آرمن ساروخانیان / مشکلات مالی در فوتبال ایران موضوع تازه‌ای نیست. هرچند بالا رفتن نرخ دلار و تحریم‌‌های بانکی دردسر باشگاه‌ها و فدراسیون را به اوج رسانده، ولی قبل از آن هم فوتبال ایران برای تعادل در ترازهای مالی‌اش مشکل داشت، مربیان و بازیکنان بابت پرداخت نشدن دستمزدشان گلایه داشتند و پروژه‌های […]
آرمن ساروخانیان /
مشکلات مالی در فوتبال ایران موضوع تازه‌ای نیست. هرچند بالا رفتن نرخ دلار و تحریم‌‌های بانکی دردسر باشگاه‌ها و فدراسیون را به اوج رسانده، ولی قبل از آن هم فوتبال ایران برای تعادل در ترازهای مالی‌اش مشکل داشت، مربیان و بازیکنان بابت پرداخت نشدن دستمزدشان گلایه داشتند و پروژه‌های عمرانی معمولاً نیمه‌کاره می‌ماند یا افتتاحش به تأخیر می‌افتاد.
دلیل مشکلات مالی فوتبال ایران در این سال‌ها کمبود بودجه نبوده است. در فصول گذشته پول زیادی به لیگ برتر تزریق شده و باشگاه‌هایی که اکثراً از بودجه عمومی ارتزاق می‌کنند، با ریخت و پاش‌های بی‌مورد تورم زیادی به فوتبال تحمیل کردند؛ پولی که اگر درست هزینه می‌شد و پای نقل و انتقالات مشکوک هدر نمی‌رفت، باشگاه‌ها حالا موقعیت خیلی بهتری داشتند و شاید چند جام قاره‌ای هم به نام فوتبال ایران ثبت می‌شد.
فدراسیون فوتبال هم از این نظر عملکرد بهتری از باشگاه‌ها نداشته است. مدیران این مجموعه بی‌توجه به مسئولیت‌شان برای درآمدزایی، نگاه‌شان فقط به بودجه عمومی بوده است. پیدا کردن اسپانسر مناسب برای تیم ملی که مهمترین منبع درآمد هر فدراسیونی است معمولاً فراموش شده و حتی یک فروشگاه برای عرضه البسه تیم ملی به هواداران وجود ندارد. فدراسیون در هزینه کردن هم بدسلیقگی به خرج داده تا همیشه خزانه‌اش خالی باشد. ابهامات مالی فدراسیون در این سال‌ها کم نبوده و توجیهات مدیران هم نتوانسته رسانه‌ها و افکار عمومی را قانع کند؛ پرونده‌های پرشماری که گاهی به خاطر اختلافات درونی مجموعه به رسانه‌ها درز پیدا کرده و در موارد دیگر از چشم عموم پنهان مانده است. شفافیت مالی یکی از کمبودهای بزرگ فدراسیون (و به طور کلی فوتبال ایران) است و با وجود چارت عریض و طویل و اصلاح چندباره اساسنامه مشخص نیست کدام بخش مسئول رسیدگی به این ابهامات است. آسیب این شلختگی‌ها در فوتبال فقط به تراز مالی فدراسیون و باشگاه‌ها نیست. این عملکرد غیرشفاف و رسیدهای مالی مبهم می‌تواند هواداران را هم از فوتبال فراری دهد. فوتبال در میان لایه‌های پایین جامعه طرفداران زیادی دارد و این تصویر گل‌آلود از عملکرد مالی فدراسیون و باشگاه‌ها نتیجه‌ای جز بیزاری برای این هواداران دل‌سوخته ندارد. خراب کردن تصویر فوتبال بزرگترین آسیبی است که عملیات مالی مشکوک به این ورزش وارد می‌کند و می‌تواند سرمایه‌گذاران صادق را از آن فراری بدهد. کافی است واکنش بازیکنان و مربیان خارجی به این آشفتگی را ببینیم و به یاد بیاوریم که موفق‌ترین خارجی‌های فوتبال ایران در سال‌های اخیر هم به خاطر بی‌نظمی‌های مالی و بدقولی‌ها تصمیم به جدایی گرفتند.
نمایش اصلی فوتبال در زمین چمن جریان دارد و بازیگران نقش اول بازیکنان و مربیان هستند، ولی تا وقتی اوضاع در پشت پرده اصلاح نشود و مدیریت به مسیر درست و اصولی برنگردد، نمی‌توان انتظار نتایج بهتر و موفقیت‌های بیشتری را داشت.
