دولت عثماني (تركيه) كه از زمان جنگ چالدران (آگوست سال ۱۵۱۴) به دليل داشتن اسلحه آتشين (توپ و تفنگ) و از اين لحاظ برتري نظامي، به حملات زميني خود به قلمرو ايران ادامه مي داد، در سال ۱۵۵۲ (زمان سلطنت شاه طهماسب صفوي) تصميم به حمله به جزاير ايراني خليج فارس گرفت. بهانه اين حمله […]

دولت عثماني (تركيه) كه از زمان جنگ چالدران (آگوست سال ۱۵۱۴) به دليل داشتن اسلحه آتشين (توپ و تفنگ) و از اين لحاظ برتري نظامي، به حملات زميني خود به قلمرو ايران ادامه مي داد، در سال ۱۵۵۲ (زمان سلطنت شاه طهماسب صفوي) تصميم به حمله به جزاير ايراني خليج فارس گرفت. بهانه اين حمله دريايي، اخراج پرتغالي هاي مسيحي از جزيره ايراني «هرمز» بود!. عثماني در سال ۱۵۴۶ ميلادي يمن را تصرف كرده بود و بر درياي سرخ و تنگه كليدي آن «باب المندب» مسلط شده بود و براي توسعه اين متصرفات، قدرت دريايي پرتغال را در برابر خود مي ديد.درياسالار پرتغالي آلفونس آلبوكرك (آلبوكركي) در سال ۱۵۰۶ جزيره «سكوتره Socotra» در جنوب شبه جزيره عربستان و در سال ۱۵۰۷ جزيره هرمز در مدخل خليج فارس را متصرف شده بود. پرتغالي ها علاوه برمنطقه گوا در هند، در سال ۱۵۱۱ در «مالاكا» مستقر شده بودند و در هرجا كه مستقر مي شدند ميسيون هاي مسيحي هم به تبليغ و ترويج اين دين مي پرداختند. حمله دريايي عثماني به جزيره هرمز هشتم جولاي (۱۷ تيرماه) ۱۵۵۲ و با کمک پاشاي مصر (كارگزار عثماني) آغاز شد، ولي با شكست رو به رو گرديد و پيشروي عثماني در جزيرة العرب، به حجاز و يمن محدود ماند. بايد دانست كه پيش از حمله عثماني به هرمز، سليمان پاشا حكمران عثماني مصر در سال ۱۵۳۸ ميلادي براي بيرون راندن پرتغاليها از منطقه «ديو Diu» در گجرات هند، از طريق دريا به اين منطقه نيرو فرستاده بود كه اين نظاميان كاري از پيش نبرده بودند.