حسین دهلوی، به بزرگی هنر و به بزرگی یک معلم. باید سراپا ایستاد، به احترامش. باید سراپا ایستاد و شنید نغمه‌هایش. باید سراپا ایستاد و به دور دست تاریخ نگاه کرد. دستانی سر به آسمان و زمین در حرکت‌اند، تا آهنگ غرور و عشق بیامیزند…. باید ایستاده شنید، باید ایستاده نواخت و باید ایستاده ایستاد، […]
حسین دهلوی، به بزرگی هنر و به بزرگی یک معلم. باید سراپا ایستاد، به احترامش. باید سراپا ایستاد و شنید نغمه‌هایش. باید سراپا ایستاد و به دور دست تاریخ نگاه کرد. دستانی سر به آسمان و زمین در حرکت‌اند، تا آهنگ غرور و عشق بیامیزند…. باید ایستاده شنید، باید ایستاده نواخت و باید ایستاده ایستاد، تا زخم هجرانش نشکند دل‌های افراشته را….
حسین دهلوی که صبح سه‌شنبه گذشته دار فانی را در سن ۹۲ سالگی وداع گفت، از هنرمندان پیشکسوت عرصه موسیقی بود که سال‌های اخیر را با بیماری فراموشی سپری کرد.
زنده‌یاد حسین دهلوی سال ۱۳۰۶ در تهران دیده به جهان گشود. او آموزش موسیقی را از پنج سالگی نزد پدرش، معزالدین دهلوی، که از شاگردان علی‌اکبر شهنازی بود، آغاز کرد و در ۹ سالگی با تشویق مادرش به ساز ویلن علاقه‌مند شد. او دوره اول ویلن را نزد پدرش فراگرفت و سپس دوره دوم (ردیف راست کوک) را نزد ابوالحسن صبا گذراند و به هنرستان موسیقی رفت و سپس به فراگیری علمی موسیقی گرایش پیدا کرد و هارمونی، کنترپوان و اصول آهنگسازی را نزد حسین ناصحی فرا گرفت.
دهلوی در سال ۱۳۳۹ از هنرستان عالی موسیقی در رشته آهنگسازی فارغ‌التحصیل شد. او در دوره هنرستان با همکاری ابوالحسن صبا ارکستر شماره یک هنرهای زیبا را راه‌اندازی و تعدادی از آثار صبا را برای ارکستر تنظیم کرد.پس از درگذشت استاد صبا در سال ۱۳۳۶، رهبری این ارکستر که بعدا ارکستر صبا نامیده شد، به دهلوی واگذار شد و شاخه‌های ۲، ۳ و ۴ هم به آن افزوده شد. این ارکسترها از زمان گشایش تلویزیون ایران در سال ۱۳۳۷ به‌صورت هفتگی در تلویزیون به اجرای برنامه پرداختند. حسین دهلوی در سال ۱۳۴۱ به ریاست هنرستان موسیقی ملی برگزیده شد و تا فروردین ۱۳۵۰ این سمت را عهده‌دار بود. او خود در دوره دوم هنرستان رشته‌های تئوری موسیقی ایران، تلفیق شعر و موسیقی، فرم موسیقی ایران، هارمونی و ارکستر را آموزش می‌داد. در این سال، وی برای سفر دو ساله مطالعاتی به آلمان و اتریش رفت.
نخستین اثر دهلوی در زمینه ارکستر موسیقی ملی، به نام سبک بال در سال ۱۳۳۲ و در دستگاه شور تصنیف شد. کنسرتینو برای سنتور و ارکستر، یکی از بخش‌های این آلبوم، نتیجه همکاری مشترک دهلوی با فرامرز پایور است. آثار بعدی دهلوی مانند گفتوگوی دل در شور (۱۳۳۶) و «فروغ عشق» در بیات اصفهان از تجربیات ارزشمند وی در تلفیق شعر و موسیقی ایرانی به‌شمار می‌روند.
یکی از مهمترین آثار حسین دهلوی کتاب «پیوند شعر و موسیقی آوازی» است که حاصل بیش از ۴۰ سال تجربه او در تلفیق موسیقی با شعر است و جایزه کتاب سال جمهوری اسلامی را به‌دست آورد. آخرین کوشش او در زمینه کارهای جمعی موسیقی ملی، پایه‌گذاری ارکستر مضرابی است که با همکاری ۶۶ نفر از نوازندگان سازهای مضرابی ایرانی تشکیل شد و در سال ۱۳۷۲ روی صحنه رفت. دهلوی که سال‌های پایانی عمر خود را با بیماری پشت سر گذشت، صبح سه‌شنبه گذشته از دنیا رفت. سوسن اصلانی، همسر این هنرمند در گفتوگو با ایسنا اعلام کرد که اطلاعات دقیق مراسم تشییع زنده‌یاد دهلوی هنوز مشخص نشده است.
موزه فراموشی در زنجان
نمایشگاه «موزه فراموشی»، در رابطه با موضوعات مرتبط با زنجان، گذشته شهر و آداب و رسوم مردم این شهر برگزار شد.
این نمایشگاه در قالب چیدمان با موضوعات مرتبط با زنجان، گذشته شهر و آداب و رسوم مردم این شهر بوده و به صورت داستان کوتاه نوشته شده، روایت می‌شود.
در حال حاضر این پروژه شامل ۸ عکس است که هر عکس یک داستان دارد و در قالب داستان‌های کوتاه واقعی که خود آنها را نوشته‌ام، به تصویر در آمده است و در قالب این تصاویر زندگی دهه‌های ۲۰، ۳۰ و ۴۰ را به نمایش گذاشته‌ام. گفتنی است کنار هر عکس سیستمی تعبیه شده است که افراد می‌توانند با زدن دکمه آن، ماجرا و داستان هر عکس را بشنوند و داستان‌های واقعی مردمی که روزگاری در زنجان می‌زیسته‌اند را گوش دهند و در خلال این داستان‌ها با آداب و رسوم و باور و خرافات مردم زنجان در روزگار دور آشنا شوند.
