصلی این عقب ماندن‌ها، مادی یا به اصطلاح کسری بودجه است. حال «علی‌اصغر قائمی»، عضو شورای شهر تهران در تازه‌ترین اظهاراتش ادعا کرده‌است: «در تهران روزانه یک میلیون مسافر از اتوبوس برای جابه‌جایی در شهر استفاده می‌کنند که هزینه بلیت آنها ۴ میلیارد تومان می‌شود اما ۷۰ درصد این رقم یعنی حدود ۲٫۸ میلیارد تومان عدم پرداخت بلیت داریم.»
این یعنی تنها ۳۰ درصد مردم پایتخت، هنگام استفاده از وسایل حمل و نقل عمومی، هزینه آن را پرداخت می‌کنند و نزدیک ۳ میلیارد تومان روزانه به شهرداری تهران ضرر وارد می‌شود. بر اساس این اظهارات ذکر چند نکته را لازم می‌دانیم.
اول اینکه هرکس در سراسر زندگی خود تنها چندبار از وسایل حمل و نقل عمومی استفاده کرده باشد می‌داند که تلاش در جهت عدم پرداخت هزینه رفت و آمد، بیهوده است. چطور ممکن است با وجود گیت رفت و آمد و حضور ماموران اتوبوس یا قطار، ۷۰ درصد مردم بتوانند هزینه پرداخت نکنند؟ این آمار که در خصوص بیش از نصف جمعیت مسافران ادعا می‌کند، در لفافه بیانگر عدم مسئولیت‌پذیری مردم ایران است و اطلاق چنین صفتی، بی‌انصافی بزرگی در حق مردمی است که سال‌هاست شرایط غیر استاندارد حمل و نقل عمومی را تحمل می‌کنند و چیزی نمی‌گویند.
دوم اینکه شهرداری تهران این آمار را از کجا آورده‌است؟ همین چندماه پیش بود که ویدئویی از مشاجره «علیرضا زاکانی»، شهردار تهران با یک خبرنگار درحاشیه جلسه هیات دولت در فضای مجازی بسیار پربازدید شد. در خلال روزهایی که پله برقی‌های تهران حادثه‌آفرین شده بودند و در چند مورد آسیب جانی به دنبال داشتند، خبرنگاری از زاکانی سوال کرد که تکلیف پله برقی‌های تهران که هشتاد درصد آنها با خرابی و فرسودگی مواجه است چه خواهد شد؟ احتمالا همه به خاطر داریم که تمام حرف زاکانی، با واکنش‌های تند و صریحی که معمولا در کلامش موجود است، این بود که این آمار هشتاد درصد از کجا آمده‌است؟ او در نهایت به مطالبه خبرنگار پاسخ نداد و تنها تاکید می‌کرد که شما از کجا می‌گویید هشتاد درصد پله‌ها خراب هستند؟ در نهایت هم با تمسخر گفت باید برای شما یک تور متروگردی بگذاریم که آمار اشتباه ندهید. حال ما باید مشابه همین کنش‌گری را به معاون او داشته باشیم. قائمی هفتاد درصد را از کجا می‌گوید؟ آیا او نیازمند تور متروگردی و اتوبوس‌گردی نیست تا ببیند که بخش قابل توجهی از مردم با مسئولیت‌پذیری، هزینه‌های مربوط به سفر خود را پرداخت می‌کنند و عده‌ای هم که به هر طریقی از این مهم شانه خالی می‌کنند، با اینکه اقدامی بسیار سخیف و غیرمعمول انجام می‌دهند، اصلا جمعیتی نیستند که بخواهند باعث متضرر شدن شهرداری و مانعی برای عدم خدمت‌رسانی‌ها باشند و اصلا مسئله‌ای نیست که بخواهد بیان شود.
به نظر شما اگر شهرداری تهران روزی قریب به سه میلیارد تومان در پی خدمت‌رسانی به مردم متضرر است، کلا بساط حمل و نقل عمومی را جمع کند منطقی‌تر نیست؟ بهتر است به جای القای عذاب وجدان کاذب به مسافران و گذاشتن تقصیرها بر دوش مردم، مشکلات امروز حمل و نقل عمومی که کم هم نیستند حل و فصل شود یا حداقل در جهت آن تلاش شود تا ما هم مدام مجبور به دیدن نیمه پر لیوان نباشیم.
- نویسنده : ارسالی توسط سایه برین
