وزیر ورزش و جوانان در اولین برنامه هایش گنجانده است که هر چه زودتر بتوان در رشته های قدیمی و پایه شرایطی پایدار را برای سرمایه گذاری مهیا کرد و آنان را به سمت و سوی کسب مدال هدایت کرد. می دانیم که در دوومیدانی، شنا و ژیمناستیک و به ویژه دو رشته اولی خیل […]
وزیر ورزش و جوانان در اولین برنامه هایش گنجانده است که هر چه زودتر بتوان در رشته های قدیمی و پایه شرایطی پایدار را برای سرمایه گذاری مهیا کرد و آنان را به سمت و سوی کسب مدال هدایت کرد.
می دانیم که در دوومیدانی، شنا و ژیمناستیک و به ویژه دو رشته اولی خیل مدال ها در آوردگاه هایی نظیر المپیک و بازی های آسیایی توزیع می شود و اگر قرار است کاروان ورزش ایران در جایگاهی بهتر از پیش بایستد می بایست هر چه زودتر به کیفیت مدال آوری خود در رشته های پایه توجهی اساسی داشته باشد.
ایده ی دکتر سلطانی فر برای زیاد کردن مدال های ایرانیان درست است اما با چه تدبیری و چه راهبردی؟!
متاسفانه بیشتر استان های کشور و یا بهتر است بگوئیم استان های دارای استعدادهای ناب نمی توانند از امکانات حداقلی بهره ببرند.
استان های برخوردار از سرمایه انسانی مشکلات عدیده ای دارند که بارزترین آن نداشتن امکانات سخت افزاری مساعد است و در واقع باید با شرایطی نامتعادل و نامساعد و غیر قابل برابری، با رقبا پیکار کنند.
وقتی تعداد استخرهای مسابقاتی مجاز به عدد ۵۰ برسد چگونه می توان یک تیم کامل و مقتدر در شنا داشت و علاوه بر این استخرهای ایران همگی در حال اجازه دادن و شهریه گرفتن هستند!
در ژیمناستیک هم همین گونه است، استان های ما فاقد سالن های تخصصی متعدد هستند و طریقه پیوستن ژیمناست ها به صورتی است که فقط در فصل گرم و زمان اوقات فراغت انجام می پذیرد.
درباره دوومیدانی هم فقط همین را می توان گفت که برای کم کردن فاصله خود به افزایش سازه های تخصصی دوومیدانی نیاز داریم که در برخی استان ها حتی یک متر تارتان موجود نیست!
دوومیدانی، ژیمناستیک و شنا زمانی رشد می کند که در زمینه سخت افزار به کیفیت معمول برسیم که نتیجه ای معقول کسب نماییم. ملی پوشان ما دارای شرایط مساعدی برای تمرین و آماده سازی خود نیستند و چون از حداقل ها بهره نمی برند به مدال هایی در حد خودشان هم نمی رسند. رشته های پایه درمانده است و این درماندگی را پنهان نکنیم.
