خدا هیچ خانه ای را بدون پدر نکند.آنها که این نعمت بزرگ را از دست داده اند،خوب می دانند از چه خلأ و کمبودی سخن می گوییم… در این خانه ها اما بعد از رفتن پدر،کار زمین نمی ماند.بعضی مواقع،مادر می شود پدر و همزمان جای خالی ستون خانواده را پر می کند،بعضی وقتها هم […]
خدا هیچ خانه ای را بدون پدر نکند.آنها که این نعمت بزرگ را از دست داده اند،خوب می دانند از چه خلأ و کمبودی سخن می گوییم…
در این خانه ها اما بعد از رفتن پدر،کار زمین نمی ماند.بعضی مواقع،مادر می شود پدر و همزمان جای خالی ستون خانواده را پر می کند،بعضی وقتها هم پسر ارشد عهده دار مسئولیت های پدر می شود.حالت های دیگری نیز وجود دارد اما هر چه هست،زندگی تعطیل نمی شود.حسرت همواره بر احساس بازمانده ها سنگینی می کند و آزاردهنده می نماید اما در عین حال کارها،هرچند متفاوت با کیفیت قبل، انجام می شود…
در خانواده استقلال،حکایت متفاوت از هر جای دیگر است.پدر که رفته،همه چیز بهم ریخته و هیچ کس نتوانسته جای خالی این نعمت از دست رفته را پر کند.همه می گویند اگر امروز سایه منصور خان پورحیدری بالای سر استقلال بود،این همه “غریبه” دور و بر باشگاه پرسه نمی زدند و برایش نسخه نمی پیچیدند.راست هم می گویند،اگر پدر استقلال از این دنیا کوچ نکرده بود،این قدر بلا بر سر این تیم و هوادارانش نازل نمی شد…
اما مگر می شود با افسوس و حسرت،روزها را پشت سر گذاشت؟خانواده بزرگ استقلال مگر کمتر از هزاران هزار خانواده ایست که غم از دست دادن پدر را تجربه اما بالاجبار هم که شده،خود را جمع و جور کرده اند؟
منصور خان و ناصر خان رفته اند و هوادار در روزهایی که “اشتباهی” ها و غریبه ها در روز روشن تیشه به ریشه باشگاه محبوب آنها می زنند،خلأ این دو چهره فقید را بیش از پیش احساس می کند.اینجاست که باید پرسید چرا استقلال با این همه پیشکسوت،اینقدر بی دفاع و غریب است؟
از امثال حسن روشن و خیلی از هم نسل هایش که حقیقتاً آبی گرم نمی شود.اصلاً به اینها باید گفت ما را به خیر تو امید نیست،شر مرسان…آری،اینها همان که زخم زبان نزنند و تیم را وارد حاشیه نکنند،کار بزرگی انجام داده اند.اما بقیه چه…؟
مصاحبه با فلان خبرگزاری یا گذاشتن یک پُست انتقادی در اینستاگرام و کنایه زدن به وزیر،دردی از استقلال دوا می کند؟از پیشکسوت بودن فقط همین را یاد گرفته اند؟چرا به صورت منظم دور هم جمع نمی شوند و به آن رسمیت نمی بخشند؟چرا آگاه نیستند که اعتراض های فردی،در نهایت گره ای از تیم محبوبشان باز نمی کند؟
حسین کاظمی در تلویزیون خواستار استعفای دسته جمعی هیات مدیره می شود.پیروز قربانی مقابل دوربین بغض می کند و اشک می ریزد.امیر حسین صادقی فریاد می زند.طباطبایی افسوس می خورد.عنایتی ناراحت و نگران است.حنیف خط و نشان می کشد و…
انصافا “شو” هم اجرا نمی کنند و از روی تعصب و غیرتشان این واکنش ها را نشان می دهند اما آیا در عمل فایده ای دارد؟
آقایان،دور هم جمع شوید،متحد شوید،نگذارید سر استقلال را ببرند.هیات مدیره باشگاه را خالی از استقلالی جماعت کرده و هر بلایی که توانسته اند،سر تیم آورده اند.از بی کسی استقلال سواستفاده کرده و می کنند.
منصور و ناصر نیستند،فرزندانشان چه می کنند؟فوت این عزیزان “تقدیر” بود اما بی کسی و بی دفاع بودن امروزِ استقلال “تقصیر” است،تقصیر کسانی که نخواستند وظیفه کوچ کرده ها را عهده دار شوند.
یاد جمله معروف بیل گیتس افتادیم که می گوید اگر فقیر به دنیا بیایی،تقصیر تو نیست ولی اگر فقیر از دنیا بروی،تقصیر توست…آقایانِ پیشکسوت،در عمل کاری بکنید.استقلال در خانه و سرزمین مادری اش بسیار غریب است.اگر از امثال منصور پورحیدری به نیکی یاد می کنید و بابت نبودشان افسوس می خورید،به وصیت نانوشته او درمورد استقلال عمل کنید.او بدحال و عصا زنان کنار تیم بود اما شما دور ایستاده و انتقاد می کنید.این مکتب منصور نبوده و نیست.بجنبید،از آن دنیا و این دنیا منتظر حرکت عاجل شما هستند…
