نوید محمدزاده، بازیگر ایرانی، کتاب «هیچ دوستی جز کوه‌ها» بهروز بوچانی، نویسنده کرد ایرانی را با صدای خود خوانده و به بازار کتاب ایران فرستاده است. این کتاب صوتی را نشر چشمه منتشر کرده که پیشتر نسخه چاپی آن هم راهی بازار کرده بود. بهروز بوچانی با نوشتن کتاب «هیچ دوستی جز کوه‌ها» […]
نوید محمدزاده، بازیگر ایرانی، کتاب «هیچ دوستی جز کوه‌ها» بهروز بوچانی، نویسنده کرد ایرانی را با صدای خود خوانده و به بازار کتاب ایران فرستاده است. این کتاب صوتی را نشر چشمه منتشر کرده که پیشتر نسخه چاپی آن هم راهی بازار کرده بود.
بهروز بوچانی با نوشتن کتاب «هیچ دوستی جز کوه‌ها» تا کنون جایزه‌های ادبی متعددی از جمله « جایزه ملی بیوگرافی استرالیا» و «ویکتورین پرمیر» مهمترین جایزه ادبی این کشور را از آن خود کرده است. این کتاب با اجازه خود مؤلف در ایران به چاپ رسیده بود.
پیشتر نشر چشمه درباره این اثر اعلام کرده بود «نسخه انگلیسی این کتاب از نسخه فارسی ترجمه شده است و به دلیل فونت و چاپ و ویژگی‌های ساختاری دو زبان، تعداد صفحات متفاوت است. نسخه‌ای که نشر چشمه منتشر کرده زیر نظر بهروز بوچانی ویرایش شده است و همچنین نویسنده قسمت‌هایی از را به صلاحدید خود (برای جلوگیری از اطناب رمان) حذف کرده و در نهایت نسخه‌ای که در کتابفروشی‌های موجود است با تایید نهایی نویسنده اثر منتشر شده است”.
این کتاب داستان زندگی خود بوچانی است که از ایران می رود، به اندونزی می‌گریزد تا از آنجا راهی تا خود را به استرالیا برساند. او دو بار سعی می‌کند با قایق از اندونزی به استرالیا برود، بار اول قایق غرق می‌شود و ماهیگیران اندونزیایی نجاتش می‌دهند. بار دوم نیروی دریایی استرالیا او و ٧٥ پناهجوی دیگر را دستگیر می‌کند و آنها را به بازداشتگاهی در جزیره مانوس می‌برد.
بهروز بوچانی بیش از شش سال را در بازداشتگاه پناهجویان در جزیره مانوس زندانی بود تا سرانجام برای شرکت در یک رویداد ادبی به نیوزلند سفر کرد. شرحی که بهروز بوچانی از این بازداشتگاه می‌دهد مملو است از نقض حقوق انسانی، زیر نظر بودن مدام، بی‌رحمی و شکنجه سازمان‌یافته. بوچانی می‌گوید با نوشتن این کتاب تصویری از خود ارائه کرده که بتواند در شرایط این بازداشتگاه عزت و هویت انسانی‌اش را حفظ کند.
درگذشت ملك الشعراي فرانسه
پول فور، شاعر و نمايشنامهنويس برجسته فرانسوي در ۱فوریه۱۸۷۲م در پاريس به دنيا آمد. ذوق ادبي وي در اوان جواني بارور شد و همراهي با شعراي بزرگ، او را در صف پيشروان نهضت سمبوليسم يا نمادگرايى كه بيانگر غيرمستقيم عواطف و افكار ميباشد، قرار داد. پول فور در ۱۷ سالگي اثري سمبوليك را در عرصه تئاتر بر روي صحنه آورد و در سالهاي بعد، نمايشنامههاي ديگري كه با سبك غالب آن روز هماهنگ نبود نگاشت و اجرا كرد. روش خاص پول فور در عالم نمايش، سر و صداي فراوان برپا نمود. از اين رو به نشر اشعارش در مجلات پرداخت و سپس ديوان اشعار خود را منتشر ساخت. مجموعه ديوان اشعارش كه هر كدام با عنوان «بالادها» عرضه ميگرديد بالغ به چهل جلد شد و او در آنها با احساسات پرشور ميهنپرستانه به وصف فرانسه و زيبايىهاي آن ميپرداخت. پول فور شاعر طبيعت بود. عشق او به طبيعت، ساده و بيآلايش است و از هر آن چه درخشان، نيرومند و سرشار از زندگي است لذت ميبرد. او نمونهاي از كنجكاوترين شاعراني است كه در عين حال كه خودجوش، موشكاف، ساده، سرزنده، بيريا و خردمند است، بارور و مسامحهكار ميباشد. اشعار فور، قافيهدار است اما وي تمايل عجيبي دارد تا هر بند شعرش را چون قطعهاي منثور بنگارد. پول فور در سال ۱۹۱۲م بر اساس نظرخواهي يكي از روزنامهها، به عنوان ملكالشّعَراي فرانسه برگزيده شد و آن را تا آخر عمر حفظ كرد. اما از آن جا كه نثر نوين وي، مقبوليت عامه پيدا نكرده بود، نتوانست مقام شاعر ملي را به دست آوَرَد، با اين حال قدرت وصف و خيال انگيزي و سادگي در نوشتار وي از غناي فراواني برخوردار است.
