یازده جولای ۱۹۸۲؛ تیم ملی ایتالیا در فینال جام جهانی در مقابل چشم میلیون ها هوادار عاشق در استادیوم مدرن سانتیاگو برنابئو با نتیجه ۳-۱ آلمان غربی را شکست داد. تنها یک روز بعد آنتونیو کاسانو در یک شهر بندری به نام باری در جنوب ایتالیا چشم به جهان گشود، شهری کوچک که با […]
یازده جولای ۱۹۸۲؛ تیم ملی ایتالیا در فینال جام جهانی در مقابل چشم میلیون ها هوادار عاشق در استادیوم مدرن سانتیاگو برنابئو با نتیجه ۳-۱ آلمان غربی را شکست داد. تنها یک روز بعد آنتونیو کاسانو در یک شهر بندری به نام باری در جنوب ایتالیا چشم به جهان گشود، شهری کوچک که با خیابان های باریک و مردم فرودست احاطه شده است. طولی نکشید که پدر او برای فرار از شرایط سخت زندگی آنتونیو و خانواده‌اش را ترک کرد و خیابان های باری تبدیل به بستری برای شکوفایی آنتونیو شدند، چه از نظر پرورش استعدادش به عنوان یک فوتبالیست و چه از نظر پرورش شخصیتش به عنوان یک انسان.
تیم محلی باری در سال ۱۹۰۸ فعالیت خود را آغاز کرد و از سال ۱۹۹۰ که آنها به استادیوم جدید خود به نام سن نیکولا نقل مکان کردند بازیکنان مطرحی چون دیوید پلات را در ترکیب خود می‌دیدند. همچنین در نسل های اخیر یکی از بهترین مدافعان تاریخ ایتالیا یعنی لئوناردو بونوچی در باری درخشیده و البته ستاره جوان باشگاه سلتیک به نام لیام هندرسون نیز سابقه بازی در این باشگاه را دارد. این تیم در سال های اخیر نیمکت خود را به دست سرمربی های مطرحی مانند آنتونیو کونته سرمربی حال حاضر اینتر میلان و فابیو گروسو بازیکن سال های اخیر تیم ملی ایتالیا سپرده است. اما در سال ۱۹۹۹ آنها بازیکنی را پیدا کردند که از خون خودشان بود و آنها موفق شدند “کودکی از باری” را به جهان معرفی کنند. یک مدیر برنامه اهل باری استعداد او را کشف کرد و او را از خیابان های این شهر به ترکیب اصلی باشگاه باری در آخرین بازی قرن بیستم رساند، یک بازی خانگی در مقابل یکی از غول های ایتالیا یعنی باشگاه اینتر میلان. بازی برای باشگاه باری عالی شروع شد و آنها با گلزنی در دقیقه ۷ از رقیب قدرتمند خود پیش افتادند، اما این برتری تنها شش دقیقه دوام داشت و کریستین ویری مهاجم نامدار اینتر میلان در دقیقه ۱۳ بازی را به تساوی کشید، بازی با همین نتیجه به دقیقه ۸۸ رسید تا آنتونیو کاسانو ۱۷ ساله تصمیم گرفت سرنوشت این دیدار را شخصاً تغییر بدهد، او یک پاس نه چندان دقیق را به کنترل خود درآورد و با از پیش رو برداشتن ۲ مدافع نامدار اینتر میلان به نام های کریستین پانوچی و لوران بلان موفق شد ۳ امتیاز شیرین را برای باری به ارمغان بیاورد، چه راهی بهتر از این برای ثبت اولین گل تاریخ سری آ برای آنتونیو کاسانو وجود داشت؟
اما با این همه استعداد و کسب اسم و رسم در جوانی، آینده درخشان او چگونه در مسیر زوال قرار گرفت؟ او در حال حاضر لقب «جواهر باری» را یدک می‌کشد و همچنین به دلیل تکنیک خارق‌العاده‌اش به «فانتانتونیو» نیز شهره است. اصلاً جای تعجب نداشت که او درخواست انتقال به تیم های مطرح کشور را بدون پاسخ نگذارد، در میان مشتری های متعدد او، این باشگاه رم بود که موفق به استخدام این استعداد ناب ایتالیا شد و کاسانو نیز موفق شد با پیراهن تیم رم خود را در قامت یک ستاره اثبات کند. این مهاجم جوان اهل باری با یک انتقال ۲۶ میلیون پوندی تبدیل به گران قیمت‌ترین نوجوان تاریخ ورزش شد، البته این رقم با قیمت جوانانی مانند کیلیان ام باپه و آنتونیو مارسیال در سال های اخیر قابل قیاس نیست. در آغاز کار در رم شرایط برای او بر وفق مراد پیش می‌رفت و کسب ۲ جایزه متوالی بهترین بازیکن جوان سری آ هواداران رم را به آینده مهاجم جوان خود امیدوار کرده بود، اما مشکلات دقیقاً از همین جا آغاز شدند.
