در ایران باستان روزهای هر ماه دارای نام اختصاصی بود و برای مثال؛ دوم هر ماه، بهمن و پنجم هر ماه، اسفند (اسپَند و در لهجه پهلوی؛ سپندارمَت). از هزاران سال پیش در ایران زمین، روز اسفند از ماه اسفند ـ پنجمین روز از ماه اسفند، روز «مِهرورزی» و محبت کردن و همچنین […]
در ایران باستان روزهای هر ماه دارای نام اختصاصی بود و برای مثال؛ دوم هر ماه، بهمن و پنجم هر ماه، اسفند (اسپَند و در لهجه پهلوی؛ سپندارمَت). از هزاران سال پیش در ایران زمین، روز اسفند از ماه اسفند ـ پنجمین روز از ماه اسفند، روز «مِهرورزی» و محبت کردن و همچنین روز «زن و زمین» بوده، اسفندگان و قبلا «سپندارمذگان» خوانده شده و برگزار، و در این روز؛ تحکیم مِهرورزی تشویق و ازجمله در خانواده، و باور براین بوده است که خداوند حامی و رستگارکننده بانوان شوهردوست و درستکار است. رسم بوده که در این روز، نامزدی ها و ازدواج ها صورت گیرد. در این روز، اگر جنگی در جریان بود، نظامیان ایران آرام می گرفتند و بزرگان ایران، مردم ـ داخلی و خارجی را تشویق به دوستی و رفتار برادارانه و انسانی با یکدیگر می کردند.
از زمانی که عُمَر خیّام نیشابوری تقویم تازه ایرانی را طرّاحی کرد و شش ماه اول سال خورشیدی را ۳۱ روزه نوشت، بخشی از مراسم «اسفندگان» از پنجم اسفندماه به ۲۹ بهمن ماهِ هر سال منتقل شده است. «اسفندگان» ربطی به «مِهرگان» که در مهرماه هرسال برگزار می شود ندارد. بخش بزرگداشت «زن و زمین» همچنان در پنجم اسفندماه باقی مانده و برگزار می شود. دکتر هوشنگ طالع، ناسیونالیست بنام ایرانی، نماینده پیشین پارلمان و از برجستگان جامعه پان ایرانیست طرحی را به اشخاص، اهل پژوهش و تألیف و رسانه ها ایمیل کرده تا فراموش نشود که ایرانی از هزاران سال پیش مظهر مهربان بودن و مهربانی کردن است.
