«روز جهانی خنده» در ۱۹۹۸ توسط دکتر مادان کاتاریا، بنیانگذار حرکت جهانی یوگای خنده، شکل گرفت. جشن گرفتن و بزرگداشت روز جهانی خنده یک مانیفست مثبت برای صلح جهانیست و قصد آن بیداری جهانی برای برادری و دوستی از راه خنده است. محبوبیت آن به صورت نمایی همراه حرکت یوگای خنده رشد کرده‌است (با شمار […]
«روز جهانی خنده» در ۱۹۹۸ توسط دکتر مادان کاتاریا، بنیانگذار حرکت جهانی یوگای خنده، شکل گرفت. جشن گرفتن و بزرگداشت روز جهانی خنده یک مانیفست مثبت برای صلح جهانیست و قصد آن بیداری جهانی برای برادری و دوستی از راه خنده است. محبوبیت آن به صورت نمایی همراه حرکت یوگای خنده رشد کرده‌است (با شمار بیش از ۶۰۰۰ باشگاه خنده در جهان در همه ۵ قاره)
حداقل در ۷۰ کشور جهان مردم با نيش باز و قهقهه راهي خيابان‌ها می شوند تا «روز جهاني خنده» را جشن بگيرند. اولين يکشنبه ماه مي از ۱۴ سال قبل به عنوان روز جهاني خنده در تقويم جهاني جا باز کرده، اما سهم ايرانيان از اين روز چيست؟ اولين بار، در سال ۱۹۹۸ بود که هندي‌ها تصميم گرفتند زنجيره خنده راه بيندازند و جشن خنده را در بمبئي برگزار کنند؛ مراسمي که دکتر مادان کاتاريا، به راه انداخت تا به قول خودش عاطفه‌اي مثبت را براي تغيير خويشتن افراد و تغيير جهان به شيوه‌اي صلح‌آميز و مثبت به جريان درآورد. وی صبح همان روز که ايده‌اش را عملي کرد، به کساني که در حال ورزش بودند، گفت همزمان با هم شروع به خنديدن کنند؛ پيشنهادي که خيلي ها آن را شوخي تلقي کردند اما وقتي پنج نفر از مردم با دکتر کاتاريا شروع به خنديدن کردند، کم کم اولين باشگاه خنده تشکيل شد. باشگاه های خنده در ایران نیز وجود دارند. بهانه خنديدن در باشگاه هاي خنده ايراني شکلک و بازي و شعرهاي کودکانه است. بدون شک خنديدن از قانون مسري‌بودن تبعيت مي‌کند و مشاهده کنندگان را به خنده مي‌اندازد؛ به همين دليل هم بود که شهرداري تهران در دو سه سال گذشته، اين باشگاه ها را رواج داده و برنامه خنده درماني جمعي را در فرهنگ سراهايي مثل بانو، ملل و سرو برگزار کرده است.