آنتونیو کاسانو همواره رفتار های عصبی و عجیبی را از خود نشان می‌داد اما این رفتار ها تا آن زمان از دید رسانه ها پنهان مانده بودند، تا اینکه مشاجره های او و فابیو کاپلو که مربی آن زمان تیم رم بود منجر به کنار گذاشتن او از تمرینات تیم شد، و می‌توان گفت از این زمان به بعد حاشیه ها و مشاجرات آنتونیو کاسانو بیشتر از فوتبال او به چشم می‌آمدند.
از اعتراض به یاد ماندنی او به داور پس از اخراج شدن در فینال جام حذفی ۲۰۰۳ مقابل آث میلان -که در حین بیرون رفتن از زمین دستانش را به شکل شاخ به سوی داور نشانه رفت- تا بستن بازوبند کاپیتانی رم در روزهای غیبت فرانچسکو توتی، همه و همه باعث شده بودند که خداحافظی آنتونیو کاسانو از باشگاه آاس رم بسیار غم‌انگیز باشد. در یک کلام می‌توان دوران پر فراز و نشیب کاسانو در باشگاه رم را به یک چرخ و فلک تشبیه کرد. اما به هر حال تمام آن اتفاقات دست به دست هم داده بودند تا پیشنهادی از بالاترین سطح فوتبال جهان به دست او برسد، تا او در سال ۲۰۰۶ به باشگاه رئال مادرید بپیوندد. اگرچه او برای به ثمر رساندن اولین گل خود برای رئال مادرید تنها به ۳ دقیقه زمان نیاز داشت، اما طولی نکشید که هواداران در مادرید به او لقب «گوردیتو» دادند که به اضافه وزن مشهود او اشاره داشت و آنتونیو کاسانو خیلی زود از یک ستاره احتمالی تبدیل به یک بازیکن معمولی در مادرید شد. آنتونیو کاسانو بار دیگر در تیمی حضور داشت که فابیو کاپلو سرمربی آن بود، البته این بار در پایتخت اسپانیا و این بار هم شرایط برای این دو به هیچ وجه مسالمتآمیز پیش نرفت و در راستای مشاجرات پیش آمده بین این دو نفر، رامون کالدرون رئیس وقت رئال مادرید با خوشحالی مسیر خروج از باشگاه را به آنتونیو کاسانو نشان داد.
آنتونیو کاسانو پس از خروج از مادرید بار دیگر به سری آ بازگشت و حدود ۱۰ سال در این لیگ با پیراهن تیم های مختلف به میدان رفت، البته این دوران بیش از هر چیز دیگری با کارت های قرمز، دعوا ها و مشاجرات و گل های کم تعداد او به یاد آورده می‌شوند. او در بازگشت به سری آ چهار فصل را در تیم سمپدوریا سپری کرد، دو فصل بعدی را در شهر میلان سپری کرد، یک فصل در آث میلان و فصل بعدی در اینتر میلان و از آنجا به پارما نقل مکان کرد و پس از دو فصل بار دیگر به سمپدوریا بازگشت و آخرین بازی خود در سری آ را با پیراهن همین تیم انجام داد، هرچند فصل ۲۰۱۷ را با ورونا قرارداد بسته بود اما هرگز برای این تیم به میدان نرفت.
مهاجمی که نوید تولد یک ابرستاره در فوتبال ایتالیا را می‌داد، با طی کردن چندین فصل حقارت‌آمیز به طرزی غم‌انگیر از فوتبال خداحافظی کرد، آنهم در شرایطی که تنها یک روز قبل با باشگاه ورونا قرارداد بسته بود، البته پس از گذشت چند ساعت از تصمیمی که گرفته بود پشیمان شد و اعلام کرد که فصل ۲۰۱۷ را برای باشگاه هلاس ورونا به میدان خواهد رفت و به طور عجیبی یک هفته بعد کاسانو برای چندمین مرتبه تصمیم خود را عوض کرد و برای همیشه از سطح اول فوتبال ایتالیا خداحافظی کرد. البته اخیراً و در اکتبر سال ۲۰۱۸ در آستانه عقد قرارداد با تیم ویرتوس انتلا که در سری سی ایتالیا بازی می‌کند قرار گرفت، اما با گذشت چند روز متوجه شد که با این کار و بازی کردن در سطح ۳ فوتبال ایتالیا تنها به اعتبار خود لطمه زده و خود را مورد تمسخر قرار می‌دهد و بالاخره آنتونیو کاسانو به طور رسمی و همیشگی از دنیای فوتبال خداحافظی کرد.
علیرغم وجود این مقدار از بی‌نظمی و رفتار های تنش‌زا، آنتونیو کاسانو موفق شد چندین افتخار در رده باشگاهی را به نام خود ثبت کند، او دو مرتبه موفق به کسب قهرمانی در سوپر کاپ ایتالیا شد و موفق شد جام قهرمانی لالیگا و سری آ را بالای سر ببرد. این یک پایان ناگهانی و غم‌انگیز برای فوتبالیستی بود که نه تنها شاید، بلکه قطعاً توانایی دست‌یابی به افتخارات بسیار بیشتری در فوتبال را داشت.
