وقتی تظاهرات علیه سرکوب جورج فلوید در مینیاپولیس شروع شد، رئیس جمهور هشدار داد، تمامی خرابکارانی که با استفاده از عباراتی مترادف با “خشونت طی نیم قرن پیش” شعار می دهند، تیرباران می شوند. وی که از پناهگاه زیرزمینی اش در کاخ سفید بیرون آمد، اظهار داشت: من رئیس جمهور شما هستم تا […]
وقتی تظاهرات علیه سرکوب جورج فلوید در مینیاپولیس شروع شد، رئیس جمهور هشدار داد، تمامی خرابکارانی که با استفاده از عباراتی مترادف با “خشونت طی نیم قرن پیش” شعار می دهند، تیرباران می شوند. وی که از پناهگاه زیرزمینی اش در کاخ سفید بیرون آمد، اظهار داشت: من رئیس جمهور شما هستم تا قانون و نظم را مقرر کنم. این حرف ترامپ، پژواکی از آنچه ریچارد نیکسون برای انتخابات در سالها قبل انتخاب کرد، بود. “اکثریت ساکت!”، آقای ترامپ در اشاره به موفقیت نیکسون و امیدهای خود برای تقلید از آن در ماه نوامبر این عبارت را توئیت کرد. سوال اینجاست که آیا شورش ها می توانند به او کمک کنند؟
ممکن است این اتفاق بیفتد و آشوب ها به کمک ترامپ بیاید. شباهت هایی بین روزهای تاریک سال ۱۹۶۸ و گسیختگی‌های پارتیزانی، نژادی، اقتصادی و بهداشتی امروز آشکار است. تعهد برای از بین بردن آشوبگران، حتی فراتر از شکست نیکسون از هیوبرت هامفری، تاکتیکی برنده برای جمهوریخواهان بوده است. و آقای ترامپ برای پیروزی به اکثریت احتیاج ندارد. با توجه به مزیت ساختاری جمهوریخواهان در کارزار انتخاباتی، وی ممکن است فقط ۴۶ درصد آرا یا سه امتیاز بیشتر از رتبه‌ی تأیید خودش نیاز داشته باشد.
نیکسون با کسی رقابت می کرد که نماینده حزب دموکرات بود و برای دو دوره رئیس جمهور آمریکا بود. وی مشکلاتی داشت که او را مجبور کرد تا شانس مدیریت کشور را برای یک دوره دیگر از دست بدهد. جنگ ویتنام در زمان جانسون ناامید کننده به نظر می رسید و اعتراضات آن غیر قابل تحمل بود. هنگامی که نیکسون شعار انتخاباتی اش را مطرح کرد و از آمریکایی ها خواست که رای بدهند، در واقع صحبت های او نه تنها هشداری در مورد شکایت های نژادی بود، بلکه به عصر برتری آمریکایی اشاره داشت که به نظر می رسید در حال از بین رفتن است. اگر هر آمریکایی غیر حزبی معتقد باشد که در حال حاضر آمریکا در حال سقوط است.
دلیل دوم که ممکن است ترامپ از نیکسون تقلید نکند، مثبت تر است. به نظر می رسد که مخالفان دموکراتیک وی در حال سامان دادن به اکثریتی هستند که ترامپ از سامان دادن به آن ناتوان است. همچنین عصبانیت صادقانه در اعتراضات نیز احتمالاً به آنها کمک خواهد کرد. طی چهار سال گذشته، تعداد آمریکایی هایی که به درستی ادعا می کنند، احتمال بیشتری وجود دارد که پلیس از زور و اجبار علیه یک زندانی سیاه نسبت به فرد سفید پوست استفاده کند، دو برابر شده است. این تغییر لیبرال بازتابی از پذیرش بیشتر عدالت نژادی توسط دموکرات ها است و پاسخی به آقای ترامپ است. این موضوع در جمعیت های متنوعی که برای اعتراض بیرون می آیند، مشهود است.
حتی در واشنگتن که جمعیت سیاه زیادی دارد، نیمی از معترضین سفید پوست هستند. اگرچه ترامپ این معترضان را تقبیح کرده است، اما آنها آنارشیستهای چپ رادیکال نیستند. در جمعیتی که این هفته در خارج از کاخ سفید زانو زده و شعار می دهند، متخصصان جوان، کارآفرینان و والدین همراه با فرزندان خردسالشان دیده می شوند.
جمهوریخواهان با استفاده از این لغزش جانسون که به اندازه ی کافی بزرگ بود، توانستند مخالفت او را خنثی کنند. این موضوع به آنها امکان داد تا اصلاحیه چهاردهم قانون اساسی را تصویب و حمایت برابر قوانین از همگان را به مردم اعطا كنند. این یک فاجعه است که با وجود گذشت سالها هنوز این خواسته ی معترضان یعنی برابری واقعی در برابر قانون محقق نشده است. اما شاید با توجه به آنچه طی هفته های گذشته رخ داده است، تحقق این خواسته نزدیک باشد.
