اشاره منچسترسیتی هنوز هم صدرنشین گروه خود در لیگ قهرمانان اروپا است و با توجه به شرایط موجود در گروه C رقابتها، صعودش به مرحله یکهشتم نهایی را قطعی کرده و حالا باز هم در رویا فرو رفته است. رویای رسیدن به جام قهرمانی لیگ قهرمانان اروپا. رویای گرفتن عکس یادگاری با جام نقرهای. رویای […]
اشاره
منچسترسیتی هنوز هم صدرنشین گروه خود در لیگ قهرمانان اروپا است و با توجه به شرایط موجود در گروه C رقابتها، صعودش به مرحله یکهشتم نهایی را قطعی کرده و حالا باز هم در رویا فرو رفته است. رویای رسیدن به جام قهرمانی لیگ قهرمانان اروپا. رویای گرفتن عکس یادگاری با جام نقرهای. رویای افزودن پر افتخارترین جام باشگاهی قاره سبز به کلکسیون افتخارات و اضافه شدن به جمع بزرگان اروپا. رویای پیوند زدن آرزوی دیرینه با حقیقت. اما واقعیت امر اینست که «پپ گواردیولا» سرمربی نامدار و اسپانیایی سیتیزنها حالا بیشتر از تیم تحت رهبریاش به کسب این جام نیاز دارد تا ناکامیهای اخیرش در اروپا را به سیاهچال تاریخ بفرستد، ناکامیهایی که کارنامه درخشان او را لکهدار کرده است.
در دو فصل گذشته منچسترسیتی با هدایت گواردیولا به قهرمانی لیگ برتر رسید و آمار رویایی کسب ۱۹۸ امتیاز را ثبت کرد. پپ توانست چند جام داخلی دیگر را نیز در این مدت به ویترین افتخارات تیمش اضافه کند. کسب هشت قهرمانی در یازده سال حضور حرفهای به عنوان مربی، گواردیولا را در لیست «بهترین مربیان جهان» قرار داده اما این آمار فوقالعاده برای تصاحب لقب «بهترین و بزرگترین مربی جهان فوتبال» کافی نیست که اگر بود پیش از پپ چندین چهره دیگر نیز میتوانستند به آن دست یابند.
اگر «بزرگی» با تعداد دفعات قهرمانی در برترین و معتبرترین رقابت باشگاهی قاره سبز یعنی رقابتهای لیگ قهرمانان اروپا تعریف شود، قطعاً نمیتوان سرمربی سیتی را یک سرمربی «بزرگ» در طول تاریخ معرفی کرد. حتی اگر تعریف این واژه کسب دستاوردهای خارقالعاده در عین محدودیت باشد نیز پپ جایی در لیست نخواهد داشت چرا که او هیچگاه در چنین شرایطی مورد آزمون قرار نگرفته است. اگر رساندن باشگاه به موفقیت تعریف و یا تفسیری از واژه «بزرگ» باشد هم باید گفت که بلوگرانا پیش از پپ نیز صاحب دو قهرمانی شده بود. حتی سکان هدایت بایرن مونیخ نیز بعد از ثبت سهگانه در دستان سرمربی اسپانیایی قرار گرفت. منچسترسیتی قبل از پپ طعم قهرمانی در لیگ برتر را چشید. حالا یک بار دیگر و اینبار صادقانه از خود بپرسید که آیا آنچه گواردیولا تاکنون انجام داده واقعاً کافی است؟
«یورگن کلوپ» سرمربی موفق فعلی باشگاه لیورپول در قیاس با گواردیولا عناوین کمتری دارد اما او تیم «ماینتس» را در بوندسلیگا دو تحویل گرفت و برای اولین بار آنها را به رقابتهای اروپایی رساند. دورتموند رتبه سیزدهمی را تحویل گرفت و زنبورهای وستفالن را دو سال پیاپی قهرمان آلمان کرد و یک بار هم به فینال لیگ قهرمانان اروپا رساند. در بحرانیترین شرایط پا به آنفیلد گذاشت و دست به تغییر نسل و تغییر نگرش در لیورپول زد. سرخپوشان مرسیساید فصل گذشته ۹۷ امتیاز کسب کرد و حالا با ۹ امتیاز اختلاف نسبت به منسیتیِ رده چهارمی، در صدر جدول ایستاده. کلوپ با لیورپول به دو فینال پیاپی در اروپا رسید و جام قهرمانی را نیز به آغوش کشید. به همین جهت میتوان در خصوص تاثیرگذاریهای پیاپی و شگفتانگیز سرمربی آلمانی ساعتها گفتگو کرد.
