روز گذشته در برنامه حالا خورشید، رضا رشیدپور مجری این برنامه تلویزیونی در ابتدای بخش مرور روزنامه های کشور در پیامی از زحمات کارلوس کیروش، سرمربی تیم فوتبال ایران تشکر کرد و به همه ما یادآور شد که درست است تیم ملی به رویاهایش نرسید اما ما ایرانیان ملتی اخلاق گرا هستیم و در کنار همه نقدهایی […]
روز گذشته در برنامه حالا خورشید، رضا رشیدپور مجری این برنامه تلویزیونی در ابتدای بخش مرور روزنامه های کشور در پیامی از زحمات کارلوس کیروش، سرمربی تیم فوتبال ایران تشکر کرد و به همه ما یادآور شد که درست است تیم ملی به رویاهایش نرسید اما ما ایرانیان ملتی اخلاق گرا هستیم و در کنار همه نقدهایی که می کنیم، باید از زحمات مردی که تمام قد از منافع تیم ملی فوتبال ایران دفاع کرد، تشکر کنیم. رشید پور اینگونه از کیروش تشکر کرد: «آقای کارلوس کیروش که خداحافظی کردی و رفتی؛ ما مردم خوش استقبال و بد بدرقه ای نیستیم. تو ۱۰۰ بازی روی نیمکت تیم ملی ایران نشستی و نزدیک به ۸۰ بازی نگذاشتی که ما ببازیم. تو برای تیم ما انضباط، قدرت جنگندگی به ارمغان آوردی. به تیم ما یاد دادی سرش را بالا بگیرد و محکم وارد زمین بشود و به همه تیم ها احترام بگذارد و از هیچ تیمی نترسد. به تیم ما اعتماد به نفس جنگیدن در جام جهانی و اعتماد به نفس کلینشیت کردن تا نیمه نهایی جام ملت‌های آسیا را یاد دادی. چهره مصممی که کنار زمین داشتی به ما قوت قلب میداد. تو مربی بزرگی بودی و هستی و ممنون که ۸ سال برای تیم ملی فوتبال ایران زحمت کشیدی. حتما تو هم نقصهایی داشتی اما ما مردم قدرشناسی هستیم و قدر خوبیهایی که در فوتبال ایران داشتی را بیشتر از نقدها میدانیم. لطف کردی و ممنون از زحماتی که در فوتبال ما کشیدی.»
رشیدپور به زعم خودش آگاهی اندکی در فوتبال دارد اما با همین چند جمله کوتاه به همه ما متذکر شد اخلاق را فدای هیچ چیز نکنیم. به ما یادآور شد امید هنوز زنده است و ما راهی جز تلاش بیشتر برای موفقیت نداریم.
منصف باشیم
در دو روز گذشته بعد از باخت تیم ملی نقدهای تعدادی از همکاران ورزشی در تلویزیون و مطبوعات بویی جز عقده گشایی و کینه توزی نمی دهد. گویی یادشان رفته این همان تیمی است که تا قبل از بازی با ژاپن همه از آن و مربی اش تعریف و تمجید می کردند و حالا همه کاسه ها را بر سر مربی آن می شکنند. شاید منافع شخصی عده ای بر رفتن کیروش است. این موضوع از قبل از جام ملت های آسیا براحتی قابل حس بود.
ما نیز معتقدیم به کارلوس کیروش نقدهایی وارد است. اما وقتی منصفانه به شرایط و امکانات تیم ملی قبل از او و تیمی که حالا برای ما به ارث گذاشته است می نگریم، متوجه می شویم که پرستیژ و اعتبار موضوع کوچکی نیست که در تیم ملی به یادگار مانده است. بدون شک نقاط قوت کیروش بر نقاط ضعفش می چربد. در تمام مدت حضور کیروش مگر او چیزی جز امکانات برای فوتبال ملی ما می خواست؟ زمین، لباس و بازی تدارکتی مناسب از ملزومات اولیه تیمی است که قصد پیشرفت دارد و اکثر تند خویی های او بر سر همین مسائل بود. بهتر بود کیروش نحوه تعامل با سایر مربیان تیم های ایرانی را مدیریت می کرد و شاید این تنها نکته منفی کارنامه هشت ساله کیروش باشد. اما نکته اینجاست چرا برخی از همکاران ورزشی ما نمی گذاشتند این آتش خاموش شود؟!
اما حالا او رفته است. مثل همیشه ما ماندیم و یک دنیا سوال که سرنوشت این تیم دوستداشتنی چه می شود؟ نگرانیم که تیم فوتبالمان به سرنوشت تیم والیبالمان دچار نشود. نگرانیم پیشرفت که نمی کنیم هیچ، عقب گرد هم بکنیم. نگرانیم که چند وقت بعد تازه بیدار شده و بگوئیم: «کیروش حیف شد!»
