دولت ايتاليا كه در نیمه قرن ۱۹ با قلم «كاوور» و تفنگ «گاریبالدی» وحدت خودرا بازيافته بود و در صدد تجديد عظمت باستاني اش بود و مي خواست كه پس از ۱۵ قرن باردیگر قدرت اول مديترانه شود ۱۶سپتامبر سال ۱۹۱۱ براي تصرف سرزمين ليبي كه در دوران امپراتوري روم از مستملكات ايتاليا بود و […]
دولت ايتاليا كه در نیمه قرن ۱۹ با قلم «كاوور» و تفنگ «گاریبالدی» وحدت خودرا بازيافته بود و در صدد تجديد عظمت باستاني اش بود و مي خواست كه پس از ۱۵ قرن باردیگر قدرت اول مديترانه شود ۱۶سپتامبر سال ۱۹۱۱ براي تصرف سرزمين ليبي كه در دوران امپراتوري روم از مستملكات ايتاليا بود و در آن زمان جزئي از قلمرو عثماني به حساب مي آمد دست به لشکرکشی زد و به دولت عثماني اعلان جنگ داد و روز بعد با غرق كردن يك كشتي جنگي عثماني در آبهاي طرابلس غرب (تريپولي)، در خاك ليبي نيروي نظامي پياده كرد و «سيدي بلال» و «درنا» را به تصرف درآورد.
يك سال و يك ماه بعد (۱۸ اكتبر ۱۹۱۲) كه عثماني از جانب كشورهاي بالكان ـ صربستان، بلغارستان و يونان ـ تهديد به جنگ مي شد، طبق يك قرارداد، ليبي را به ايتاليا واگذار كرد و دو ماه بعد نيز از نيروهاي مشترك بالكان شكست خورد و پس از ۳ قرن از اين منطقه خارج شد و آلباني با حمايت ايتاليا استقلال يافت و اين شكست ها و تحقيرها سبب شد كه در ۳۱ ژانويه ۱۹۱۳ افسران جوان ارتش عثماني بر ضد دولت اين كشور قيام كنند و مسير سرنوشت سياسي اين امپراتوري را تغيير دهند. عقب نشيني هاي سياسي و نظامي عثماني بالاخره باعث اضمحلال اين امپراتوري در پايان جنگ جهاني اول شد و جمهوزي ترکيه به وجود آمد.
