جعبه را باز می‌کند، پنج رنگ کاپ کوچک به تعداد سه نفر، یک زنگ رومیزی و یک دسته‌کارت بیرون می‌آورد و روش بازی را توضیح می‌دهد. هر بار که یکی از کارت‌ها برمی‌گردد، هر بازیکن با توجه به طرح روی کارت، کاپ‌ها را می‌چیند. هر کسی زودتر بچیند، زنگ می‌زند و کارت روی میز برای […]
جعبه را باز می‌کند، پنج رنگ کاپ کوچک به تعداد سه نفر، یک زنگ رومیزی و یک دسته‌کارت بیرون می‌آورد و روش بازی را توضیح می‌دهد. هر بار که یکی از کارت‌ها برمی‌گردد، هر بازیکن با توجه به طرح روی کارت، کاپ‌ها را می‌چیند. هر کسی زودتر بچیند، زنگ می‌زند و کارت روی میز برای او می‌شود. برنده کسی است که بیشترین کارت را جمع کند.
در هر کافه، شخصی است که بازی‌ها را معرفی می‌کند و یاد می‌دهد که به او گیم‌گورو (راهنما یا رهبر بازی) می‌گویند. بعد از کمی گپ‌زدن، از شما می‌پرسد «برای نشستن در کافه چقدر وقت دارید؟ دوست دارید در این مدت زمان بخندید یا فکر کنید؟»، سپس یک بازی را معرفی می‌کند و نحوه بازی‌کردن را توضیح می‌دهد. بعد از شروع، کمی صبر می‌کند تا از نحوه درست‌بازی‌کردن شما مطمئن شود یا اگر سوالی دارید، بپرسید.
زمانی، «اسم‌فامیل»، «یه قُل دو قُل» و «مارپله» سرگرمی‌های مهمانی‌ها و محافل بودند و بعدها گیم‌نت‌ها فضای خوبی برای خالی‌کردن هیجانات افراد شدند اما از وقتی که پای اینترنت و گوشی‌های اسمارت‌فون یا هوشمند به میان آمد، بازی‌های اینترنتی طرفدار زیادی پیدا کردند و گیم‌نت‌ها از رونق افتادند.
به گفته «امیر آئین» که مؤسس یکی از بردگیم‌کافه‌ها در تهران است، در اولین سال روز جهانی بازی‌های رومیزی که در ایران برگزار شد، بیش از ۱۰۰۰ نفر برای بازی ثبت نام کردند.
او که ۳۰ سال دارد، حدود چهار سالی می‌شود در زمینه بازی‌های رومیزی فعالیت می‌کند و سال ۱۳۹۴ کافه بازی‌ای راه اندازی کرده که بیش از ۲۰۰ بازی در آن عرضه می‌کند و همه‌ی آنها را خودش هم تست کرده است. فقط هفت بازی از بین ۲۰۰ بازی این کافه ساخت ایران هستند که همه‌ی آنها هم از کارهای خارجی کپی شده‌اند. قیمت بازی‌های خارجی هم از ۵۰ دلار شروع می‌شود. برخی از این بازی‌ها به صورت قاچاقی وارد ایران می‌شوند و به فروش می‌رسند. قیمت بازی‌های ایرانی از ۳۰ هزار تومان شروع می‌شود.
این متخصص بازی که دانشجوی انصرافی رشته ریاضی کاربردی از دانشگاه خواجه نصیر است، درباره بازی‌های رومیزی می‌گوید: بزرگ‌ترین و معروف‌ترین بردگیم کافه‌ها در آلمان هستند. این صنعت در کشورهایی مثل آلمان یا کانادا بالغ است اما در کشور ما جایگاهی ندارد.
بازی، یکی از سالم‌ترین فرم‌های رابطه‌ی انسانی است
جوانشیر بنیاب، کارشناس بازی نیز درباره لزوم بازی برای بزرگسالان بیان می‌کند: زمانی که سن ما بالا می‌رود به نوعی به سمت تنهایی، ازدواج، بچه‌دار شدن و دوباره تنهایی می‌رویم. بسیار پیش آمده وقتی می‌خواهند کسی را تنبیه کنند یا رنج دهند، او را به سلول انفرادی می‌فرستند. این در ذهن جامعه پویای شهری جا افتاده است. وقتی که فرد تنهاست در رنج است و اولین قدم رهایی از رنج، دونفره و بعد چندنفره‌شدن است. اگر بخواهیم جامعه سالمی داشته باشیم باید واحدهای دو یا چند نفره و به صورت تیمی تمرین کنیم. بازی یکی از سالم‌ترین فرم‌های رابطه‌ی انسانی است بنابراین برای سلامت جامعه نیاز به تشویق و تیم‌گرایی داریم و از زندان انفرادی (همان بازی‌های انفرادی در تلفن‌های همراه) که پذیرفتیم و داخل آن می‌رویم، بگذریم و بیرون بیاییم. وقتی به سمت بازی‌های تلفن همراه روی می‌آوریم، در واقع می‌خواهیم از تنهایی بگریزیم.
او که یکی از بنیان‌گذاران مرکز سرگرمی در کانون پرورش فکری کودکان و نوجوانان نیز هست، درباره ضرورت و نیاز به مرکزی برای بازی‌های بزرگسالان برای ارائه مجوز به این کافه‌ها اظهار می‌کند: من احساس می‌کنم اگر کار مردم توسط خود آنها انجام شود، بهتر است و باری که باید روی دوش حاکمیت باشد، از روی آن برداشته می‌شود. این ضرورت بر عقل سالم دلالت می‌کند بنابراین باید اجازه دهیم این غلتکی که به تدریج راه افتاده است به حرکت خودش ادامه دهد. وقتی عده‌ای علاقمند شدند و کشف کردند که می‌توانند برای چنین نیازی وسیله تهیه کنند و در محیط‌هایی که آمادگی دارند رابطه‌ی سالم بازی را برقرار کنند، باید به راهشان ادامه دهند. حاکمیت نیز باید از نظر فنی و ابزار درست به آنها کمک کند. باید حمایت کنیم آنچه که سالم است ترویج شود.
این کارشناس با بیان اینکه در گذشته قهوه‌خانه‌هایی وجود داشت که نقال‌ها در آن شاهنامه می‌خواندند، اضافه می‌کند: در آن زمان هم هیچ دولتی نمی‌گفت چرا در قهوه‌خانه‌ها شاهنامه می‌خوانید. کسانی که این کافه‌ها را مدیریت می‌کنند باید خودشان عرضه‌ی بازی در کافه‌هایشان را رایج کنند. چون کاری که انجام می‌دهند قمار نیست که بخواهند برای آن مجوز دریافت کنند. ما در هیچکدام از بخش‌های صنفی‌مان بازی‌خانه تعریف نشده است بنابراین دلیلی ندارد کسی بیاید و از ما برای این کار مجوز بخواهد.