البته شاید صحبت از ناکامیهای پپ در اروپا در مقایسه با موفقتهای او اقدامی ناعادلانه به نظر برسد. یادمان نرود منچسترسیتی سال گذشته در یکچهارم نهایی لیگ قهرمانان اروپا با قانون گل زده در خانه حریف توسط تاتنهام حذف شد و البته اگر VAR نبود – تا گل دقایق پایانی رحیم استرلینگ را مردود اعلام کند – شاید سرنوشت قهرمان اروپا جور دیگری رقم میخورد. اما اسیر حواشی نشوید و تصمیمات داوری و مسائل دیگر را فراموش کنید؛ تیم تحت رهبری گواردیولا برای سومین بار در چهار سال گذشته با قانون گل زده در خانه حریف از دور رقابتها کنار رفته. این بدین معناست که تیمهای او در بازیهای نزدیک ناکام میشوند و این در حالیست که تیمهایی همچون تاتنهام و لیورپول فصل گذشته در مصاف با آژاکس و بارسلونا نشان دادند که تیمهای بزرگ همواره راه پیروزی را پیدا میکنند.
دست از دفاعهای جانبدارنه و کور بردارید؛ گواردیولا بدون «لیونل مسی» هرگز به فینال اروپا نرسیده اما کلوپ با «دیووک اوریگی» جام قهرمانی لیگ قهرمانان اروپا را بالای سر برده است. بارسلونای گواردیولا در فصل ۲۰۰۸ سهگانه را فتح کرد، افتخاری که در تاریخ باشگاه سابقه نداشت اما «لوئیز انریکه» نیز در فصل ۲۰۱۴ موفق به تکرار همین موفقیت شد ولی کسی او را جزو بهترینهای تاریخ معرفی نمیکند! «ژوزه مورینیو» با پورتو و اینتر به قهرمانی اروپا رسید و هشت قهرمانی لیگ را نیز درو کرد با این حال بسیاری او را یک سرمربی با عقاید منسوخ میدانند!
بله؛ افتخارات پپ او را در بین مربیان سطح بالای فوتبال اروپا قرار میدهد اما باید اشاره کنیم که بارسلونای تحت امر او از لحاظ بازیکنان حاضر در ترکیب یکی از بهترین تیمهای تاریخ محسوب میشد. به همین دلیل نیز فکر میکنم قرار دادن نام او در میان بهترینهای تاریخ و زدن برچسب «نابغه» به سرمربی اسپانیایی، بیشتر یک جو رسانهای و یک جوزدگی ناشی از هیجان لحظهای فوتبال بود. به لیگ برتر انگلیس نگاه کنید؛ حتی در همین لیگ نیز نمیتوانید او را بهترین مربی صدا کنید چه برسد به «بهترین و بزرگترین مربی تاریخ جهان»
البته شاید بسیاری با این دیدگاه مخالف باشند و کلوپ را بیشتر یک انگیزهدهنده بدانند که تیمهایش به چاشنی انرژی، قدرت و سرعت وابسته است و در طرف مقابل پپ را فردی با دانش فنی بالا و یک تاکتیسین معرفی کنند. این مسئله به نظر من نسبت به مربی آلمانی و عملکردش چه در «آنفیلد» و چه در «سیگنال ایدونا پارک» ناعادلانه است.
اگر میخواهید به مقوله خرید بازیکنان ورود کنید باید بدانید که هر دو باشگاه در بازار نقلوانتقالات فعال بودهاند با این تفاوت که سرخهای آنفیلد نسبت به سیتی به شکل صحیحتر و حسابشدهتری اقدام کرده و نقاط ضعفشان را بهتر پوشش دادهاند. امروز آنها از حضور یک مثلث مرگبار متشکل از «سادیو مانه»، «محمد صلاح» و «روبرتو فیرمینو» در خط حمله بهره میبرند و «ویرجیل فندایک» را در خط دفاعیشان میبینند. ضمن اینکه از بازیکنانی همچون «جیمز میلنر»، «اندی رابرتسون» و «ترنت الکساندر آرنولد» ستاره ساختهاند.
از سمت دیگر توجه کنید که یورگن در ترکیب و تاکتیکهایش اغلب ثابت قدم است در حالی که پپ گاهی بیش از حد فکر میکند و در بازیهای بزرگ به یکباره تیمش را تغییر میدهد. همه اینها در کنار هم به صورت زنجیرهای از اتفاقات و دلایل باعث شده تا سرمربی نامدار اسپانیایی را «بزرگترین» ندانیم اما همه چیز میتواند با کسب قهرمانی در اروپا دگرگون شود.
تصور اخراج گواردیولا با توجه به افتخاراتش امری دور از ذهن است اما باید بدانیم او تا پایان عمر در انگلیس نخواهد ماند. فشارها بالاخره آغاز خواهد شد و پپ به اثبات تواناییهای خود مجدداً نیاز خواهد داشت مگر اینکه او پیشدستی کرده و در ماه می در استانبول ترکیه پرونده تمام انتقادات از خود را برای همیشه ببندد.